donderdag 29 december 2011

My wish is my command.

(klik voor groter)

Kerst is reeds achter de rug, maar het cadeauseizoen is het dat lang nog niet. Nu het wereldwijde web wenslijstjes voor de feestmaand uithoest en spauwt, doe ik er last-minute nog een schepje bovenop. Behalve dat het een schoolvoorbeeld van hebberigheid, kapitalisme en pure commercie is, staat het mijne eveneens garant voor de clichématige goeie voornemens. Met een vers jaar in zicht dingt zich ook dat poëtische nieuwe begin aan: dat telkens opnieuw zo aanlokkelijk lege blad, waarop je je voorhoudt minder vlekken te maken, fouten te schrijven of met tintenkiller te wroeten dan voorheen. En ook al brult er zoals elk jaar weer een stemmetje in het achterhoofd dat 'het er wellicht toch weer niet van zal komen', zonder voornemens is de magie rond het nieuwe jaar onbestaande. Want wat er is er leuker dan tijdens het middernachtelijke knallen der vuurpijlen uw liefste lievelingen rond u stevig beet te pakken, een wild rondedansje te hoppen en elkaar welgemeende hartewensen en verlangens in de oren te schreeuwen? Werkelijk niets. Bij deze dus: mijn nieuwjaarsbrief, in de vorm van een tiendelige wishlist.

1/ Ik heb het van horen zeggen, maar Rose Bakery, het kleine eet-ablissement nabij Gare du Nord in Parijs, is ontdekt door de grote massa. Voor iemand als ik, die geen fut heeft voor ellenlange wachtrijen of -tijden en toch de mythe achter het vermaarde succes wil ontdekken, is er het boek 'Breakfast. Lunch. Tea. The Many Little Meals Of Rose Bakery' van eigenares Rose Carrarini. En aangezien ik van zinnens was mijn bakblikken en springvormen nog meer boven te halen in 2012, heb ik alvast een mooi plekje gereserveerd voor deze kooknovelle. (€24,99)

2/ Mijn juwelencollectie is op zijn zachtst gezegd bescheiden, en bevat weinig meer dan een simpel ringetje, kettinkje en een zeldzame slavenarmband. Van zogenaamde statement necklaces kan ik best genieten, zij het om een ander haar nekgewelf. Bij mezelf vond ik zo'n parelornament vaak te protserig om de straat mee op te gaan. Tot dit simpele touwknoopsel van Bec Brittain en ik elkander vonden. Nu ik me gewaagd heb aan een DIY (lees: bijzonder vrije interpretatie) moet ik het adjectief simpel echter achterwege laten. Het bric-à-brac resultaat laat ik u binnenkort wel eens zien. Waarmee ik dus wil zeggen dat ik komend jaar vast van plan ben de knutselkoningin in mij wederom los te laten. (ong. €90 BB of €5 DIY)

3/ De lekkerste thee dronk ik tot dusver enkel bij vriendinnen E. & H. Zij bezitten, naast een immense voorraad verse kruiden en de skills van een puike theesommelier, ook een stijlvolle theepot in gietijzer. En aangezien ik tegenwoordig dagelijks meer gekruid warm water binnenslurp dan er bloed in mijn banen rondsjeest, past dit accessoire prima in mijn huidige theeadoratie. (voor ong. €40 te koop in zowat elke kookwinkel)

4/ Sinds ik in een van die curieuze krantenbijlages een ode aan zeep in blokjes las, is er een waar zeepoffensief in mijn badkamer op til. Van zodra de laatste bussen badschuim en douchegel de weg naar de PMD-zak hebben gevonden, zal een oldschool schoonhoudertje als van Claus Porto ongetwijfeld de ster van de badtob worden. Blokzeep is niet alleen een ecologischer alternatief dan zijn vloeibare tegenhanger, 't is ook economisch en bovenal oeverloos nostalgisch. (€14,20 voor 350gr.)

5/ 2012 wordt het jaar van de authenticiteit. 'Zelfgemaakt' wordt het codewoord, de huisvrouw komt weer in de mode en brei-, naai-, lees-, tuinier- en babysittersclubjes zijn nu al hipper dan de hipster. Ik twijfel er sterk aan of de verzorgingsproducten van Kiehl's in dat stalletje thuishoren, maar het wereldbekende merk heeft in elk geval de juiste uitstraling. Vandaar dus dat ik het velletje van mijn gezicht komend jaar volledig opoffer aan de ultra facial creams, cleansers en toners uit het 160-jaar oude New Yorkse apothekersgamma. (vanaf ong. €15)

6/ In hetzelfde thema als 5/ past de plant, een sterk ondergewaardeerd interieuraccessoire. Ik pleit voor meer groen op de vensterbank (goed voor de zuurstofproductie binnenshuis!), en zie zelfs iets in een eigen terrarium. Dit om het tuingevoel en mijn stil gekoesterde droom over een eigen serre alvast wat tastbaarder te maken in de huiskamer. (ong. €120)

7/ Worteltjes eet ik al genoeg, maar aangezien mijn pilootexemplaar van Ray Ban sneuvelde op het slagveld van een Frans toilet, moet ik mijn dierbare kijkers ook tegen kwade krachten van buitenaf zien te beschermen. Het tortoisemodel van Karen Walkers 'number one' had ik al langer in gedachten, misschien moet ik er voor de eerste zonnestralen van 2012 eindelijk eens eentje zien te bemachtigen. (ong. €140)

8/ Sinds jaar en dag geurt Yves Saint Laurents Cinema mijn hals, pols en elleboogputjes. Onlangs realiseerde ik me dat ik eigenlijk ook best eens iets anders kan proberen, en toen stootte ik op dit mooie flesje. Byredo is een Stockholms gebaseerd parfumhuis rond Ben Gorham. De beschrijvingen van de parfums alleen al doen het beste vermoeden. Zo staat 'Seven Veils' (met o.a. wortel, peperbessen, tijgerorchidee en vanillebloem) voor de schaamteloos verleidelijke dans van Salomé. Tempting. (€95 voor 50ml)

9/ Een andere gewaagde stap op juweeltjesvlak is de knuckle ring, een sieraad dat je rond het bovenste deel van de vinger schuift. Het zilveren exemplaar van Catbird lijkt mij voldoende esthetisch verantwoord voor dit experiment. Nu alleen nog uitzoeken of die loeihoge verzendkosten te omzeilen vallen. (ong. €22)

10/ Bijna elke interieurblog goochelt tegenwoordig met de kaarsen van het Parijse huis Diptyque. De geuren staan garant voor een streepje tijdloze Franse klasse, en net als bij Byredo zitten er ook parfums in het gamma. Dat wordt een welriekend, maar kostelijk jaar. Tenzij er morgen een goudschijtend ezeltje voor mijn deur staat te balken, naturalmente. (€42 voor 190gr.)

Als u zich stilletjes afvraagt wat al deze materiële zaken te maken hebben met goede voornemens dan snoer ik u bij deze de mond door u een kwalitatief, veilig, groen, authentiek, creatief, gedurfd, ecologisch, maar vooral fantastisch 2012 toe te wensen!

xxx

Een formidabele ...

hollyhocksandtulips


Theoretisch gezien is het vandaag al vijfde kerstdag, dus zo heel erg na dato ben ik niet, maar laat ik u in dezelfde adem als die van mijn verontschuldiging (sorry!) een late, maar welgemeende goede kersttijd toewensen. Ik hoop dat u prettige feestdagen heeft gehad, of nog zult hebben, en dat niet alleen de opwarming van de aarde, maar ook de aanwezigheid, liefde en de zoete wensen van al uw dierbaren uw hartje heeft kunnen doen schroeien als een kersenpitkussen in een microgolfoven op 650 watt. Merrily, merrily, merrily, merrily!

xxx

donderdag 8 december 2011

Kim S., meer dan een breigoedprinses

1/via de standaard2/ enkele vluchtige impressies van het atelier
Het was op de vooravond van de herfst, toen alle blaadjes nog pretentieloos aan de bomen hingen, gewoon groen waren en overdag vrolijk knisperden in de warme nazomerzon. Bang om onze afspraak te missen, scheurden we met onverantwoord hoge snelheid en op veel te luide tonen van Fleetwood Mac doorheen de mist die in dikke pakken over de velden hing. Vriendin J. zat aan het stuur, ik nam de honneurs waar als live GPS. Eindbestemming: het atelier van een jonge modeontwerpster, op een plek in het land waar je dat allerminst zou verwachten. In een clean, witgeverfd appartement, op een boogscheut van het fort van de helmboswuivende Minister van Oorlog, huizen Kim Stumpfs creatieve ideeën, designs en visie op mode. Geen rommelige zolderkamer waar ze zich bij kaarslicht overlevert aan de impulsen van de Muze van het Modeontwerp dus. Stumpf werkt als een plichtsgetrouwe, efficiënte businessvrouw aan collecties waar ze zelf in gelooft. U kent haar misschien wel van de sculpturale mantels, het breigoed, de prijs die ze won via Mode in the City ('Prijzen zijn belangrijk, niet enkel voor het financiële aspect, ook voor de bekendheid die je ermee verwerft.') of haar deelnames aan Spullenhulp en Fashion in Style. Via Knack Weekend kregen we de kans het verhaal achter dat misschien iets te afgelijnde beeld te leren kennen. Stumpf is tenslotte nog niet zo heel lang actief met eigen label, maar wel al goed op weg om hoge ogen te gooien.

Het contrast met de chaos in de auto even daarvoor kan niet groter zijn. Er heerst absolute sereniteit op twee hoog. Radio Klara laat een airke van Joseph Haydn horen, her en der kabbelen ingehouden gesprekken. Als er geen paspoppen, rekken met kleding of rollen stof hadden gestaan, scheelde het niet veel of we waanden ons op een lijkbede. Dan neemt Stumpf het woord. Aanvankelijk aarzelend, want jezelf verkopen aan een bende wildvreemden gaat niet van een leien dakje. Van zodra ze over de wintercollectie begint, gaan haar ogen enthousiast glimmen en groeit de overgave. Ze neemt er geregeld een sample bij van een van haar jassen om te tonen hoe ze werkt ('Ik teken het patroon op een A4'tje door de vorm met punten aan te geven. Dat vergroot ik uit op twee meter, en verbindt zo dezelfde punten op de pop, later ook in stof. Dat verbinden is voor mij creëren.'). Er worden flessen cava ontkurkt ('Ja, ik heb een sponsor.'), de ooh's en aah's zwellen bij iedere nieuwe sjaal die wordt doorgegeven. Elke wolsoort is verschillend en elke wassing of behandeling geeft ook weer een ander, uniek effect ('Altijd spannend. Anderhalf jaar op voorhand weet ik allesbehalve hoe alles er uiteindelijk zal uitzien.'). De breisels ('Italiaanse wol, behandeld door Belgische fabricanten.') financierde ze met de INNO-prijs, de kosten van de huidige, eerste collectie raapte ze met veel moed en een lening bij de Vlaamse Overheid bijeen.

Met een achtergrond in de beeldhouw- en schilderkunst was mode een logische volgende stap. 'Aan mode vind het totaalpakket zo interessant: via fotografie, inspiratie en moodboards schep je een heel eigen wereld', aldus Stumpf. Na talloze stages bij onder meer Haider Ackermann, Vivienne Westwood, een Belgische patroonmaakster en schoenontwerper Robert Clergerie (die van de kurkzolen) ging Kim Stumpf op zoek naar een nieuwe uitdaging, terwijl die al die tijd recht onder haar neus had gelegen: een eigen collectie ('Ik durfde eerst niet zo goed, maar kon het uiteindelijk toch niet laten.'). Ze vertelt over de intensieve dagen in en rond de showroom in Parijs, in samenwerking met het Flanders Fashion Institute ('Een dure affaire: drie dagen showen met drie kost ons 5000 euro.'), iets wat ze twee dagen nadien zal overdoen in Milaan voor haar lente- en zomercollectie van 2012. Dan acht Stumpf de tijd rijp voor een primeur. De bewuste collectie is nog zo recent (sommige stukken hangen nog met speldjes aan elkaar), dat iedereen de adem inhoudt wanneer ze het rekje binnenrolt. De winterachtige tricot stoffen, zware breisels en viltachtige mantels worden ingeruild voor ensembles die de term 'luchtigheid' zeer ernstig nemen. Ragfijne jasjes, bolero's en jurkjes in gebreid linnen, katoen, tule en zelfs ecologisch bedrukte bamboe spelen de hoofdrol. Ook het breigoed van de stola's en cardigans krijgt, door het losse haakwerk en de mogelijkheid tot drapage, een zomerse invulling. Details als Indische kantwerkjes of onverwachte stropmogelijkheden maken de ontwerpen pienter, zachter, sensueler, maar contradictorisch genoeg ook net dat tikkeltje krachtiger. Stumpf inspireerde zich op Black Emanuelle uit de gelijknamige, soft-erotische film. De silhouetten krijgen in de bijbehorende catalogus (die recht van de drukker in onze handen wordt gedrukt) bijval van de kustlijnen en krijtrotsen van Nord-Pas-de-Calais. Kim Stumpf heeft, behalve een besmettelijke passie voor mode en een uitgekiend masterplan, duidelijk veel in haar mars. We ain't seen nothing yet!



Kim Stumpf is op zoek naar een ijverige stagiair(e). Alle info vindt u via het FFI.

dinsdag 6 december 2011

Hoor, wie klopt daar...?

(the selby)
Stel. U woont in een mooi, ruim huis dat menig vastgoedmakelaar het kwijl in de mond bezorgt. U kent dat soort optrekje wel: degelijke lichtinval, alles tot de plinten toe netjes afgewerkt in de stijl waarmee Verberckmoes en co. zo dwepen, met het verfwerk van een veel te dure vakman. Alle meubels hebben er een zorgvuldig uitgekiende plek, met de sofa's mooi symmetrisch naast elkaar geplaatst, het dekbed piekfijn opgemaakt en het serviesgoed schoon geordend in de keukenkasten. U hebt er geen last van geschreeuw van buren, gekraak in het parket of het geluid van de wind door de schouw. Alles staat en zit goed, en toch klopt er iets niet. De muren schreeuwen 'vul mij in!', de kasten zijn te wit, te groot, te leeg, u durft niet te hangen in eigen stoelen noch sporen van leven (en dus vuiligheid) achter te laten. Dat was precies wat ik aan den lijve ondervond, voor ik met de hele inboedel hierheen verhuisde. Mijn Wordpresswoonst was netjes, modern en degelijk, maar ik voelde me er allesbehalve à l'aise. Het onderhoud vergde te veel moeite en ik vond mezelf niet passen in het interieur. Vandaar dus dit nieuwe adresje. Het heeft eeuwen geduurd, maar dit is het dan eindelijk: de officiële instuif van de nieuwe woonst. Het mag hier dan wel volgestouwd zijn met allerhande curiosa, niet netjes afgewerkt of perfect symmetrisch, ik heb het er nu al reuze naar mijn zin. Als u uw voeten veegt bij het binnenkomen (ik dweil nu eenmaal niet zo graag) en niet teveel let op de rommel, hoop ik van u hetzelfde. De deur staat altijd open, en ik ben steeds te vinden voor een goed gesprek. Aarzel dus niet om uw ongezouten bevindingen na te laten in de daarvoor bedoelde ruimtes. Verder ben ook ik benieuwd naar hoe het hier worden zal, maar ik hoop er, samen met u, een gezellig, warm nest van te maken. Een plaats waar u al eens ongestoord een laatje of kastje kunt opentrekken, en waar u met veel plezier naar terugkomt. Of dat is althans de bedoeling. Allez hoppa, on y va!

zaterdag 23 juli 2011

Shocktherapie.

Als de urinoirs van de Hemel en masse worden geledigd. Als de televisie u niet meer die kwaliteit biedt van weleer. Als de bezopen massahysterie van de Gentse Feesten u geen hol interesseert. Als de ter plaatse trappelende Shitlandpony der plaatselijke politiek u prompt de wimperharen doet uittrekken. Als de krant u ledig en troosteloos lijkt zo in zijn zomervacht, zo vol van die pony, zo zonder die weekendbijlage. Als films, muziek, theater, musea, dans en andere culturele uitspattingen u tijdelijk niets boeiends te bieden hebben en uw zinnelijke genot een onvervuld verlangen etaleert. Als u alle recepten van Jeroen - Dagelijkse Kost - Meus heeft uitgeprobeerd, en de brownie wel vijf keer. Als de kinders op kamp zijn, de ouders op reis, de broers in virtuele werelden en de vrienden zich in fabrieken bevinden. Als het blogleven stilligt en u de archieven van uw favorieten noodgedwongen achterwaarts tot maart 2008 heeft uitgeplozen. Als uw stamtaveerne nog tot diep in augustus met vakantie is. Als er geen stof opwaait van de dressoirs na het blazen, er van afwas amper sprake is en er zelfs geen fruitvliegen meer plat te meppen zijn. Als u bij ten minste een voorgenoemde 'Als...' instemmend heeft geknikt: doe dan eens zot en lees een boek.
Met een boek doel ik op zo'n bundel samengenaaide of -geplakte bladen van papier, met echte lettertjes en een kaft waarop sporadisch een vage illustratie of foto, heel vaak een titel, nog vaker een auteur te vinden is. De woorden binnenin kunnen zo zijn samengebald tot zinnen, dat ze nu eens uitleggerig of droog, dan weer verhelderend en emotief, maar altijd weer verrassend werken. Woorden die uw ziel raken, u tot in- en uitzichten brengt, die schofferen of beleren. De bijsluiter vermeldt echter volgende bijwerken: van lezen kunt u gevaarlijk dromerig worden, bevangen van risicovolle ideeën of plannen. U waant zich de koning van landen waarvan uw portemonnee de reiskosten niet aankan, de minnaar van schepsels die het daglicht nooit hebben gezien, de bezitter van hersenspinsels die nooit uit uw mond zijn gevloeid. En afgezien van enkele sukkelaars als Don Quichot of Mark Chapman wordt men van lezen doorgaans zijn betere (want ruimer denkende) zelve. Lezen is leren, is ontdekken, de ene keer al iets wonderbaarlijkers dan de andere. En voor misbaksels geldt het devies: niet tevreden, boek terug. Lezen is hip, duf, sexy en antiek tegelijk, en bovenal: ontzettend aan te raden. Maar genoeg gepleidooid. U moest gvd al met uw neus in dat boek zitten.
                                   Afbeelding via Julia. Zie ook 'De Cultuur van het Lezen' van Ronald Soetaert.

maandag 11 juli 2011

A.F. Stripetease on the Floor

Veel bloot, strepen en rode monden afgelopen zaterdag tijdens de afsluiter van de Berlijnse modeweek (die ik dan leider net heb gemist). Voor het zonnetje van 2012 liet het tweespan A.F.Vandevorst de modellen net als bij hun winterdéfilé tussen de haren door gluren, en bracht met de iets goedkopere A.Friend-lijn een ode aan glamoureuze piraten, pyjama's en Ackermansiaanse drapages.
Het merendeel van de zomerse silhouetten mag dan niet veel om het lijf hebben, het kleurenpalet van roestig warmrood, antraciet grijs-zwart, nazomerblauw en een spatje beige doet eerder herfstig aan. Gekunsteld slordig houden leren riempjes de half aangetrokken colberts, lukraak gewikkelde lappen stof, en dus ook de hoeveelheid naakt in bedwang. Enkel de laarsjes, sandalen en casual sneakers wijzen erop dat de modellen niet gewoon zo vanuit hun bed de catwalk zijn opgestapt. Effortless chic, maar dan voor gevorderden.
Afbeeldingen via De Morgen, of via A.F. Vandevorst.

zaterdag 9 juli 2011

Twist and shout.

Tomboyish Maya Villiger van het prettig wegklikkende Turned Out nam zus Greta langs achteren, met haar supersonische diafragma (du-uh, viezerds). En dan vooral voor de 'Balenciaga-V'. Nu kan een goeie ruginsnijding op zijn tijd wel eens deugd doen, maar ik ben dan weer gefascineerd door het hoofd van het model. Zie je haar paardenstaart namelijk elegant ontspruiten aan die hairy roll? Het trendwatchende krabbetje had er vandaag niet toevallig zijn mond van vol: want mm-mm, hou je vast, looks like the nineties are coming back!


In mijn lagere schooltijd, toen de outfit voor de komende drie dagen (behalve als het de volgende dag donderdag was, dan waren het er twee) werd klaargelegd door de Mutti, men de spot dreef met het sporadische beugelbekkie als de halve moestuin tussen haar spoorwegen was blijven steken (maar wie laatst lacht, recht lacht, sukkels!) en de skinny nog gewoon een broek heette, vormde de 'ponytail twister' een aangename afwisseling voor de reeks champignonkopjes met middensplits, loeistrakke paardenstaarten of in het ergste (lees: mijn) geval: Heidivlechten. Ik wist toen niet dat het vlindernetvormige plastic ding officieel zo heette, maar was er wel enorm door gefascineerd. Zelf heb ik het nooit in mijn bezit gehad (en volgens mij hoeft dat ook niet, want lukt het even succesvol met zoiets als een vork) maar wat je ermee kan is werkelijk magisch!


Van links naar rechts: het altijd goede basismodel, de boude variatie op het basismodel, het nog iets gewaagdere dubbele model, de kinky vlecht, brutale staartjes, het ondeugende bandmodel, en de spitante 'omgekeerd'. Voor uitleg met tussenstappen, check de bron. Voorlopig werd de twister nog niet gespot tussen de haarlak en paardenharen borstels tijdens de wintercollecties backstage, maar ik zou er niet van opkijken mocht Louis Vuitton of Dior een dezer met een luxe-editie in paarlemoer of schildpadhuid met 14-karaats gouden afwerking op de markt komen. Morgen waag ik me met mijn twist in de plaatselijke supermarkt, zien of het vonken geeft. Ik durf erom wedden dat de caissières hun permanent tegen volgende week hebben vervangen door het chique, doch praktische bandmodel.

vrijdag 8 juli 2011

Sehnsucht, und andere Wirklichkeiten.

Reizen is altijd een beetje vluchten. Van de dagelijkse sleur bijvoorbeeld. Het vertrouwd geraakte uitzicht bij het ochtendlijke uiteenhalen van de gordijnen. Van vriend PC en makker Thesis. De stapels academische literatuur. Het moeten. Het willen, maar niet kunnen. Want weg van huis kan alles. Ook al smaakt het water er mit Sprüdel anders, en is je favoriete merk melk niet verkrijgbaar. Maar je bent op reis, dus je ziet het door de vingers. En plots gaat er wel schuldgevoelloos vlot een stuk taart per dag in. Is de plaatselijke Happy Hour een goeie reden om de tequila met sloten (want: in een mierzoete vermomming) naar binnen te kappen. En dat vettige kieken waarvoor je thuis al eens zou slikken? Gewoon doen, met Hänchen en vettige aanverwanten erbij. Want op reis is het altijd feest. En tijdens dat gefeest ga je de invités bekijken, vergelijken, afwegen tegen 'die van ons'.

De huizen zijn er bijvoorbeeld ongeveer even statisch en rijzig, maar dan communistischer en met graffiti als primer. Men spreekt er Duits, soms Turks, af en toe iets Sovjetachtigs, steeds vaker Engels. Janus Modal is stevig betatoeëerd, draagt heel veel zwart of net veel kleur (en maar weinig iets ertussenin) en loopt met stevige (want platte) tred. Aan zijn haar te zien lijkt het wel alsof de kapper rond een bloempot heeft gewerkt. Het ruikt er, behalve naar Libanese, Siamese of Japanse keuken, sterk naar avant-garde en anarchisme. Maar bang hoef je niet te zijn, want de stad is van en voor iedereen. Ook als er al eens een stevige toeristische veest (want dat vreemde eten zijn ze toch niet gewoon, nietwaar?) wordt gelaten in het rijtje voor een foto van André Kertész, stapt men vredelievend-vastberaden achteruit om het streepje darmgas te laten passeren. En die zwalpende, naar metrokaartjes hengelende Kotbusserbewoners zijn tenslotte ook maar mensen. Vintage en Bio zijn er drijfveren, eerder dan catchphrases of valse lokmiddelen. De peuters zeuren er schattiger dan die van ons. Iedereen leest er, eet er, drinkt er, praat en analyseert er op terrassen, in regen, wind en zonneschijn, op elk mogelijk uur van de dag (of nacht).


En dan probeer je halsstarrig de local uit te hangen, doorworstel je (h)al(f) pratend een novelle, laat je je hakken achterwege en overweeg je een woeste tatoeage. Je jogt het Görlitzerpark plat om de kilo's wereldkost en enge suikers te verbranden en analyseert, behalve de kleerkast van gastvrouw H, het leven en de kunst ervan. Maar plots is het thuisfront weer akelig dichtbij. Klinkt die andere West-Germaanse dochtertaal opvallend storend. Verkillen uitdrukkingen en plaatselijk gefabriceerde moppen die een etmaal eerder nog op de lachspieren hadden gewerkt.

En toch... Is je buit uit de chaos aan opgehoopte koopjes voornamelijk anarchistisch zwart, drink je je thee enkel nog met echte reepjes gember, blijkt die aangekweekte drang naar zoet nog niet helemaal uitgewerkt en blijf je grinniken om het Pfaffiaanse Duits van de eega. 'Alle Reisen haben eine heimliche Bestimmung, die der Reisende nicht ahnt', sprak wijsgeer Martin Buber ooit raadselachtig. Welaan, dan heeft Bestimmung Berlijn me vooral vrank, vredig en vrij van zorgen gemaakt. Of toch tot het moment dat ik makker Thesis weer naar me zag blinken. Schade, genau!

donderdag 16 juni 2011

Stella gaat op reis.

Schip ahoi en hijs de zeilen, de resortcollecties zijn er weer! Hoewel ze praktisch gezien vooral voor de rich & famous gelden, zijn ze speekselproductiematig interessant voor dromerige modelekkerbekken. Sinds de mens op een blauwe maandag het reizen ontdekte gaat er in zijn vakantiekoffer al wat sleurbestendig, en dus licht, ademend en kreukelbaar is. Qua stofkeuze vertaalt zich dat in katoen, zijde, denim of microfiber, wat outfits betreft worden dat casual shortjes, elegante sandalen, sjieke handtasjes, luchtige avondjurken met een iets lossere waistline en het occasionele colbertje voor koelere dagen. Geen Teva's, fanny packs of K-Waytjes voor de poenscheppers, nee. Een kwinkslag naar de (meestal zonnige) bestemming is bovendien toegestaan. Vandaar het kwistige gebruik van Hawaïprints, hypervrolijke kleuren en de nautische streep in de resortcollecties van 2012. Even alle strikte etiquettewetten der snobby fashion overboord.


Ook Stella McCartney pleit dit keer weer schuldig. Getuige daarvan haar keuze voor exotische bloemenprints, brede strepen en volumineuze capejes. En toch blijft ze dicht bij haar stijlfilosofie. Zo blijft er voor de thuisblijvers ook nog iets te graaien. Bovenstaand kwartet komt bijvoorbeeld griezelig dicht bij mijn kleerkast, of hoe die er idealiter zou moeten uitzien. "There's a lot of versatility; that's what's nice about a [Resort] collection," zegt McCartney in de recensie van Style.com. "You don't have to be so controlled. You can give a lot of different people a lot of different things and not be afraid to do that." Stella jong, als je dit leest, wees dan vooral niet bang om mij 'a lot of different things' uit uw collectie'tje te geven. Ik wil in ruil gerust een dweilke komen slaan in uw Britse resort. Kom ik ook nog eens buiten.

dinsdag 14 juni 2011

Het Rijk der Vrouw.



Magazine: The Sunday Times Style, May 2011
Editorial: ‘The Dream Weaver’
Style: Lucy Ewing
Model: Iris Egbers
Photography: Daniel Sannwald

Modefotografie en eten, het is telkens weer een absurde match. Al is het maar omdat de aankleedpoppetjes uit modeland het doorgaans amper doen. Anders dan de explictiet vulgaire editorial die Terry Richardson samen met Carine Roitfeld en Crystal Renn maakte voor de negentigjarige jubileumeditie van Vogue Paris, spreekt uit dit kleine reeksje een subtiel zinderende spanning. Iets klopt namelijk niet, alsof Betty Mad Men Draper iets stouts van zinnens is. In combinatie met de brave huisvrouwoutfits van Bottega Veneta werken eetbare objets trouvés als het bundeltje rabarberstengels, het brood of de eind worst vervreemdend, erotiserend, bijna schokkend en tillen de sfeer naar een hoger niveau. Mochten Juergen Teller en Guy Bourdin een (schijn)huwelijk zijn aangegaan, dan was het popart - achtige 'The Dream Weaver' daarvan de officiële getuige geweest. Eentje met een serieuze hoek af en een nogal theatrale kapper.

Butter for my piece of bun.




Wearing the Pants. Fierce women in Menswear.// Agnes Karlsson and the perfect shade of blue in BON Magazine, SS '11.//Chef Mode (Vogue Paris) Emmanuelle Alt's Apartment back in 1997 (Elle). // Stella Tennant & Clémence Poésy. Karl Lagerfeld's Photo-booth Portraits. amfAR Gala, May 19th.// Vintage inspired rings (via Etsy). // 'Back to Basic' (= back to the 90's), Mona Johannesson by Matteo Montanari for Amica March 2011. //

zondag 12 juni 2011

The Obligatory Pop // Art vs. Childhood Edition.

"There either is or is not, that’s the way things are. The colour of the day. The way it felt to be a child. The saltwater on your sunburnt legs. Sometimes the water is yellow, sometimes it’s red. But what colour it may be in memory, depends on the day. I’m not going to tell you the story the way it happened. I’m going to tell it the way I remember it."

— Charles Dickens (Great Expectations)

Het zit niet in de aard van dit beestje, maar de simultane contrasten en kleurcomposities van Morandi, Rothko, Monet and friends hebben de voorbije week de dagen aan mijn studeertafeltje gekleurd. Rood met blauw (primair vs. primair, als in Rogier Van der Weyden) of blauw met oranje (complementair contrast, zie André Derain)? Het kon allemaal, tijdens de hersengymnastiek aan mijn bureau. Naast dit compacte lesje in colourblocking ziet u meteen ook waar Jil Sander, Gucci en Max Mara de felgekleurde mosterd voor hun voorjaarscollecties hebben gehaald. Versta me niet verkeerd, heftige kleuren hebben nog steeds hetzelfde effect op mij als op de doorgaans donkere modemeute toen zij er vorig jaar mee werden geconfronteerd:

Verwarring, ongeloof ('Ohnee, moeten we dààr de komende maanden in rondlopen?!') en een aarzelend applausje. Deze indruk is overduidelijk subjectief gekleurd door ondergetekende, daar zij dankzij de fotografische bewijsstukken van een in de meest vreselijke tinten opgetuigde jeugd een trauma aan bepaalde colorieten heeft opgelopen. En toch kan een zeldzame aankoop in iets anders dan zwart, grijs of donkerblauw mij stiekem een beetje trots maken. Bovendien slagen volgende dames er met hun kleurgerelateerde productjes wonderwel in mij te bekoren. Het donkere kwaad is met andere woorden nog niet geschied.


Zo nemen de kleurvlakjes van Margarita Saplala mij in gedachten terug naar de tijd waarin ik mijn dagen al knutselend met glitters, wasco's en chemische blaasstiften sleet, en met bonkend hart de olieverf uit de veel-te-hoge-kast-voor-kindertjes-kast moest nemen (KNT omdat de verf moeilijk uit te wassen bleek). En kijk! Saplalas Paul Klee-achtige olieverfvlakjes in Mondriaanse koud-warm contrasten zijn meant to last forever. De van oorsprong Filippijnse, maar in New York wonende ontwerpster gebruikt gemakkelijk bedrukbare stofjes als zijde om haar kleine kunstwerkjes op te kliederen.


De Australische Lisa Ho geeft met haar zomercollectie dan weer een eigentijdse, losse invulling van de sixtieslook. Haar multicombineerbare kleurpalet van koraalrood, roze, mosterdgeel, nude, vaalblauw, -grijs en -paars doet impressionistisch aan en en geeft zo'n beetje de algemene indruk van mijn oma's kleerkast (het ultieme archief van vervlogen tijden, zeg maar) of van de dromerige, figuratieve kunst van Michael Carson. Hos zachte silhouetten en dito kleuren impliceren vage herinneringen aan nazomerende valavonden en de plakkerige, zachtrozige (maar vooral niet te vreten) suikerspin van de kermis.
Miss Moss is een geweldig online fenomeen en een meesteres in het koppelen van kunst aan straat-, film-, of catwalkmode. Dankzij kleurschema's, bepaalde houdingen, haar kunstreferenties en een grandioos geheugen (of gewoon heel veel tijd) weet ze telkens weer verbazingwekkende matchen te vinden en zotte collages te maken. Te bezichtigen op de afdeling colour comparisons:


U ziet het: kleur in de kast hoeft niet altijd het fluofeest te zijn dat vorig jaar orakelend van de catwalks spatte. Via de charme van kunstenaars of flarden reminiscenties aan de kindertijd kun je even goed tot een omfloerste benadering van de colourbloktrend komen.

Sprak ze wijs, in haar zwarte jumpsuit.

Afbeeldingen via hier, hier en hier. En de eerste (Jil Sander) via een onvindbare tumblr.

donderdag 2 juni 2011

La Redoute ♥ Vanessa Bruno

Na geslaagde samenwerkingen met onder meer Isabel Marant, Paule Ka, Cathy Pill en Anthony Vacarello heeft La Redoute met Vanessa Bruno opnieuw een kanjer aan haar gastontwerperslijstje weten toe te voegen. De Franse ontwerpster met Deense roots (en killerlegs) tekende voor het populaire postorderbedrijf maar liefst drie collecties: eentje voor de dames (met bijhorende accessoires), eentje voor kleine, schattige meisjes, en eentje voor het huis (lees: bed- en kussenovertrekken, geurkaarsjes, ja zelfs enkele sexy pyjamaatjes).

Maar laat dat eerste luik nu nét het interessantste zijn. Voor mij althans. Want met haar vrouwelijke capsulecollectie slaat Bruno de nagel op de modieuze kop. Het zijn allen tijdloze klassestukken in kwaliteitsvolle stoffen als mohair, chino, leer, geborduurd katoen en zijde die het VB-brandmerk dragen, maar dan aan een nét iets scherpere prijs. Een gedrapeerd zijden jurkje of prachtig getailleerd jasje heb je bijvoorbeeld al voor €119 in de kast hangen, zijden chinopants, een flare jeansbroek of een fijn bewerkt truitje voor €79 (= slechts een dag van winkeltje spelen in de Colruyt!).


Ik heb alvast mijn verlanglijstje klaar, en zal op de lanceringsdag (15 juni) ongetwijfeld met een lijf vol ongezonde adrenalinestoten voor mijn schermpje zitten. V to the B, I'll click you home gal!

Afbeeldingen via Knack Weekend en La Redoute (FB).

Edit: En toen werd het plots 28 juni... Bende uitstellers!

dinsdag 31 mei 2011

Bananarama.


Een easypeasy baksel voor mensen die niet van bananen met moedervlekjes houden. Het oorspronkelijke recept heb ik van Mme Zsa Zsa getjoept; wegens een gebrek aan genoeg boter heb ik er dan maar het mijne van gemaakt. Dat ging dus als volgt:

50 gr boter
100 gr suiker
1 ei
2  geplette bananen
125 gr bloem
snuifje zout
enkele geraspte stukjes chocola

Roer de suiker en de boter romig.
Voeg het ei toe, kluts in de mix.
Voeg de geplette bananen toe. Meng.
Voeg bloem toe. Hussel. Vervolgens zout en stukjes chocola. Mêleer.
Stort het deeg in een ingevette cakevorm en zet 50 tot 60 minuten in een voorverwarmde oven van 180°.
De prut ziet er voor de oven uit als misselijkmakende gele babykak; het eindresultaat is muy riquísimo en in mijn geval vrijwel onmiddellijk opgevreten. Geweldig aan deze cake is dat je hem achteraf nog in keiveel ways kunt pimpen. Enkele suggesties: een laagje mascarpone erover (mengen met wat bloemsuiker, en hup: uitstrijkje), afwerken met walnoten en/of geschaafde amandelen (noten erIN kan evt. ook); chocoladesaus (chocola met wat room of melk opwarmen), schijfjes banaan erop ter afwerking; wat gezeefde bloemsuiker, of gewoon pur natur. Aan alle indiaantjes die schieten met banaantjes: better start saving for a decent oven! 

donderdag 26 mei 2011

To crave, craved, cash?


1. Thakoon Addition printed silk tank // 2. Coral Lipstick, M.A.C. Vegas Volt // 3. Céline Clasp Bag (l-a-l)// 4. Cuff Earring  (via hannour)// 5. Gorjana Taner Charm Bracelet// 6. Tsumori Chisato boots // 7. The perfect LBD, Isabel Marant Fall 2007 (beste collectie ooit)//

Da's dan 3760 eurootjes alstublieft. Mag dat in een zakske?

dinsdag 24 mei 2011

The Era of Voyeurism.

Als het op nieuwtjes, weetjes en tippen van de sluier aankomt ben ik een voorspelbaar doetje. Van zodra ik een knapgeklede chick zie lopen, vormt schaamte een drempel voor mijn drang haar op de vrouw af te vragen of ik haar kleerkast eens zou mogen bezichtigen. Mijn favoriete rubriek in damesbladen is die met de kleerkast van een Bekend Vrouwmens. Drie keer raden waarom ik zo graag babysit…  U leest het: Nieuwsgierigheid is mijn  middelste naam. Maar sinds ik op straat betrapt ben tijdens mijn ongegeneerde gegaap naar de fancy woonkamerinrichting van een (net thuisgekomen) eigenaar-met-smaak, hou ik mijn voyeuristische neigingen halsstarrig in bedwang.

Ik prijs mezelf dus gelukkig een kind van mijn tijd te zijn, een tijd waarin een simpele muisklik het mogelijk maakt schaamteloos in iemands huis, kast en leven te gluren. Het hoeft daarom zelfs  nog geen volledig huis te zijn, een hint is al genoeg, mijn fantasie doet de rest. Want, zoals Gods rechterhand Dries Van Noten het zegt:

It's more interesting to have just a picture of a small detail - then you can dream all the rest around it. Because when you see the whole thing, what is there to imagine?"

Dit is dan ook het uitgangspunt van de Vogue onder de voyeurblogs. Erin Kleinberg and Stephanie Mark zijn het vrouwelijke duo achter The Coveteur. TC maakt zijn naam waardig door je willens nillens te laten hunkeren naar kasten vol luxueus designergerief. Invloedrijke modemensen waarvan je niet eens wist dat ze bestonden gunnen de kijker kleine hints uit hun persoonlijke kledijarchieven, ondersteund door een waanzinnig decor. Goed om dromen, slecht voor de portemonnee, maar o zo verslavend voor het oog!


Nog meer hebberigmakend spek voor mijn bek is  Closet Visit. Jeana Sohn geeft er artistieke vrouwen het woord over hun stijlfilosofie en laat ze in hun lievelingsstukken poseren in een huiselijk decor. Don’t try this at home! is hier opnieuw van toepassing. Tenzij je toevallig een goudschijtende ezel op stal hebt staan, natuurlijk.


Into The Gloss is dan weer een waar paradijs voor beauty-addicts, of in mijn geval: -leken. Rubriek the TOP SHELF focust op de badkamerkastjes en boudoirs van de eigenaressen en onthult de geheimen van perfect haar, huid en nagels. Handig zijn de doorklikjes naar sites waar ze al die obscure Braziliaanse oliën, hydraterende goedjes en babyzalfjes aan de vrouw brengen. De moraal van het ITG-verhaal is overigens: word goede vriendjes met beautyredacteurs. Of wees er gewoon zelf een. 



fiftiesafbeelding via ffffound