"There either is or is not, that’s the way things are. The colour of the day. The way it felt to be a child. The saltwater on your sunburnt legs. Sometimes the water is yellow, sometimes it’s red. But what colour it may be in memory, depends on the day. I’m not going to tell you the story the way it happened. I’m going to tell it the way I remember it."
— Charles Dickens (Great Expectations)
Het zit niet in de aard van dit beestje, maar de simultane contrasten en kleurcomposities van Morandi, Rothko, Monet and friends hebben de voorbije week de dagen aan mijn studeertafeltje gekleurd. Rood met blauw (primair vs. primair, als in
Rogier Van der Weyden) of blauw met oranje (complementair contrast, zie
André Derain)? Het kon allemaal, tijdens de hersengymnastiek aan mijn bureau. Naast dit compacte lesje in colourblocking ziet u meteen ook waar Jil Sander, Gucci en Max Mara de felgekleurde mosterd voor hun voorjaarscollecties hebben gehaald. Versta me niet verkeerd, heftige kleuren hebben nog steeds hetzelfde effect op mij als op de doorgaans donkere modemeute toen zij er vorig jaar mee werden geconfronteerd:
Verwarring, ongeloof ('Ohnee, moeten we dààr de komende maanden in rondlopen?!') en een aarzelend applausje. Deze indruk is overduidelijk subjectief gekleurd door ondergetekende, daar zij dankzij de fotografische bewijsstukken van een in de meest vreselijke tinten opgetuigde jeugd een trauma aan bepaalde colorieten heeft opgelopen. En toch kan een zeldzame aankoop in iets anders dan zwart, grijs of donkerblauw mij stiekem een beetje trots maken. Bovendien slagen volgende dames er met hun kleurgerelateerde productjes wonderwel in mij te bekoren. Het donkere kwaad is met andere woorden nog niet geschied.
Zo nemen de kleurvlakjes van
Margarita Saplala mij in gedachten terug naar de tijd waarin ik mijn dagen al knutselend met glitters, wasco's en chemische blaasstiften sleet, en met bonkend hart de olieverf uit de veel-te-hoge-kast-voor-kindertjes-kast moest nemen (KNT omdat de verf moeilijk uit te wassen bleek). En kijk! Saplalas
Paul Klee-achtige olieverfvlakjes in
Mondriaanse koud-warm contrasten zijn
meant to last forever. De van oorsprong Filippijnse, maar in New York wonende ontwerpster gebruikt gemakkelijk bedrukbare stofjes als zijde om haar kleine kunstwerkjes op te kliederen.
De Australische
Lisa Ho geeft met haar zomercollectie dan weer een eigentijdse, losse invulling van de sixtieslook. Haar multicombineerbare kleurpalet van koraalrood, roze, mosterdgeel, nude, vaalblauw, -grijs en -paars doet impressionistisch aan en en geeft zo'n beetje de algemene indruk van mijn oma's kleerkast (het ultieme archief van vervlogen tijden, zeg maar) of van de dromerige, figuratieve kunst van
Michael Carson. Hos zachte silhouetten en dito kleuren impliceren vage herinneringen aan nazomerende valavonden en de plakkerige, zachtrozige (maar vooral niet te vreten) suikerspin van de kermis.
Miss Moss is een geweldig online fenomeen en een meesteres in het koppelen van kunst aan straat-, film-, of catwalkmode. Dankzij kleurschema's, bepaalde houdingen, haar kunstreferenties en een grandioos geheugen (of gewoon heel veel tijd) weet ze telkens weer verbazingwekkende matchen te vinden en zotte collages te maken. Te bezichtigen op de afdeling
colour comparisons:
U ziet het: kleur in de kast hoeft niet altijd het fluofeest te zijn dat vorig jaar orakelend van de catwalks spatte. Via de charme van kunstenaars of flarden reminiscenties aan de kindertijd kun je even goed tot een omfloerste benadering van de colourbloktrend komen.
Sprak ze wijs, in haar zwarte jumpsuit.
Afbeeldingen via
hier,
hier en
hier. En de eerste (Jil Sander) via een onvindbare tumblr.
