donderdag 29 december 2011

My wish is my command.

(klik voor groter)

Kerst is reeds achter de rug, maar het cadeauseizoen is het dat lang nog niet. Nu het wereldwijde web wenslijstjes voor de feestmaand uithoest en spauwt, doe ik er last-minute nog een schepje bovenop. Behalve dat het een schoolvoorbeeld van hebberigheid, kapitalisme en pure commercie is, staat het mijne eveneens garant voor de clichématige goeie voornemens. Met een vers jaar in zicht dingt zich ook dat poëtische nieuwe begin aan: dat telkens opnieuw zo aanlokkelijk lege blad, waarop je je voorhoudt minder vlekken te maken, fouten te schrijven of met tintenkiller te wroeten dan voorheen. En ook al brult er zoals elk jaar weer een stemmetje in het achterhoofd dat 'het er wellicht toch weer niet van zal komen', zonder voornemens is de magie rond het nieuwe jaar onbestaande. Want wat er is er leuker dan tijdens het middernachtelijke knallen der vuurpijlen uw liefste lievelingen rond u stevig beet te pakken, een wild rondedansje te hoppen en elkaar welgemeende hartewensen en verlangens in de oren te schreeuwen? Werkelijk niets. Bij deze dus: mijn nieuwjaarsbrief, in de vorm van een tiendelige wishlist.

1/ Ik heb het van horen zeggen, maar Rose Bakery, het kleine eet-ablissement nabij Gare du Nord in Parijs, is ontdekt door de grote massa. Voor iemand als ik, die geen fut heeft voor ellenlange wachtrijen of -tijden en toch de mythe achter het vermaarde succes wil ontdekken, is er het boek 'Breakfast. Lunch. Tea. The Many Little Meals Of Rose Bakery' van eigenares Rose Carrarini. En aangezien ik van zinnens was mijn bakblikken en springvormen nog meer boven te halen in 2012, heb ik alvast een mooi plekje gereserveerd voor deze kooknovelle. (€24,99)

2/ Mijn juwelencollectie is op zijn zachtst gezegd bescheiden, en bevat weinig meer dan een simpel ringetje, kettinkje en een zeldzame slavenarmband. Van zogenaamde statement necklaces kan ik best genieten, zij het om een ander haar nekgewelf. Bij mezelf vond ik zo'n parelornament vaak te protserig om de straat mee op te gaan. Tot dit simpele touwknoopsel van Bec Brittain en ik elkander vonden. Nu ik me gewaagd heb aan een DIY (lees: bijzonder vrije interpretatie) moet ik het adjectief simpel echter achterwege laten. Het bric-à-brac resultaat laat ik u binnenkort wel eens zien. Waarmee ik dus wil zeggen dat ik komend jaar vast van plan ben de knutselkoningin in mij wederom los te laten. (ong. €90 BB of €5 DIY)

3/ De lekkerste thee dronk ik tot dusver enkel bij vriendinnen E. & H. Zij bezitten, naast een immense voorraad verse kruiden en de skills van een puike theesommelier, ook een stijlvolle theepot in gietijzer. En aangezien ik tegenwoordig dagelijks meer gekruid warm water binnenslurp dan er bloed in mijn banen rondsjeest, past dit accessoire prima in mijn huidige theeadoratie. (voor ong. €40 te koop in zowat elke kookwinkel)

4/ Sinds ik in een van die curieuze krantenbijlages een ode aan zeep in blokjes las, is er een waar zeepoffensief in mijn badkamer op til. Van zodra de laatste bussen badschuim en douchegel de weg naar de PMD-zak hebben gevonden, zal een oldschool schoonhoudertje als van Claus Porto ongetwijfeld de ster van de badtob worden. Blokzeep is niet alleen een ecologischer alternatief dan zijn vloeibare tegenhanger, 't is ook economisch en bovenal oeverloos nostalgisch. (€14,20 voor 350gr.)

5/ 2012 wordt het jaar van de authenticiteit. 'Zelfgemaakt' wordt het codewoord, de huisvrouw komt weer in de mode en brei-, naai-, lees-, tuinier- en babysittersclubjes zijn nu al hipper dan de hipster. Ik twijfel er sterk aan of de verzorgingsproducten van Kiehl's in dat stalletje thuishoren, maar het wereldbekende merk heeft in elk geval de juiste uitstraling. Vandaar dus dat ik het velletje van mijn gezicht komend jaar volledig opoffer aan de ultra facial creams, cleansers en toners uit het 160-jaar oude New Yorkse apothekersgamma. (vanaf ong. €15)

6/ In hetzelfde thema als 5/ past de plant, een sterk ondergewaardeerd interieuraccessoire. Ik pleit voor meer groen op de vensterbank (goed voor de zuurstofproductie binnenshuis!), en zie zelfs iets in een eigen terrarium. Dit om het tuingevoel en mijn stil gekoesterde droom over een eigen serre alvast wat tastbaarder te maken in de huiskamer. (ong. €120)

7/ Worteltjes eet ik al genoeg, maar aangezien mijn pilootexemplaar van Ray Ban sneuvelde op het slagveld van een Frans toilet, moet ik mijn dierbare kijkers ook tegen kwade krachten van buitenaf zien te beschermen. Het tortoisemodel van Karen Walkers 'number one' had ik al langer in gedachten, misschien moet ik er voor de eerste zonnestralen van 2012 eindelijk eens eentje zien te bemachtigen. (ong. €140)

8/ Sinds jaar en dag geurt Yves Saint Laurents Cinema mijn hals, pols en elleboogputjes. Onlangs realiseerde ik me dat ik eigenlijk ook best eens iets anders kan proberen, en toen stootte ik op dit mooie flesje. Byredo is een Stockholms gebaseerd parfumhuis rond Ben Gorham. De beschrijvingen van de parfums alleen al doen het beste vermoeden. Zo staat 'Seven Veils' (met o.a. wortel, peperbessen, tijgerorchidee en vanillebloem) voor de schaamteloos verleidelijke dans van Salomé. Tempting. (€95 voor 50ml)

9/ Een andere gewaagde stap op juweeltjesvlak is de knuckle ring, een sieraad dat je rond het bovenste deel van de vinger schuift. Het zilveren exemplaar van Catbird lijkt mij voldoende esthetisch verantwoord voor dit experiment. Nu alleen nog uitzoeken of die loeihoge verzendkosten te omzeilen vallen. (ong. €22)

10/ Bijna elke interieurblog goochelt tegenwoordig met de kaarsen van het Parijse huis Diptyque. De geuren staan garant voor een streepje tijdloze Franse klasse, en net als bij Byredo zitten er ook parfums in het gamma. Dat wordt een welriekend, maar kostelijk jaar. Tenzij er morgen een goudschijtend ezeltje voor mijn deur staat te balken, naturalmente. (€42 voor 190gr.)

Als u zich stilletjes afvraagt wat al deze materiële zaken te maken hebben met goede voornemens dan snoer ik u bij deze de mond door u een kwalitatief, veilig, groen, authentiek, creatief, gedurfd, ecologisch, maar vooral fantastisch 2012 toe te wensen!

xxx

Een formidabele ...

hollyhocksandtulips


Theoretisch gezien is het vandaag al vijfde kerstdag, dus zo heel erg na dato ben ik niet, maar laat ik u in dezelfde adem als die van mijn verontschuldiging (sorry!) een late, maar welgemeende goede kersttijd toewensen. Ik hoop dat u prettige feestdagen heeft gehad, of nog zult hebben, en dat niet alleen de opwarming van de aarde, maar ook de aanwezigheid, liefde en de zoete wensen van al uw dierbaren uw hartje heeft kunnen doen schroeien als een kersenpitkussen in een microgolfoven op 650 watt. Merrily, merrily, merrily, merrily!

xxx

donderdag 8 december 2011

Kim S., meer dan een breigoedprinses

1/via de standaard2/ enkele vluchtige impressies van het atelier
Het was op de vooravond van de herfst, toen alle blaadjes nog pretentieloos aan de bomen hingen, gewoon groen waren en overdag vrolijk knisperden in de warme nazomerzon. Bang om onze afspraak te missen, scheurden we met onverantwoord hoge snelheid en op veel te luide tonen van Fleetwood Mac doorheen de mist die in dikke pakken over de velden hing. Vriendin J. zat aan het stuur, ik nam de honneurs waar als live GPS. Eindbestemming: het atelier van een jonge modeontwerpster, op een plek in het land waar je dat allerminst zou verwachten. In een clean, witgeverfd appartement, op een boogscheut van het fort van de helmboswuivende Minister van Oorlog, huizen Kim Stumpfs creatieve ideeën, designs en visie op mode. Geen rommelige zolderkamer waar ze zich bij kaarslicht overlevert aan de impulsen van de Muze van het Modeontwerp dus. Stumpf werkt als een plichtsgetrouwe, efficiënte businessvrouw aan collecties waar ze zelf in gelooft. U kent haar misschien wel van de sculpturale mantels, het breigoed, de prijs die ze won via Mode in the City ('Prijzen zijn belangrijk, niet enkel voor het financiële aspect, ook voor de bekendheid die je ermee verwerft.') of haar deelnames aan Spullenhulp en Fashion in Style. Via Knack Weekend kregen we de kans het verhaal achter dat misschien iets te afgelijnde beeld te leren kennen. Stumpf is tenslotte nog niet zo heel lang actief met eigen label, maar wel al goed op weg om hoge ogen te gooien.

Het contrast met de chaos in de auto even daarvoor kan niet groter zijn. Er heerst absolute sereniteit op twee hoog. Radio Klara laat een airke van Joseph Haydn horen, her en der kabbelen ingehouden gesprekken. Als er geen paspoppen, rekken met kleding of rollen stof hadden gestaan, scheelde het niet veel of we waanden ons op een lijkbede. Dan neemt Stumpf het woord. Aanvankelijk aarzelend, want jezelf verkopen aan een bende wildvreemden gaat niet van een leien dakje. Van zodra ze over de wintercollectie begint, gaan haar ogen enthousiast glimmen en groeit de overgave. Ze neemt er geregeld een sample bij van een van haar jassen om te tonen hoe ze werkt ('Ik teken het patroon op een A4'tje door de vorm met punten aan te geven. Dat vergroot ik uit op twee meter, en verbindt zo dezelfde punten op de pop, later ook in stof. Dat verbinden is voor mij creëren.'). Er worden flessen cava ontkurkt ('Ja, ik heb een sponsor.'), de ooh's en aah's zwellen bij iedere nieuwe sjaal die wordt doorgegeven. Elke wolsoort is verschillend en elke wassing of behandeling geeft ook weer een ander, uniek effect ('Altijd spannend. Anderhalf jaar op voorhand weet ik allesbehalve hoe alles er uiteindelijk zal uitzien.'). De breisels ('Italiaanse wol, behandeld door Belgische fabricanten.') financierde ze met de INNO-prijs, de kosten van de huidige, eerste collectie raapte ze met veel moed en een lening bij de Vlaamse Overheid bijeen.

Met een achtergrond in de beeldhouw- en schilderkunst was mode een logische volgende stap. 'Aan mode vind het totaalpakket zo interessant: via fotografie, inspiratie en moodboards schep je een heel eigen wereld', aldus Stumpf. Na talloze stages bij onder meer Haider Ackermann, Vivienne Westwood, een Belgische patroonmaakster en schoenontwerper Robert Clergerie (die van de kurkzolen) ging Kim Stumpf op zoek naar een nieuwe uitdaging, terwijl die al die tijd recht onder haar neus had gelegen: een eigen collectie ('Ik durfde eerst niet zo goed, maar kon het uiteindelijk toch niet laten.'). Ze vertelt over de intensieve dagen in en rond de showroom in Parijs, in samenwerking met het Flanders Fashion Institute ('Een dure affaire: drie dagen showen met drie kost ons 5000 euro.'), iets wat ze twee dagen nadien zal overdoen in Milaan voor haar lente- en zomercollectie van 2012. Dan acht Stumpf de tijd rijp voor een primeur. De bewuste collectie is nog zo recent (sommige stukken hangen nog met speldjes aan elkaar), dat iedereen de adem inhoudt wanneer ze het rekje binnenrolt. De winterachtige tricot stoffen, zware breisels en viltachtige mantels worden ingeruild voor ensembles die de term 'luchtigheid' zeer ernstig nemen. Ragfijne jasjes, bolero's en jurkjes in gebreid linnen, katoen, tule en zelfs ecologisch bedrukte bamboe spelen de hoofdrol. Ook het breigoed van de stola's en cardigans krijgt, door het losse haakwerk en de mogelijkheid tot drapage, een zomerse invulling. Details als Indische kantwerkjes of onverwachte stropmogelijkheden maken de ontwerpen pienter, zachter, sensueler, maar contradictorisch genoeg ook net dat tikkeltje krachtiger. Stumpf inspireerde zich op Black Emanuelle uit de gelijknamige, soft-erotische film. De silhouetten krijgen in de bijbehorende catalogus (die recht van de drukker in onze handen wordt gedrukt) bijval van de kustlijnen en krijtrotsen van Nord-Pas-de-Calais. Kim Stumpf heeft, behalve een besmettelijke passie voor mode en een uitgekiend masterplan, duidelijk veel in haar mars. We ain't seen nothing yet!



Kim Stumpf is op zoek naar een ijverige stagiair(e). Alle info vindt u via het FFI.

dinsdag 6 december 2011

Hoor, wie klopt daar...?

(the selby)
Stel. U woont in een mooi, ruim huis dat menig vastgoedmakelaar het kwijl in de mond bezorgt. U kent dat soort optrekje wel: degelijke lichtinval, alles tot de plinten toe netjes afgewerkt in de stijl waarmee Verberckmoes en co. zo dwepen, met het verfwerk van een veel te dure vakman. Alle meubels hebben er een zorgvuldig uitgekiende plek, met de sofa's mooi symmetrisch naast elkaar geplaatst, het dekbed piekfijn opgemaakt en het serviesgoed schoon geordend in de keukenkasten. U hebt er geen last van geschreeuw van buren, gekraak in het parket of het geluid van de wind door de schouw. Alles staat en zit goed, en toch klopt er iets niet. De muren schreeuwen 'vul mij in!', de kasten zijn te wit, te groot, te leeg, u durft niet te hangen in eigen stoelen noch sporen van leven (en dus vuiligheid) achter te laten. Dat was precies wat ik aan den lijve ondervond, voor ik met de hele inboedel hierheen verhuisde. Mijn Wordpresswoonst was netjes, modern en degelijk, maar ik voelde me er allesbehalve à l'aise. Het onderhoud vergde te veel moeite en ik vond mezelf niet passen in het interieur. Vandaar dus dit nieuwe adresje. Het heeft eeuwen geduurd, maar dit is het dan eindelijk: de officiële instuif van de nieuwe woonst. Het mag hier dan wel volgestouwd zijn met allerhande curiosa, niet netjes afgewerkt of perfect symmetrisch, ik heb het er nu al reuze naar mijn zin. Als u uw voeten veegt bij het binnenkomen (ik dweil nu eenmaal niet zo graag) en niet teveel let op de rommel, hoop ik van u hetzelfde. De deur staat altijd open, en ik ben steeds te vinden voor een goed gesprek. Aarzel dus niet om uw ongezouten bevindingen na te laten in de daarvoor bedoelde ruimtes. Verder ben ook ik benieuwd naar hoe het hier worden zal, maar ik hoop er, samen met u, een gezellig, warm nest van te maken. Een plaats waar u al eens ongestoord een laatje of kastje kunt opentrekken, en waar u met veel plezier naar terugkomt. Of dat is althans de bedoeling. Allez hoppa, on y va!