donderdag 25 oktober 2012

Une vie opulente.


Luxe zit in de meest pietluttige dingen. In glanzende haren, het ochtendlijke duo snoozen & omdraaien, een zonsopgang, rucola op de pizza, verse lakens en in de 100 procentjes (100% zijde, merinowol, leer en suede). Onlangs daagde me dat ik de overdaad op een onbewaakt moment links moet hebben laten liggen. Dat zag ik aan de stabiel gebleven hoop tijdschriften in mijn kamer (ik lees de wekelijkse magazines tegenwoordig in de bib of bij kooplustige naasten), in het gebrek aan foliekes in frigo of kelder (leve kliekjesdag en het zelfgefabriceerde dessert). Weg verwarring, hallo ademruimte. Bewustzijn heet dat. Economisch, maar ook met de nadruk op Zelf-. Het wordt namelijk pas echt interessant om zo nu en dan uit de band te springen met drie maal zo dure wattenschijven (mét groefjes!), een keertje carwashen (al doe je 't zelf nog steeds beter) en tweewekelijks een verse bos bloemen. Weten wat je kan bekoren. Daar bewust voor kiezen. En er vervolgens extra hard van genieten. Duur zegt u? Niet per se. Met het geld dat een mens op lange termijn uitspaart door wekelijks geen zeven verschillende soorten chocola, nagellak of H&M-etjes in huis te halen, kun je voluit gaan voor de essentie. De lekkerste boterhammen smeer je namelijk zelf en een avondje film is nog altijd het leukst onder een dekentje in de sofa. Onder het motto 'voor wat, hoort wat': met de opbrengst van verkochte meubels, kledingstukken of tot rommel gedegradeerde huisraad op 2dehands.be kan er best een nieuwe leren tas vanaf. Kiehl's doet aan een deadline-loze return policy waar je schrale haar en droge lijf weer van zullen juichen en met bijna-rotte banaan uit de gemeenschappelijke fruitmand kun je puntjes scoren bij de collega's. Met een beetje geluk of de juiste netwerkbewegingen heb je dat luxeparfum in ruil voor een paar werkuren en wat lapjes tekst. The Gentlewoman verschijnt slechts twee keer per jaar en is (in tegenstelling tot dat Franse prentenboek aka Vogue Paris) verstaanbaar én zelfs beeldrijk in haar beschrijvingen ('For autumn, the jacket of Giorgio Armani's quintessential double-breasted trouser suit is lenghtened and its waistline raised, creating an immensely flattering, womanly silhouette').

Waarlijk, luxe zit in de meest pietluttige dingen. Maar als ik nu gewoon een beetje meer tijd had om de afwas te doen, de vijfhonderddrieëntwintig boeken van mijn lijstje te lezen, minstens evenveel films te bekijken en recepten uit te proberen, al die crèmes in mijn haar en daaromtrent te smeren, zelf de auto te kunnen wassen of hier wat meer te schrijven, dan pas was ik de meest contente luxehoer van het universum geweest. 
En daar kan lang geen truitje van merinowol tegenop.

woensdag 10 oktober 2012

Le tricolore.


tommy ton voor style.com & grazia.it

'I can't help it but I love navy blue and black combined. My favourite shirt agrees. The rest of the world thinks I'm insane', zei er eentje op tumblr. 
 Geen idee waar de aversie ooit is ontstaan, maar vroeger scheen de combi blauw - zwart enkel voor voetbalsupporters weggelegd. In de bonte kleurenparade van vandaag lijkt het eerder iets voor brave muizen. Voeg er een spatje grijs aan toe en je krijgt a) nog bedenkelijkere blikken en b) het palet mijner kleerkast. Welaan, dan schop ik gaarne op modieuze wijze tegen allerlei onwetende schenen.
Vive le tricolore!

maandag 8 oktober 2012

Watch and learn.


Aan mijn irritant naar links hellende handschrift te zien zat ik in de fleur van het pre-puberale tijdperk toen ik het plan opvatte weetjes te gaan verzamelen. 'Geef je baby geen suiker voor hij drie wordt. Het zal hem rustig houden en latere problemen met zijn gebit besparen.' Geen idee waarom tips voor jonge moeders mij op die jonge leeftijd begeesterden, maar ik moet serieus wild zijn geweest van die openbaring. Dat was het eerste en meteen ook het laatste feitje uit mijn vaalgroene Splendid-schrift, helaas. Nog steeds heb ik echter de bizarre neiging vrolijk te worden van huis-, tuin- en keukentips. Soms tracht ik ze te onthouden en schrijf ik ze daarom tussen de irritant hanenpoterige afspraken en to do's in mijn agenda neer. Nog vaker tracht ik ze te verspreiden als waren het boodschappen van vrede. Meestal beginnen ze met 'Ik heb ergens gelezen dat...' en van zodra ik mezelf zo hoor prediken slaan mijn ogen aan het rollen. 'Ahja', zeggen de meeste mensen dan, en de info gaat het andere oor weer uit. Geen nood. Je kunt niet alles onthouden. Onlangs verraste een vriendin me niettemin met de mededeling dat ze d'r haar nog steeds 'omgekeerd' wast (eerst conditioner, daarna shampoo), omdat ik haar jaren geleden had toevertrouwd dat zoiets vettigheid voorkomt. Daar werd ik natuurlijk weer helemaal euforisch van. Een tip! Van mij! Die werkt!

Behalve dat haar minstens 70% droog moet zijn alvorens het na het wassen te kammen (omdat dit uitval vermindert) en dat je mascara pas echt goed zit wanneer je hem naar beneden kijkend aanbrengt (done that en vanaf nu nooit nog: mijn oogbol zag zwart en ik niks meer) is er de laatste tijd weinig nieuws onder de zon.
Of toch, misschien deze:

- Zilverwerk poets je op door het in kokend water met zout en op een aluminiumvelletje te laten dobberen. Ontdek je meteen of je zilver authentiek is. In mijn geval: de (zilveren!) Eiffeltorenhanger van de rommelmarkt.
- Zoekertjes werken echt. Dat bewees ik hier al eerder. Wat ook werkt, is de tip verspreiden en meteen je veto stellen ('Deal, als ik er ook eentje krijg!'). Vandaar dat onze Brusselse parel sinds kort mijn schrijftafel siert. Danku, lieve Herlinde! Ik ben echt heel, heel blij.
- Hier over zoekertjes berichten werkt ook. Vooral wanneer je familie meeleest en plots komt opdagen met witgekartelde foto's uit de eigen oude doos. Zo weet ik nu dat mijn moeder een ware lolita was ten tijde van haar eerste communie. Zelfs met die bizarre knoert van een haarbol op het hoofd kan het niet anders dat de priester destijds enkele seconden aan zichzelf en z'n roeping heeft getwijfeld.
- Met een beetje goede wil en een hoop fruit ontdek je je innerlijke keukenprinses. Zo toverde ik doorsnee muffins dankzij twee appels, vijgen, amandelschilfers en een banaan om in fancy ontbijtzaakwaardige tartelettes. Die zelfs nog aardig te vreten vielen.  

U weet vanaf nu waarheen met al die overbodig lijkende weetjes.
Ik zal ze koesteren en verkondigen, als waren het boodschappen van vrede.
Prettige week, beminde lezer!

maandag 1 oktober 2012

All hail Haider.


haider ackermann s/s 2013 details - via style.com

Geen laagje te veel,
geen drapage te ingewikkeld
voor Haider Ackermann.
Hij doet het ongeveer
elk seizoen opnieuw,
maar dan net dat tikkeltje
beter
 uitgekiender
liefdevoller.
Vijf kledingstukken
bijeengehouden
door een riem,
paarse Laura Palmer-lippen,
frietvethaar, sumo-knotten
 en kooischoenen
worden pure poëzie
dankzij die prachtige
prachtige silhouetten.
Om nog maar te zwijgen
van dat betoverende
kleurenpalet.
Oh had ik maar...
 Oh kon ik maar... 
                          

Vanaf nu was ik nooit meer mijn haar
als ode aan de catwalkkoning.
Sorry bij voorbaat, wereld!

zaterdag 29 september 2012

Oops.



Akkoord. Ze zijn eenheidsworst, ondertussen serieus gedateerd en ik heb al gelijkaardige exemplaren op de schoenenplank. Maar daar waren ze dan en ik weet werkelijk nog steeds niet wat me bezielde toen ik zonder nadenken op de 'bieden'-knop drukte. Al wonnen de pro's het van de contra's: slechts een keer gedragen, intact, met nieuwe zooltjes van de schoenmaker, voor minder dan de helft van de prijs en (met hun niet meer te verkrijgen kleur) bijna vintage. En geen kat die ze wou. Toch stuiterde mijn hart zowaar uit mijn ribbenkast, tijdens de laatste seconden. Noem het serendipiteit want nu heb ik ze dan toch, ben uitzinnig van blijdschap en beloof plechtig ze te dragen tot het bittere eind. Tot het slechts lubberende sokjes zijn waarvan ik me afvraag of ze al dat geld ooit waard zijn geweest. Maar voor nu: hiep hoi!

zaterdag 22 september 2012

Long time no see.

        
 1/ De tuin, waar de zon gezwind achter de bomen zakt en de wilde kastanje ongemerkt gelig bruin is geworden. 2/ Het dorp, waar gratis pensen en sappige roddels het volk tot sluitingstijd richting de kleine zelfstandige stuwen, en ik mezelf per fiets langs bijna vervlogen herinneringen gids. 3/ De warme stoffen, die nu eindelijk officieel de kast uit mogen. 4/ De oubollige bloemen, die door de eerste dampen van de chauffage verwoed openknallen en geuren. 5/ De tweedehands verkoopsite, die me dan toch dat ultieme paar schoenen schonk.

Of hoe die eerste herfstdagen in milde vreugde werden doorgebracht.

woensdag 19 september 2012

Walking dinner.

The Row s/s 2013
't Is fijn mensen kijken in en rond een restaurant. Interessanter dan wat er soms op het bord voor je bij elkander ligt gekwakt. Wat anderen eten, hoe ze dat doen (gedistingeerd, spontaan of boertig), hoe ze praten met hun eetpartners en als ze zwijgen: wat daar dan de reden van mag zijn (echtelijke ruzies, verveling of sprakeloosheid door een guerrilla van de smaakpapillen). Het blijven intrigerende tableaux vivants. Vaak bevestigen de tafelmanieren in wat voor soort etablissement men op dat moment gezeten is. Wat dat nog meer doet: de kledij. Bovenstaande silhouetten zul je nu niet meteen tegenkomen langs de  aanschuifbalkjes van Lunch Garden of Ikea Food. Ze werden dan ook niet vervaardigd om bespat te worden met stukken köttbullar of goedkope kroketten. Zij die de cashflow hebben, dragen dit soort Arabisch aandoende gewaden enkel om moleculaire flarden voedsel met Pieper Heidsieck te nuttigen. Om te paraderen rond kristallen lusters en eikenhouten tafels met zijden tafellakens. Dit is hoe Jasmine (Alladins bitch) eens goed zou gaan eten in de Comme Chez Soi anno 2012 (in dit geval: 2013). Mocht ik BFF zijn met de geest in de lamp, wenste ik (behalve een bodemloos vet spaarvarken en een goudspuitende fontein in  de achtertuin) mezelf daar voor een keertje tegenover, in gelijkaardige luxueuze knisperstoffen. Al was het maar om te zien hoe the rich and famous eten, praten of zwijgen. Als mode doet dromen, dan is dit er eentje om te onthouden. En dat is knap van die twee blonde lilliputters uit Hollywood.

zondag 16 september 2012

Manhattan Manteau.


Woody Allen en diens hersenspinsels op seventies pellicule trotseert men slechts op zeldzame momenten. Benodigdheden: alertheid, een uitgeslapen geest en de onverklaarbare goesting in anti-Hollywoodiaans vertier. Verrukkelijke spitsvondigheden ("You think you're God!"/"Well, I gotta model myself after somebody.") en een vintage Meryl Streep zijn nochtans beloningen genoeg voor een derde keer 'Manhattan'. Met de masculiene mantel die vandaag de mijne werd (leve de rommelmarkt en leve Gerlins overtuigingskracht) waan ik me voortaan Diane Keaton als Mary in New York County. Zonder worstvormige hond, een zwak voor schriele mannetjes en dat pseudo-intellectuele gezwets weliswaar. 

vintage jas / comptoir des cotonniers top + broek / zara pumps / cos riem

maandag 10 september 2012

Sweatshop deluxe.

versch // strootloos haar x burberry prorsum x reversible zara x zara

Dan heb ik eens een duur stuk stof in de kast hangen, lijkt dat gedoemd nooit het daglicht te zullen zien. Liquide goedjes, scherpe voorwerpen en mijn aangeboren lompheid zijn factoren genoeg voor ontbindingsgevaar. Maar dan is er zoiets als het lifestyle event. Mijn bekendheid reikt niet ver genoeg om persoonlijk te worden uitgenodigd voor dat soort decadentie, maar met een schoonbroer die naar glamour geriekt liggen zo'n dingen enigszins binnen handbereik. Aanvankelijk hielden garderobestress en geveinsde desinteresse me nog thuis houden van dat soort griezelig glitterende feestjes. Tot ik op een keer ontdekte dat er mensen waren die het aandurfden in hun dagelijkse kloffie op zo'n rooie loper te gaan staan. De wereldberoemde quote van I. Marant indachtig ("If a French girl has to go out, she is going to start by dressing up, then at the last minute, she's going to grab the old jeans that she was wearing all day and say, "F*** it! I feel more me like this.") kan ik in casual chic zwart elk gala aan. Bekende koppen incluis. Want dat dat soort mensen ook last hebben van slecht zittende korsetten, teenverkrachtend schoeisel en sputterende smalltalk wordt na elke partycrash weer eens bevestigd. Al benijd ik het gros wegens perfect zittende helmbossen en matgepoederde gezichten. Dankzij die nagelnieuwe sweater stroomde het zout me namelijk in wild kolkende rivieren van het gelaat en wist mijn froefroe niet waar eerst springen. En toch wist ik de vrolijkheid zelve te blijven. Staarde ongegeneerd naar de paradepaardjes rondom, neuriede mee met de catwalkhits en gaf ongezouten commentaar op glitterbroeken, luipaardprints en rondborstige (echt of niet?) types van de teevee. Na vijf rondes langs de hapjeshoek en een kuip champagne of drie ontsluierde ik het geheim achter mijn rok (die eigenlijk een omgekeerde jurk was) aan enkele toevallige passanten. Maakte ik er een sport van door het beeld van de doldraaiende camera's rondom te lopen. En luisterde ik gespeeld aandachtig naar de slaapverwekkende avonturen van een niet nader genoemde tv-kok.


Ohja, de trends, die spotte ik ook. Voor een glamoureuze winter gaat u best voor kleurboekensembles in mosterdgeel, wijnrood, flessengroen of helblauw (Essentiel). Voor 7/8 zijden broeken met boemenprint (Sandrina Fasoli), een jurk die wel een jas lijkt en omgekeerd (Joanne Vanden Avenne), een grijze gestapomantel (Tim Van Steenbergen), Daltonoutfits (Black Balloon). Afgewerkt met kilo's bont of hier en daar een franje ex-dier. Al is dit slechts een greep uit het aanbod. Voor een objectiever verslag kijkt u hier, hier of hier.

maandag 3 september 2012

Kenopsia.

 n. the eerie, forlorn atmosphere of a place that’s usually bustling with people but is now abandoned and quiet—a school hallway in the evening, an unlit office on a weekend, vacant fairgrounds—an emotional afterimage that makes it seem not just empty but hyper-empty, with a total population in the negative, who are so conspicuously absent they glow like neon signs. (the dictionary of obscure sorrows)
byron bay, australia by sweet bird of youth
robert kinmont - 'my favorite dirt roads' (1969)

Weemoed is een vreemde hersenkronkel. De mijne kent pieken en dalen, maar steekt al te vaak (en vooral: ongepast) de kop op. Vreugdevragende ogenblikken beantwoord ik met een angstwekkend overtuigende inkeer in mezelf, magische stiltes eindigen dan weer in mineur dankzij mijn pijnlijk nuchtere opmerkingen. Alsof ik bang ben voor de waarheid. Bovendien ben ik geen interessant studieobject voor psychologen. De analyse heb ik namelijk zelf al gemaakt. Of misschien daarom: net wel? Soms verlang ik naar de ultieme onbezonnenheid, terwijl ik ergens ook besef dat die vergevorderde dromer in mij de moeite waard is om te blijven koesteren. Al vergaloppeer ik me soms dramatisch, wentel me een ongeluk in dat gevoel, in plaats als een bewust mens wakker te liggen van wereldproblematieken of de crisis. En dan vervloek ik mezelf niet vaker te reizen, weg te zijn, voluit te gaan, wat meer te leven in plaats van te denken. Maar ineens is er weer dat besef: dat dat ingewikkelde hoofd van me er altijd zal zijn, waarheen ik ook vlucht. Dat elk desolaat landschap wereldwijd zal worden ingevuld door wondere parels van gedachtes of ruwe inzichten. Dat het dus ook al de moeite loont te verdwalen in het uitzicht vanuit het dichtstbijzijnde raam, in beelden uit een museum of in rondwarrelende dagdromen. Zo onbenoembaar soms, als was het pure poëzie. En dan, cher lecteur, is die semi-treurnis van me een waarachtig mooi cadeau.

zondag 26 augustus 2012

Mon Petit Paris / version été.


Zomer in Parijs. Zo broeierig heet dat mijn gat continu aan mijn rokske plakte en ik met mijn ramen wagenwijd open (en dus met een straatconcert) slapen moest, maar o zo prachtig mooi. Ik had er last van een blaasontsteking en deed er noodgedwongen de steekproeven 'Franse toiletten' en 'Versgeperst vruchtensap op terrassen', ontdekte er hoe de space-vélo's van Vélib werkten (en negeerde van pure vreugde een verbodsbord waardoor ik prompt boete kreeg (maar policiers blijken slechts doetjes na wat stuntelige verontschuldigingen en een lief lachje)), dat de stad per fiets bijgevolg veel overzichtelijker is én dat verdwalen zo minder erg is dan het lijkt. Verder ondervond ik ook dat:

1/ Deyrolle (Rue du Bac 46) echt een fantastische winkel is, een minimuseum vol taxidermie en andere curiositeiten, waar je geen foto's maken mag (maar ik deed het stiekem toch) en waar je met een beetje geluk kunt zien hoe dooie insecten nu precies worden opgeprikt.
2/ Place des Vosges het mooiste plein/parkje van de stad is, maar dat alle reisgidsen dat per se hebben moeten vermelden. Het verrukkelijke vruchtengebak van Manon maakt de volkstoeloop draaglijker.
3/ Jardin du Luxembourg een minstens even goeie vervanger is, met het zicht op ploeterbaden, tennispleinen, schakende en kaartende oudjes en palmbomen vanuit de typische groene ligstoel.
4/ ik het minder erg vind om nagefloten te worden door Parijse bouwvakkers, en dan vooral diegene die de moeite doen mij te achtervolgen met hun busje en die aan het stoplicht hun ruit opendraaien om mijn jambes magnifiques op beleefde wijze te bejubelen. Oh, en dat ene kleine jongetje, nu al op (oudere) vrouwenjacht ('Madame, vous êtes charmante!') deed mij blozen van plezier. Goed opgevoed, die Fransozen.
5/ mijn favoriete winkel mij, ondanks de naam (Au Petit Bonheur de la Chance - Rue Saint-Paul 13), geen voorspoed bracht want altijd gesloten is, maar dankzij het windowshoppen nog steeds mijn favoriete winkel blijft.
6/ de Zara (of toch een van de honderd) daar veel leuker is, aangezien ik er al vanop straat de schoenen van mijn boodschappenlijstje vond.
7/ dit ook voor de plaatselijke COS geldt. Mohair! Angorawol! Van de lijst, jawel.
8/ het niet erg is om te staan grienen onder de Notre Dame wegens een vreugdebrengende sms, aangezien omstaanders dat doodgewoon wijten aan religieuze of architecturale ontroering.
9/ je die gelukzalige snottersessie op gepaste wijze kunt afsluiten met drie dikke bollen crème van Berthillon en een nog beter zicht op diezelfde Dame vanop de brug aan Ile St. Louis (met de stem van een repeterende operazangeres uit een der omringende ramen).
10/ de vier botanische serres in Jardin des Plantes des zomers amper uit te houden zijn van de hitte, maar wel goed om zien.
11/ je toch minstens een keer in je leven alles van de ontbijtkaart moet bestellen in Le Pain Quotidien omdat het decadente gevoel van die daad minstens zo goed smaakt als de croissants & co. in kwestie.
12/ La ville de l'amour een toeristische leugen is. Ook als lid van de Gebrokenhartenclub is Parijs een geweldige plek om te zijn, te liggen, te lopen, desnoods rond te huppelen. Dat ik nog zoveel meer heb gezien en geleerd, maar ook dat sommige dingen goedbewaarde geheimpjes zouden moeten blijven. En dat er nog zoveel meer te ontdekken valt. Want in welk seizoen dan ook: Paris, je t'aime!

maandag 20 augustus 2012

Second base.


streepjes - Petit Bateau

Onlangs begon ik aan een lijst met dingen die ik graag nog wil ervaren of onder de knie krijgen voor de man met de zeis me halen komt. Dat gaat van knopen in kersensteeltjes leggen met mijn tong, een taartengevecht houden en businesskaartjes hebben tot een boek uitgeven, het noorderlicht zien en Parijs op mijn duimpje kennen. Aan dat laatste is nog wat werk. Nu ik, tussen een zinderend vriendenweekend aan de oevers van de Semois en een theaterfestival door, een paar dagen vrijaf heb, is het uitgelezen moment daar voor nog een date met de Franse hoofdstad. Mijn vermomming en de reisgidsen liggen klaar in de koffer, net als het boek dat ik in Jardin des Plantes uitlezen wil. De plaatselijke taal heb ik even afgestoft met een vrolijke riedel en de schoenen die me destijds ellende bezorgden zijn ondertussen voldoende ingestapt voor een tweede ronde. Allez hoppa, on y va!

woensdag 15 augustus 2012

Coup de poudre.


Er is een tijd geweest dat ik de plaatselijke Zara als tweede thuis beschouwde. Meerdere keren per week ging ik er heen, na de les of een zeldzaam keertje ook terwijl die bezig was. Om te kijken of er al wat nieuws gearriveerd was. Om er voor de zoveelste keer de rekken af te gaan en met mijn hand alle stoffen te bepotelen. Om er zowat te kamperen in de pashokjes, met het maximum aan kledingstukken bij me. En als ik klaar was en er me nog zaken zinden, begon ik gewoon opnieuw. Ik kende er de winkeljuffrouwen ei zo na bij naam en de store manager ging na een tijd naar me knipogen. Al kon dat ook aan mijn rijke fantasie gelegen hebben. Heel zelden, wanneer ik op een onbewaakt moment een hoofdstuk had samengevat of flink had bijgeklust in het weekend, mocht ik van mezelf iets kiezen uit de selectie van de talrijke kijk-, voel- en passessies. Dan schoof ik fier als een jong pauwenvrouwtje mee aan in de rij aan de kassa. En liet de manager zijn ooglid extra hard voor me dichtklappen. Echt of verzonnen.

Tegenwoordig doet het klerenpaleis van weleer weinig meer dan teleurstellen. Ik kom er zelden en als het gebeurt is dat vluchtig, onzorgvuldig. De shopassistentes lijken elke keer weer opnieuw te zijn ingeruild voor nieuwe exemplaren en ik zou het teambaasje er slechts met veel moeite kunnen uitpikken. De oorzaak ligt voor de hand. Sinds ik op zoek ben naar minder en beter is de sprank uit de Spaanse modeketen verdwenen. De stoffen zijn vervaald en gaan al voor die eerste probeerbeurt pluizen en slobberen. De zoompjes zijn beschamend slecht vastgenaaid, de prijzen dientengevolge overroepen. Of het vroeger dan werkelijk beter was, weet ik niet precies. Het schijnt me enkel dat de Zara zich langzamerhand is gaan verlagen is tot de vicieus gecirkelde wanpraktijken die zowat elk verkoopstalletje uit de moderne winkelstraat bezigt: een tenenkrullend snelle en dus slechte imitatio van de catwalk, (en dus) kinderarbeid, (en dus) massaconsumptie. Toch doet een vlot promofilmpje voor de winter met Freja Beha Erichsen (de stoere Mowgli der modellen) die zaken allesbehalve vermoeden. Voor reclamecampagnes als deze wordt er blijkbaar wel graag veel cash neergeteld. Vooral als de Deense schone alle aandacht vlotjes afleidt van de zwarte gewaden die ze om het schriele lijfje heeft. Dat maakt dat ik voor een kwalitatieve check-up aan de winkeldeur zal moeten aankloppen. Hebben die dekselse toreadores dan toch weer slim bekeken. 

maandag 13 augustus 2012

Herbst im Herzen.

1. Zara (herfst '11)
2. Isabel Marant en 3.1 Phillip Lim
3. Maison Scotch (zomer '12) 

Het is een beetje een bizarre bekentenis, dit. De afgelopen dagen kon ik de gedachte aan mijn warme wollen jas slechts moeizaam uit dat (soms onvoorspelbare) hoofd van me verdrijven. Het was dus enkel en alleen daarom dat mijn hart een piepkleine sprong maakte toen het broeierige zomerweer deze avond werd ingeruild voor driftige plensbuien en een frisse bries. Ik had de onverklaarbare goesting gekregen mij te wentelen in een winterwaardige cocon, hoewel ik me de pleuris zweette en tenue, haar en ledematen continu aan de rest van mijn lichaam plakten. Bij de eerste regenspatten heb ik de verboden vrucht dan toch maar van stal gehaald, met konen die tegelijkertijd blijdschap en schaamte verrieden. Foto drie is wellicht het schrijnende resultaat van wintercollecties tijdens de zomer. Misschien moet ik maar eens vroeg naar bed met warme melk en honing, in de hoop morgen genezen te zijn van een wel zeer angstwekkende ziekte.

vrijdag 10 augustus 2012

The baby thang.

bron
De laatste tijd wordt er opmerkelijk veel gewaggeld, over uitstulpende buiken gewreven en gezeurd over broeken met elastieken banden in mijn dichte nabijheid. Dat het woord 'zomer' tegenwoordig op wenkbrauwgefrons wordt ontvangen, kan voor die vrouwen in kwestie een zeldzaam keertje een gelukstreffer genoemd worden. Sommigen verbouwen, ondanks hun gigantische volume, tot op het bittere eind huizen, sjouwen met bananendozen of al bestaande spruiten. Anderen blijven willens nillens aan sofa en beeldbuis gekluisterd en dromen in kruiswoordraadselvakjes. Het lijkt me sowieso niks, dat zwangeren in putje zomer, en van het woord 'bevalling' krijg ik (zonder imaginaire liters zweet, ventilators en paars aangelopen pershoofden (aka the summerversion)) vanzelf de meest wansmakelijke visualisaties voor ogen. Het kan zijn dat het weer maatschappelijk geoorloofd is om vroeg aan kinderen te beginnen. Of misschien was die twentysomething altijd al de standaard, en ben ik degene die mijn ouderwetse principes overboord moet gooien. Ofwel heb ik er nu pas oog voor gekregen en klopt het echt, dat van die klok en de biologie. 

Hoe het ook zij: mijn bewondering is doorgaans huizenhoog voor wie de stap waagt, maar het is iets wat ik voorlopig nog niet al te goed vatten kan. Dat mensen vrijwillig hun leven omgooien voor een nieuwbakken hoopje mens dat opgetrokken is uit weinig meer dan een huidplooirijk melkvel, een niet te stuiten strontkraan (met een werkelijk onverdraaglijke geur), speekselbellen en een tandenloze lach. Begrijp me niet verkeerd: ik hou best van kindertjes, maar dan altijd tijdelijk en vanop een behoorlijk afstandje. Babysitten is heel fijn, net omdat het eindig is. Ze zeggen misschien niet voor niets dat enkel eigen maaksels blijven boeien, en dat het dan vanzelf komt: die oeverloze liefde en genegenheid. In dat geval snap ik het best, dat zo'n zelf gefabriceerd, onbeschreven blaadje met analoge, ouderlijke eigenschappen (of in het slechtste geval: met een verdacht gelijkende oogopslag aan die van de vriend des huizes), de slapeloze nachten, die eindeloze serie van voeden en verschonen waard is. Met een beetje geluk en via de juiste hersenspoelingen gaat hij of zij na een tijd misschien wel eens grappig uit de hoek komen, vertederen of ontzettend intelligente dingen uitkramen. Wellicht gaat dat zelfbevestigend werken. Het internet staat namelijk vol met van die kijk eens wat ik ter wereld heb gebracht - plaatjes en de jongste generatie overheerst nu al het gros van alle profielfoto's. 't Lijkt allemaal heel mooi en zoetsapperig, dat opgroeien in beedverhaal, maar het stemt me steeds vaker tot nadenken of dat dan wel opvoedkundig verantwoord is: dat kinderlijke doen en laten zo uitvoerig etaleren. Of de kroost zich na enige tijd niet als ware vedetten gaat gedragen. En of dat, bij het ouder worden, geen familiale vetes zal opleveren. Al mag ik de preutse zeur eigenlijk niet uithangen, want stiekem geniet ik mee. Mijn favoriete internetbabies zijn ware snoepjes, hartveroverend zelfs. Bovendien huilen ze geluidloos en van enige strontgeur lijken ze nooit last te hebben. Ik betrapte mezelf overigens op innerlijk gejuich toen een van mijn favoriete babyblogsters (rockstar diaries) voor een tweede maal had geworpen (weerom een allerliefst dingetje, al heeft-ie zijn naam (Samson Rex) helaas niet mee). 

Voorlopig hou ik dat babygedoe nog eventjes in een schuifje van mijn achterhoofd (al weet ik sinds jaar en dag reeds hoe mijn toekomstige posse heten zal en wat voor kleertjes ze dan dragen zullen). Financieel, lichamelijk, relationeel en mentaal ben ik daar nog niet klaar voor, mijn vrijheid is me nog net iets te heilig en dat bevallen lijkt me -nogmaals- de allergrootste kwelling. Ik verdenk alle ervaringsdeskundigen ter wereld er bovendien van een geheime akte te hebben ondertekend waarin ze worden aangemoedigd verstokt te blijven beweren dat al die horrorfilmwaardige pijn en ongemakken verwaarloosbaar zijn. Edoch, aan al die zwangere vrouwen: respect, pers ze en voor een babysit: één adres.

dinsdag 7 augustus 2012

Summertime Sadness.

  

1/ Araks SS12 lookbook 2/ William Hurt en Kathleen Turner in Body Heat 3/ La Isla Mujeres, Mexico via 10.17 4/ mijn beachwear 5/ Arles, Provence via Jeanne Damas

Dag. Ik ben het. Gewoon, om een beetje te zeuren. Over het gras, dat altijd groener lijkt aan de overkant. Hoofden met steil haar verlangen naar krullen. En andersom. Wanneer de zon straalt, wordt het vaak te warm en ook bij regen zaniken de mensen. Vakantietijd vraagt om geweeklaag. Vooral als het dilemma 'werken aan de toekomst of aan een bruin vel' zich opdringt. Ik koos voor het eerste. En dat gaat niet goed samen met weg zijn van huis.Van reizen word ik namelijk lui, ledig en inspiratieloos. In plaats van rond te dollen in flinterdunne gewaden en de schuimkoppen van de zee mijn tenen te laten kussen, heb ik mezelf opgesloten in het echte leven, dicht bij huis, waar alles wat reilt en zeilt me de juiste impulsen geeft. Ik mep lastige vliegen dood en tracht de bloedingen bij het zien en horen van andermans reisverslagen te stelpen door mezelf blommekees en fruitmanden te kopen. Schaarse tripjes hou ik bewust kort, zuinig en dichtbij (de Oostkantons zijn het nieuwe Spanje) om alert te blijven en de grip op mijn zelfopgelegde taken niet te verliezen. Er ligt allerlei moois in 't verschiet waar eerst flink moet voor worden gewerkt, maar sociaal genetwerk (van die online platforms waar ik zogezegd van wegblijf, maar er ondertussen wel alles heb gezien) geven steeds weer impulsen me voor de volle twee weken in exotisch zand te begraven met een stapel boeken binnen handbereik. Daar waar het zo heet is dat enkel een bad met ijsblokken als in Body Heat soelaas brengt. Desalniettemin is het altijd beter te verlangen. Want wat is een mensenleven zonder het hartstochtelijke smachten? Ronduit niks. En toch zeur ik graag een potje, tegen beter weten in. Bedankt voor uw aandacht. Zomert u vooral vrolijk verder.

dinsdag 31 juli 2012

Opdrukkunst.


vintage (binnenkort zelfs heritage) olivier strelli / zara /
maarten van der horst x topshop / vintage gap /
 dries van noten / burberry prorsum

Na veel vallen en opstaan heb ik me er ondertussen bij neergelegd door het als een gave te zien die niet voor mij is weggelegd. Ik hou nochtans zo van de mix and match-technieken van Dries Van Noten, kan intens genieten van Christian Wijnants' kunstige ontwerpen. In de praktijk lijkt het echter minder goed te lukken. Ze zijn zo vaak te flets, te voor de hand liggend, te schreeuwerig ook en immer slecht te combineren. De enkelingen die ik bezit gaan vaak in de blender met het al te betrouwbare zwart. Verschillende printjes door elkaar, en bedrukte stoffen in het algemeen: ik kan het niet, het lukt me niet, al zou ik het soms wel eens graag willen. De overweging dat ik ze sneller beu zal zijn dan een neutrale stof, is meestal doorslaggevend in de winkel. Soms verplicht ik mezelf niet te zo te muggenziften, vaak blijkt dat achteraf weer eens de foute zet te zijn geweest. Die opwellingskoopjes sneuvelen als eersten bij de selecties, na lang roerloos in de kast te hebben gehangen. De oudstrijders zijn echter gekoesterde pareltjes die, niet vaker dan nodig, het daglicht mogen zien. Bovenstaande lappen zijn daar een voorbeeld van. Al heb ik ondertussen beslist de Topshopjurk uit handen te geven (zie koopjeshoek). Dat Hawaïaanse bloemenfeest was me net dat ietsje te vrolijk.

donderdag 26 juli 2012

Une Petite Annonce.

Voor het maken van kaartjes en ter inspiratie voor mijn schrijfwerk ben ik op zoek naar zwart-wit foto's van vroeger, van die kleintjes met zo'n kartelrandje. Het liefst van (reizende, feestende, doodnormale) mensen. Ook met vellen wrijfletters en -cijfers kun je me plezieren. Ik stuur een kaartje en een postzegel terug als dank!


Het was ergens begin juli dat ik doelloos in een gedateerde krant bladerde en op van die ouderwetse zoekertjes stootte. Mensen die in kroonkurken sparen, alles over Bichon friséhonden bijeenrapen of naarstig op zoek zijn naar een blinker voor hun Pokémonkaartcollectie. Of zij die wenskaartschrijvers zoeken voor een ziek of jarig familielid. Je kunt het zo gek niet bedenken of het staat er, elke dag opnieuw, ergens achterin dat populaire dagblad. Rijst de vraag natuurlijk: werkt dat nu echt? Ik besloot meteen de proef op de som te nemen en zelf een annonce in te sturen. Aangezien ik lijd aan de verzamelwoede, was het niet zo bijster moeilijk te verzinnen waar ik om zou vragen. Begin deze week kreeg ik ineens verdacht veel post. Dikke brieven en mappen, kaarten ('Dit is een kaartje van mijn dorp.') en een zeldzaam postpakket. En mailtjes, die ook. Van een mevrouw die zich afvroeg of de mensen op de foto's én feestend én reizend én doodnormaal tegelijkertijd moesten zijn (en daaruit opmaakte: 'U bent nog een jonkje zeker, 20 à 30 of jonger? Het geeft niet.'). Van mijnheren die gewoon een beetje wilden praten over vroeger ('Het nonnetje op de foto is mijn moeder. Men wou haar op het internaat waar zij studeerde vermoedelijk inlijven en had haar reeds een kostuum aangepast.') of over zichzelf ('Ik ben 79 jaar en oud-leraar Tuinbouwschool te Mechelen. Nu nog werkzaam in het Groentemuseum te Sint-Katelijne-Waver.'). En wat ik vroeg, dat kreeg ik, tot vandaag zelfs nog met minstens twee enveloppen tegelijk. Ik moet het nog allemaal een beetje rustig bekijken, maar vind die nostalgie per post en het feit dat ik nu al hopen erfgoed bezit ongelooflijk hartverwarmend. Zoekertjes, zo is bij deze bewezen, marcheren dus nog perfect. Al heeft die belofte iedere inzending met een kaart te belonen, misschien wel een extra stimulans gegeven ('Ik dank u alvast want ben dol op een kaartje van iemand.'). En mij een reden te meer om niet te veel te lanterfanten, nu mijn vakantie officieel is ingegaan. Maar over het hoe en het wat ga ik zodadelijk nog eens diep peinzen, vanop mijn luchtmatras in het zwembad.
Zonnige groeten uit het Aards Paradijs! 

dinsdag 17 juli 2012

Parfum, het verhaal van een wijsneus.

Ze zeggen dat een parfum het verlengde van je persoonlijkheid zou moeten zijn. Dat als je de geur na een tijd niet langer ruikt, het de juiste voor je is. En ook dat je je aan één flesje tegelijkertijd zou moeten houden. Niet elke dag een ander, zoals de Franse vrouwen schijnen te doen. Ze zeggen zoveel en ieder heeft zijn mening. Dit is die van mij. 
Een geur is een additiefje, de kers op de taart. Hoezeer de dramatische walmen van vaak stevig opgedirkte vrouwen alle zintuigen ook prikkelen, een parfum zou slechts een genuanceerde hint moeten zijn naar iets meer. Naar datgene waarvoor mensen het hoofd nieuwsgierig draaien, de neus spitsen, de grijze hersenmassa in werking doen zetten om te ontdekken waar de vlaag hen aan denken doet. Dat connoteren is nog het allermooiste. De ideale geur zou een waaier aan emoties en vage herinneringen moeten herbergen. Aan zilte, zoete, lome vakantiedagen met wijn, aftersun en plakkerige zandkorrels. Aan de aftershave, de sigaretten, motorolie en het opgedroogde zweet van grootvader zaliger. Aan dagen van tomeloos geluk. Die zelfverzonnen beelden zijn de langstdurende, de meest dankbare. Niet deze die reclamebonzen hebben bedacht om de massa in vervoering te brengen (de femme fatale, het onschuldige huppelkutje, de succesvolle businessvrouw) en waarop nog te veel mensen zich baseren bij het kiezen van hun flesje. Een parfumwinkel is voor mij vaak een al te verwarrende plek. Veel liever dan daar waar ik scheel ga kijken van de kakafonie aan musken en essentiële oliën kom ik mijn toekomstige aroma per toeval tegen. Op straat, in de nekplooien van een toevallige passant, waar ik de moed bijeenrapen moet de persoon in kwestie aan te spreken. Tijdens het doorbladeren van oude tijdschriften, waar soms nog verloren geraakte vlagen van voorproefjes te vinden zijn. Mijn allereerste geur was hoogstwaarschijnlijk babyzalf, die daarna Oilily (de meisjesfles bij uitstek), uit cadeauverpakking vanonder de dennenboom. In mijn prille tienertijd, toen het andere geslacht nog een ver-van-mijn-bed-show was, kreeg ik een subtiele duw in de rug van Cacharels Amor Amor. En later, toen ik mijn kamer volstouwde met modeboeken en -magazines en zo onrechtstreeks mijn lot bezegelde, besloot ik te gaan dwepen met Cinéma van Yves Saint Laurent (toen de laatste worp van Tom Ford en nogal aanwezig als monstertje in menig maandblad) en dat voor vele jaren en flessen. Onlangs, op de dag dat ik het einde en (hopelijk) het begin van een kwarteeuw bestaan vierde in Parijs, besloot ik dat het tijd werd voor iets anders. Ergens in een fluisterboetiek, waar de kledingstukken op minstens een halve meter van elkaar aan de rekken hingen en zelfs de plankenvloeren chique kraakten, rook het overweldigend naar onschuld en passie in wilde bloemenvelden. Net door de uitgebalanceerde eenvoud leek het me eerder een home fragrance te zijn, en terecht. Maar, zo wist de winkeljuffrouw me te vertellen, er bestond ook eau de parfum van Byredo Blanche. De ontwerper is een ruige Zweed, de geuren zijn rechttoe rechtaan en de flesjes ronduit prachtig. Sinds kort word ik dus continu herinnerd aan die verhelderende tijd in de Franse hoofdstad, wat me elke dag weer blij maakt. Want dat is precies hoe het hoort. Per toeval en in een bepaalde context, op het moment dat je neus gaat opkrullen van plezier en je voelt dat het past, alleen daar is je parfum te vinden. Over het hanteren van diverse geuren ben ik duidelijk: dat kan, zolang het overpeinsd blijft en hoofdpijn vermeden wordt. Gevaporiseerd water kun je overigens (zo leerde de meest recente The Gentlewoman me) op velerlei plaatsen aanbrengen: in de bustenhouder (op een wattenschijfje), in de elleboogputjes, op de enkel, bovenrug, achter de oren en op de polsen. Maar dat alles zonder (!) te wrijven, anders gaan de moleculen stuk en strookt de geur niet meer met het oorspronkelijke ontwerp. 't Is maar dat je het vanaf nu weet, bij het ochtendlijke verstuiven.

woensdag 11 juli 2012

Inventory /\ Prevention.

polyvore
Daar ik morgen de godganse dag uit winkelen ga, vatte ik op deze herdenking van den Vlaemschen triomf in 1302 het lumineuze plan op een aantal lijstjes te maken. Omdat ik sowieso niet graag shop voor/in de zomer (tijdens dat jaargetijde draag ik meestal mijn meest zomerse winterkledij, tenzij het echt niet anders kan) en ik nu al weet dat de lokroep van al die honderdduizenden dingen-die-ik-eigenlijk-niet-nodig-heb me vanuit elk walhalla die de straat rijk is in de war zal brengen of me, in het slechtste geval, volledig uit mijn lood zal slaan. Maar ook omdat de status van mijn zomerkast me, met dank aan het schofferen van hoofdzonde Luiheid (elke dag opnieuw te laat opstaan waardoor ik in mijn ochtendspurt rommelen moet en des avonds geen tijd maken voor de grote herziening), niet heel erg duidelijk was. Daardoor was ik eigenlijk niet goed op de hoogte van wat ik daadwerkelijk nodig heb. Maar dat probleem is bij deze dus van de baan:  

 

Met de riante opbrengst van een alweer geslaagde klerenveiling (dankuwel, liefste kopers!) verkeer ik in de luxepositie een aantal missers te maken. En toch ben ik vast van plan deze strooptocht tot een succesvol einde te brengen. Zelfs al keer ik met beschamend lege handen terug huiswaarts, mijn geld zal enkel rollen voor de wannahaves, en dus niet voor de suddenlyseriouslyconsideringhaves (of uit pure frustratie). Laat ik dan meteen ook maar een aantal zaken oplijsten die ik in eigen achterhoofd vastbeitelen moet als was het cement:
1/ Oversized is so last year. Het wordt hoogdringend tijd me naar eigen gestel te kleden en de redenering achter het 'twee-maten-groter'-principe ('een hele dag mijn buik intrekken is te lastig', cf. Luiheid) te laten vallen. I'm slender, fit and fabulous!
2/ Laat je niet beïnvloeden door medeshoppers. Dat doorzichtige witte t-shirt staat de brunette uit het naburige pashokje misschien wel beeldig, jij hebt enkel zwarte BH's en walgt van witte. Don't! Hetzelfde geldt voor: fluo (fletse huidskleur), colourblok (draag je toch nooit), gouden juwelen (p.i.m.p.), retrocuts, baggy en oversized (zie punt 1/). En vergeet niet: jij gaat enkel voor wat naar kwaliteit geriekt! Dood aan de shoppingpagina's van de Flair!
3/ Foliekes mogen, maar dan enkel en alleen als het innerlijk gaat donderen, bliksemen en ontploffen binnen de minuut vanaf het ogenblik dat de verleider in kwestie in je blikveld verschijnt. Zoniet: hou je bij De Lijst!
4/ Net niet is niet goed genoeg. Polyester mag dan wel goed op zijde lijken, denk aan de beschamende scheur in je Essentielpak op die V.I.P.- show en de bijgevolg niet-elegante, tevergeefse bedekmanoeuvres! Hetzelfde met alle stoffen die enge ziektes doen vermoeden, zoals daar zijn: viscose, acryl en polyurethaan.
5/ Stel jezelf De Vijf Vragen. Heb ik dit echt nodig? Zal ik het (vaak genoeg) dragen? Valt het te combineren met overige bezittingen? Is de verhouding prijs-kwaliteit interessant? En vooral: heb ik de hartenklop (zie punt 3/)?

zwart leren jasje (zonder schouderstukken) / verse niemendallen / zwarte high-rise én ankle-cut jeans in 1 / rood-wit gestreepte top / cut-out zwarte heels / zwartzijden jurk of top / grijze mohair pull / navy wollen pull / byredo parfum / zilveren armband / zwart zijden hemd / zwart leren tas / top met print en knoopjes

   Morgen hoop ik dus van een ware victorietocht thuis te komen. Met de huisbereide gouden tips en bovenstaand boodschappenlijstje bij de hand kan het eigenlijk amper mislukken. Tenzij een verantwoord aanbod met dito prijsjes achterwege blijft. Spannend. Ik doe nu al in mijn (kanten onder)broek.

maandag 2 juli 2012

Strapped.

dries van noten ss 2012 (via petrole)
 mychameleon spaghetti strap top (via trois douze)
 tommy ton (via style.com)
Nooit heb ik helemaal begrepen waarom het voor jonge deernen als ik ten strengste verboden was spaghettibandjes te dragen in de middelbare school. Misschien had madame de directrice een der bovenstaande niemendallen voor ogen bij het opstellen van het schoolreglement. Ofwel dateerde die overdreven tuchtmaatregel nog uit de nineties, waar door veters opgehouden kledij schering en inslag waren. Hoe het ook zij: ik had destijds geen last van strafstudie of schorsing dankzij enig tegendraads modieus gedrag van dit kaliber. Die smalle banden waren hopeloos onpraktisch in gebruik (lees: afzakkingsgevaar en plastic bh-risico's) en  ondergoedachtige bovenstuks als deze refereerden in mijn leefwereld aan Boccacciodanseressen met Buffalo's in plaats van het vrolijke kleurenmeisje dat ik toen verpersoonlijkte. Het is nu pas dat ik de effectieve eenvoud van dit kledingstuk snap, de soft-erotische betekenis van een langs bh(-band)loze schouder neerdwarrelend lintje, het strelen van zijde langs huid, de koelte van zomerbries-onder-verfrissend-losse-stof. Tien jaar na de schoolse restricties is de jacht op de zijden spaghettitop officieel geopend. Om het zedig te houden kan ik overigens het voorbeeld najagen van de dame rechtsonder. Kan mijn bergsjaal nog eens dienen, in plaats van werkeloos duur te wezen aan de kapstok.