zaterdag 23 juli 2011

Shocktherapie.

Als de urinoirs van de Hemel en masse worden geledigd. Als de televisie u niet meer die kwaliteit biedt van weleer. Als de bezopen massahysterie van de Gentse Feesten u geen hol interesseert. Als de ter plaatse trappelende Shitlandpony der plaatselijke politiek u prompt de wimperharen doet uittrekken. Als de krant u ledig en troosteloos lijkt zo in zijn zomervacht, zo vol van die pony, zo zonder die weekendbijlage. Als films, muziek, theater, musea, dans en andere culturele uitspattingen u tijdelijk niets boeiends te bieden hebben en uw zinnelijke genot een onvervuld verlangen etaleert. Als u alle recepten van Jeroen - Dagelijkse Kost - Meus heeft uitgeprobeerd, en de brownie wel vijf keer. Als de kinders op kamp zijn, de ouders op reis, de broers in virtuele werelden en de vrienden zich in fabrieken bevinden. Als het blogleven stilligt en u de archieven van uw favorieten noodgedwongen achterwaarts tot maart 2008 heeft uitgeplozen. Als uw stamtaveerne nog tot diep in augustus met vakantie is. Als er geen stof opwaait van de dressoirs na het blazen, er van afwas amper sprake is en er zelfs geen fruitvliegen meer plat te meppen zijn. Als u bij ten minste een voorgenoemde 'Als...' instemmend heeft geknikt: doe dan eens zot en lees een boek.
Met een boek doel ik op zo'n bundel samengenaaide of -geplakte bladen van papier, met echte lettertjes en een kaft waarop sporadisch een vage illustratie of foto, heel vaak een titel, nog vaker een auteur te vinden is. De woorden binnenin kunnen zo zijn samengebald tot zinnen, dat ze nu eens uitleggerig of droog, dan weer verhelderend en emotief, maar altijd weer verrassend werken. Woorden die uw ziel raken, u tot in- en uitzichten brengt, die schofferen of beleren. De bijsluiter vermeldt echter volgende bijwerken: van lezen kunt u gevaarlijk dromerig worden, bevangen van risicovolle ideeën of plannen. U waant zich de koning van landen waarvan uw portemonnee de reiskosten niet aankan, de minnaar van schepsels die het daglicht nooit hebben gezien, de bezitter van hersenspinsels die nooit uit uw mond zijn gevloeid. En afgezien van enkele sukkelaars als Don Quichot of Mark Chapman wordt men van lezen doorgaans zijn betere (want ruimer denkende) zelve. Lezen is leren, is ontdekken, de ene keer al iets wonderbaarlijkers dan de andere. En voor misbaksels geldt het devies: niet tevreden, boek terug. Lezen is hip, duf, sexy en antiek tegelijk, en bovenal: ontzettend aan te raden. Maar genoeg gepleidooid. U moest gvd al met uw neus in dat boek zitten.
                                   Afbeelding via Julia. Zie ook 'De Cultuur van het Lezen' van Ronald Soetaert.

maandag 11 juli 2011

A.F. Stripetease on the Floor

Veel bloot, strepen en rode monden afgelopen zaterdag tijdens de afsluiter van de Berlijnse modeweek (die ik dan leider net heb gemist). Voor het zonnetje van 2012 liet het tweespan A.F.Vandevorst de modellen net als bij hun winterdéfilé tussen de haren door gluren, en bracht met de iets goedkopere A.Friend-lijn een ode aan glamoureuze piraten, pyjama's en Ackermansiaanse drapages.
Het merendeel van de zomerse silhouetten mag dan niet veel om het lijf hebben, het kleurenpalet van roestig warmrood, antraciet grijs-zwart, nazomerblauw en een spatje beige doet eerder herfstig aan. Gekunsteld slordig houden leren riempjes de half aangetrokken colberts, lukraak gewikkelde lappen stof, en dus ook de hoeveelheid naakt in bedwang. Enkel de laarsjes, sandalen en casual sneakers wijzen erop dat de modellen niet gewoon zo vanuit hun bed de catwalk zijn opgestapt. Effortless chic, maar dan voor gevorderden.
Afbeeldingen via De Morgen, of via A.F. Vandevorst.

zaterdag 9 juli 2011

Twist and shout.

Tomboyish Maya Villiger van het prettig wegklikkende Turned Out nam zus Greta langs achteren, met haar supersonische diafragma (du-uh, viezerds). En dan vooral voor de 'Balenciaga-V'. Nu kan een goeie ruginsnijding op zijn tijd wel eens deugd doen, maar ik ben dan weer gefascineerd door het hoofd van het model. Zie je haar paardenstaart namelijk elegant ontspruiten aan die hairy roll? Het trendwatchende krabbetje had er vandaag niet toevallig zijn mond van vol: want mm-mm, hou je vast, looks like the nineties are coming back!


In mijn lagere schooltijd, toen de outfit voor de komende drie dagen (behalve als het de volgende dag donderdag was, dan waren het er twee) werd klaargelegd door de Mutti, men de spot dreef met het sporadische beugelbekkie als de halve moestuin tussen haar spoorwegen was blijven steken (maar wie laatst lacht, recht lacht, sukkels!) en de skinny nog gewoon een broek heette, vormde de 'ponytail twister' een aangename afwisseling voor de reeks champignonkopjes met middensplits, loeistrakke paardenstaarten of in het ergste (lees: mijn) geval: Heidivlechten. Ik wist toen niet dat het vlindernetvormige plastic ding officieel zo heette, maar was er wel enorm door gefascineerd. Zelf heb ik het nooit in mijn bezit gehad (en volgens mij hoeft dat ook niet, want lukt het even succesvol met zoiets als een vork) maar wat je ermee kan is werkelijk magisch!


Van links naar rechts: het altijd goede basismodel, de boude variatie op het basismodel, het nog iets gewaagdere dubbele model, de kinky vlecht, brutale staartjes, het ondeugende bandmodel, en de spitante 'omgekeerd'. Voor uitleg met tussenstappen, check de bron. Voorlopig werd de twister nog niet gespot tussen de haarlak en paardenharen borstels tijdens de wintercollecties backstage, maar ik zou er niet van opkijken mocht Louis Vuitton of Dior een dezer met een luxe-editie in paarlemoer of schildpadhuid met 14-karaats gouden afwerking op de markt komen. Morgen waag ik me met mijn twist in de plaatselijke supermarkt, zien of het vonken geeft. Ik durf erom wedden dat de caissières hun permanent tegen volgende week hebben vervangen door het chique, doch praktische bandmodel.

vrijdag 8 juli 2011

Sehnsucht, und andere Wirklichkeiten.

Reizen is altijd een beetje vluchten. Van de dagelijkse sleur bijvoorbeeld. Het vertrouwd geraakte uitzicht bij het ochtendlijke uiteenhalen van de gordijnen. Van vriend PC en makker Thesis. De stapels academische literatuur. Het moeten. Het willen, maar niet kunnen. Want weg van huis kan alles. Ook al smaakt het water er mit Sprüdel anders, en is je favoriete merk melk niet verkrijgbaar. Maar je bent op reis, dus je ziet het door de vingers. En plots gaat er wel schuldgevoelloos vlot een stuk taart per dag in. Is de plaatselijke Happy Hour een goeie reden om de tequila met sloten (want: in een mierzoete vermomming) naar binnen te kappen. En dat vettige kieken waarvoor je thuis al eens zou slikken? Gewoon doen, met Hänchen en vettige aanverwanten erbij. Want op reis is het altijd feest. En tijdens dat gefeest ga je de invités bekijken, vergelijken, afwegen tegen 'die van ons'.

De huizen zijn er bijvoorbeeld ongeveer even statisch en rijzig, maar dan communistischer en met graffiti als primer. Men spreekt er Duits, soms Turks, af en toe iets Sovjetachtigs, steeds vaker Engels. Janus Modal is stevig betatoeëerd, draagt heel veel zwart of net veel kleur (en maar weinig iets ertussenin) en loopt met stevige (want platte) tred. Aan zijn haar te zien lijkt het wel alsof de kapper rond een bloempot heeft gewerkt. Het ruikt er, behalve naar Libanese, Siamese of Japanse keuken, sterk naar avant-garde en anarchisme. Maar bang hoef je niet te zijn, want de stad is van en voor iedereen. Ook als er al eens een stevige toeristische veest (want dat vreemde eten zijn ze toch niet gewoon, nietwaar?) wordt gelaten in het rijtje voor een foto van André Kertész, stapt men vredelievend-vastberaden achteruit om het streepje darmgas te laten passeren. En die zwalpende, naar metrokaartjes hengelende Kotbusserbewoners zijn tenslotte ook maar mensen. Vintage en Bio zijn er drijfveren, eerder dan catchphrases of valse lokmiddelen. De peuters zeuren er schattiger dan die van ons. Iedereen leest er, eet er, drinkt er, praat en analyseert er op terrassen, in regen, wind en zonneschijn, op elk mogelijk uur van de dag (of nacht).


En dan probeer je halsstarrig de local uit te hangen, doorworstel je (h)al(f) pratend een novelle, laat je je hakken achterwege en overweeg je een woeste tatoeage. Je jogt het Görlitzerpark plat om de kilo's wereldkost en enge suikers te verbranden en analyseert, behalve de kleerkast van gastvrouw H, het leven en de kunst ervan. Maar plots is het thuisfront weer akelig dichtbij. Klinkt die andere West-Germaanse dochtertaal opvallend storend. Verkillen uitdrukkingen en plaatselijk gefabriceerde moppen die een etmaal eerder nog op de lachspieren hadden gewerkt.

En toch... Is je buit uit de chaos aan opgehoopte koopjes voornamelijk anarchistisch zwart, drink je je thee enkel nog met echte reepjes gember, blijkt die aangekweekte drang naar zoet nog niet helemaal uitgewerkt en blijf je grinniken om het Pfaffiaanse Duits van de eega. 'Alle Reisen haben eine heimliche Bestimmung, die der Reisende nicht ahnt', sprak wijsgeer Martin Buber ooit raadselachtig. Welaan, dan heeft Bestimmung Berlijn me vooral vrank, vredig en vrij van zorgen gemaakt. Of toch tot het moment dat ik makker Thesis weer naar me zag blinken. Schade, genau!