donderdag 31 mei 2012

Wunder der Natur.



1/ Pioeuw!-pioeuw!-pioenrozen (die helaas niet altegaar openploppen, huidige stand van zaken: twee franke muilekes en drie koppige zwijgers). 2/ Zomaar, out of the blue, vond ik een jurk met zotte Hawaiiprint een goed idee:  Maarten van der Horst voor Topshop - via Susie Bubble. 3/ Niets zo fijn als zwart-witplaatjes kijken en dan verhalen verzinnen over de onbekende mensen erop. 4/ De bewonderigenswaardige flora- en faunastudie van Lisa Kinoo. 5/ Groetloze kaarten starring blozende knapen met ruikers. 6/ Rozenknopkandelaars en -groetkaartjes (en zijden sjaal van met print van Mount Sir Donald in British Columbia): Kringwinkel + Fieldguided. 7/ Sansi's van eigen kweek en plantjes van Ward Zwart in Mostly Cola. 8/ Betoverende Franse blom Charlotte Gainsbourg in een filmpje voor Interview Magazine.

dinsdag 29 mei 2012

Lament eener verdwaalden ziel - zomereditie / deel 1.

Omdat de zon dan toch besloot te gaan schijnen was het uitgelezen moment daar om de zomergarderobe tevoorschijn te halen. Viel dat eventjes tegen. De schamele hoop verfrommelde restanten van drie voorbije zomers stak schril af tegen de vele stapels kasjmier, mohair en angorawol die - hopelijk voor heel erg lange tijd - naar de achtergrond van de kast werden geschoven. Alles (of: het bijna-niets) rimpelde en kleurde zoals de (grauwe, afgewassen, bevlekte) 'voor's' uit waspoederreclames. Met als voornaamste verschil dat Dreft noch Dash de boel in dit geval zouden kunnen redden van een gewisse vuilbakdood. Goed, ik overdrijf, un peu, zoals wel vaker. Enkele stuks konden er nog wel een seizoen tegenaan. De merkjes, met name. Mijn trouwe rafelende Levi'sshort en enige tops van Franse makelij. Plus: de bikini (vintage Cacharel), het badpak (anoniem vintage) en een luchtig beige parkaatje. Einde verhaal. De conclusie was dus bikkelhard, mijn voornemen vast en duidelijk: kwali- gaat boven kwantiteit, en voor alles wat zelfs nog maar lichtjes naar massaproductie neigt. Al eerder mompelde ik hier iets vaags over het 5 French Piece Wardrobe - principe, tot nu toe was ik zelf eigenlijk niet zo goed op de hoogte van het hoe en het wat. Dat het weloverwogen, uitgepuurd en ietsiepietsie duurder moet zijn, dat is, weet ik wel, het grondbeginsel. Daarom laat ik u maar al te graag meegenieten van mijn zoektocht naar de ultieme aha-erlebnis op vestimentair gebied. Te beginnen met, in dit eerste en tevens ook meest lastige deel, de voetdracht (footwear, zeggen de Angelsaksen). Want van een zomerschoen, lieve lezer, ga ik heel stevig sidderen en beven.

/Steven Alan Classic Shirtdress/
Woman by Common Projects Suede Espadrille / Marsèll Coltellaccio Perforated Oxford /
Steven Alan Mary Jane Sandals / Dieppa Restrepo Gaston Slip-On /
alles via lagarconne
Laat ik meteen al met de deur in huis vallen: van voeten blijf ik af, en het liefst heel ver-. Handen en vingers:  interessant, handig ter ondersteuning van onstuimige vertelsels en naar het schijnt voor fotografen ook een dankbaar attribuut. Maar voeten en tenen: daar loop je op, dat raakt de brakke grond, die stinken vaak en zijn zelden mooi. Vandaar: dood aan alle peep-toe's en sandalen! U doet ermee wat u wilt,  ik vertik het ze te dragen. Jarenlange research heeft me geleerd dat des zomers, wanneer de zon gaat branden, ik mijn koppigheid tot een zeer vergevorderd stadium brengen kan, daar zweterige smeekbeden vanuit de kelder mijner lichaam me in allerlei staten van benauwdheid brengen. Godzijgeprezen bestaat er zoiets als de espadrille, de mocassin, de loafer of de slip-on. Draaglijker dan een doorsnee schoen op warme dagen, een gulden middenweg voor mijn vastgeroeste zomerse gewoontes. Het grote probleem: de betere exemplaren blijken onbetaalbaar en bevinden zich ergens (achter een moeilijk te overschrijden grens) in Amerika of op een met duchtig bewerkt fotomateriaal  volgestouwd virtueel aankoopplatform. Daarom lijkt het eerder zinloos te dromen van een vlotte Dieppa - mocassin, als die zich louter op blitse prentjes aan je opdringt. Om honderden euro's te verkwanselen aan een blind-date met kalfsleren Mary Jane - muiltjes, zonder die ter probatie aan de voet te hebben geschoven, op zoek naar teleurstellend ongemak, een tegenvallende hiel of slecht uitgewerkte leest. Daar komt nog bij dat ik schoenen verslijt als waren het zwakke nylonsokjes: vervaardigd om slechts een fractie in iemands leven te zijn, gevaarlijke spillen in een mallemolen van overconsumptie. En dus, dierbare aandachtige, loop ik reeds vele jaren lang trots en onvermoeibaar menig schoenwinkel plat, op zoek naar een waardig, kwalitatief en toch economisch alternatief voor de (door mezelf, of door een ongekende voorganger) reeks doortrapte onbenullen, of het jaarlijkse paar espadrilles van de Brantano. In de tussentijd hou ik Ebay nauwlettend in de gaten voor plotse koopjes, en overweeg ik een cursus in de schoenmakerij. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

maandag 28 mei 2012

Rising rising falling down.

Stills uit Surface to Air S/S2012 - video ft. Jeanne Damas
(via bonjour hier)
Ah. Qu'il fait beau. Le soleil, le soleil.
De zomer is voelbaar op komst, gaf afgelopen dagen al een flinke blijk van haar kunnen. Hetgeen resulteerde in ongegeneerd bakken en braden, de benen gevaarlijk bloot, de geur van zonnecrème, een wentelsessie in eigen zweet en dat arme velletje richting status gekookte kreeft. Maar ook, en vooral: een handvol allereerste keren. Picknick in het park, de eerste muggen - en al meteen een heuse invasie, de eerste keer stof uit de bikini en zand in de kleren (en tussen de tanden, want: op de pistolet). Een probeer-teen in het nog veel te koude zeewater, zon in de ogen tot halftien 's avonds (op een terrasje. mét wijn). Broeierige nachten, uitgelaten mensen en een amper voelbaar slaaptekort. Blozende, knappende pioenrozen - twee voor de prijs van een, ijs met zomerfruit (meloen! aardbeien! ananas!), gesprokkel en gesnuister voor de weldra-weer-jaarlijkse rommelmarkten, fietsen en cruisen en wandelen en huppelen en springen.
Gewoon...
Omdat het zomer wordt.

donderdag 17 mei 2012

L'urinoir des anges.


Heel, heel, heel lang geleden verdween een goedheilig man op wonderbaarlijke wijze in de coulissen van de hemel en dat vieren we dus nog steeds, met kindertjes in het lichtblauw, grijs of maagdelijk wit en opgepoetste carrosserieën, spatten gewijd water op de ruit, linten aan de antenne en bloedende ijslammeren. Dan zijn alle winkels dicht, blijven de boeken toe en lijkt het zondag. Zeeën van tijd voor lang verwaarloosde praktijken. Eten, bijvoorbeeld. Gisteren stampte ik een winkelkar, en daarna koelkast en kelder vol met Zaken Waarvan Ik Hun Heerlijkheid Eventjes Was Vergeten (yoghurt met granaatappel, haringfilets, oesterzwammen, jonge wortelen, parmezaanse kaas en frambozen), en duwde broerlief (Master of the Kitchen) richting fornuis met de laatste weekendbijlage van De Morgen in zijn handen, voor iets waarvan ik bij de lectuur alleen al wist dat er engeltjes op mijn tong zouden pissen: puree met karnemelk, zure room, bieslook en garnaaltjes en een zacht gekookt ei. Het feit dat ik een foto vergat te maken van het eindresultaat, zegt genoeg over de lekkerte. Ik likkebaard nog immer na, lang leve J. Meus! Tijd ook, om eindelijk nog eens zittend te ontbijten met een goed boek, zicht op de florerende tuin en dat prettige bord yoghurt met muesli en fruit en basilicum. Om op dezelfde wijze te lunchen, met avocado's, toast, spinaziebladeren, augurkjes en een glas karnemelk.
En wat zeggen we dan?
Danku Jezus!

donderdag 10 mei 2012

The end of the affair.

Dit is een dankbaar eerbetoon aan mijn lievelingsbroek. Lee Norma 4417D B05 uit Tsjechië: deze is voor jou. Vandaag ben je van me heengegaan door finaal te scheuren. Zelfs een lapje of de driedubbele kruissteek konden geen hulp niet meer bieden. Aanvankelijk vergaf ik je het feit nog mijn linkerbil half te etaleren: een streepje bloot, daar kans een mens tegenwoordig wel tegen, met al die tetten op de teevee. Maar welk onderbroek ik aanheb: dat ging me te ver, dat hoeft Jan en alleman niet per se te zien. Het heeft dus niet mogen zijn. Oh let me weep. Een jaar lang waren we quasi onafscheidelijk, vrienden voor het veel te korte leven, een hand en een pijp op één buik. Eerst was je pikzwart, maar ik ben zo onhandig dat je restafval moest incasseren, tandpasta, sausvlekken, tandwielvet en zelfs een erg onoplettend keertje een geut bloed. Sorry dus, dat je veel meer dan nodig die trommel inmoest, dat je niet optornen kon tegen al het andere donkere wasgoed, dat wel kleurvast bleef na de stortvloed en je moeiteloos overklaste in een vestimentaire confrontatie. Het spijt me ook van die knellende riemen van de laatste tijd. Je werd nu eenmaal flexibeler, en ik wist steeds beter mijn buik in te houden als dat moest. Dat ik vreemde dingen kan doen met mijn benen, dat weet ik. Dat je ongetwijfeld tot het uiterste bent gegaan tijdens mijn extreme houdingen, evenzeer. Dat overdreven gefiets van het baasje zal je weliswaar ook parten hebben gespeeld. Ik hoop echter dat je beseft dat ik nu met mijn handen in het haar zit niet te weten waar ik opnieuw vinden zal wat ik in jou heb gevonden: de juiste lengte, pasvorm, perfecte kontzakken en een goed empatisch vermogen op stilistisch gebied. In mijn kleerkast zit nu een gat dat onmogelijk gedicht kan worden. Zelfs de andere zwarte broeken zullen, ondanks hun plotse stijging in de top der meest gedragen onderstukken, steken loslaten en zich knelritsen uit stil verdriet en diep respect. En die lofrede aan blauwe jeans, dat was eigenlijk maar wat gebazel: zwart is, en dat weet je, mijn eerste en enige grote liefde, en jij was mijn Don Juan. Lee Norma, ik mis je nu al voor eeuwig en altijd, en je zit zelfs nog rond mijn benen. Bedankt voor alles. Het ga je goed straks, in de lapjesmand.

maandag 7 mei 2012

The OCD.

bron
Ieder mens heeft zijn mankementen. Ook ik heb zo de mijne. Al zijn ze niet heel erg zichtbaar voor de buitenwereld, ik ervaar maar al te goed dat ik (zelf)kritisch ben, mijn lat vaak onbereikbaar hoog ligt en dat ik nog liever het bijltje erbij neerleg dan half werk te leveren. Ja, dat is heel erg lastig, al weet ik er ondertussen goed mee om te gaan: ik spreek mezelf op tijd en stond belerend toe en doe vervolgens een scheut water bij de wijn. Dat kieskeurige heeft zich onderwijl ook in mijn levensstijl genesteld. Dit is een greep uit het dagdagelijkse aanbod:
- Muziek: een lied is echt goed als ik na de honderdste keer op repeat niet hoorndol ben. Een band kan pas door de beugel als hun ceedee me zelfs na tig keren herbeluisteren nog hartkloppingen bezorgt. In die categorie: Beach House. 'Bloom' mag dan wel niet zo sterk zijn als hun vorige plaat, de craquelé stem van Victoria Legrand blijft me mateloos boeien en betoveren.
- Mijn haar: daar komt, sinds de zoveelste teleurstellende knipbeurt jaren geleden, geen kapper meer aan. Veel liever nog laat ik het welig tieren, stroplukken en vijfdelig gespleten punten ten spijt. Al heb ik mijn ongeloof omtrent de legende van de afgeknipte topjes en het sneller slash gezonder groeien recentelijk opzij geschoven. Maar zelfs dan blijf ik het koppig (en dus grandioos scheef) met eigen schaar bewerken. Tot iemand me kan vermurwen met een tip voor De Beste Kapper Ooit.
- Zalfjes en allerhande schoonheidssnufjes: sinds ik de diagnose kreeg een opstandige puberhuid te hebben ben ik op een oneindig lijkende queeste naar het perfecte zoethoudertje voor mijn aanschijn. Sneuvelden ondertussen al in de strijd: Clinique (te branderig), Vichy (te zwak), La Roche-Posay (te trekkerig), Nivea (te vettig), Garnier (te stinkend), Hema (gewoon brol), water (glansvel), niets (puisten) en zelfs Kiehl's (overrated, al blijft die Midnight Recovery een winner). Wat enigszins nog door de beugel kan zijn huisbereidingen van de apotheker en het meeste uit het assortiment van Dr Hauschka. Hetzelfde met parfum. Mijn zoektocht naar een gepaste vervanger voor YSL's Cinéma is moeilijker dan aanvankelijk gedacht. Ook hieromtrent zijn tips steeds welgekomen.
- De dressing. Onlangs mocht ik, na een tijd te hebben gewerkt voor een fancy klerenwinkel, als beloning stevig losgehen in hun gigantische stock. Het gemiddelde meisje gaat in die wetenschap uit haar dak. Mij brak het angstzweet al op voorhand uit. En terecht: wel vijf keer ben ik langs alle rekken gelopen, om ongeveer alles aan te raken, zorgvuldig te besnuffelen en uiteindelijk met twee luttele stuks te eindigen. Impulsaankopen zijn namelijk niets voor mij. Zelfs sinds ik een kredietkaart heb, blijf het redelijk rustig in de portemonnee. Al zijn de voordelen van online shoppen legio: kijken - vergelijken - wikken - (over)wegen en dan die tevreden kick na dat gedecideerde beslissen (zonder de hete adem van een opdringerige winkeljuf in mijn nek). Als het achteraf dan ook nog een succes blijkt te zijn, bevindt de hemel zich voor heel eventjes op aarde. Laatst heb ik dan ook iets moedigs beslist, omtrent koopgedrag en dergelijke: vanaf nu ga ik volledig voor de perfecte kleerkast. En als dat nu toevallig elf gestreepte, lichtblauwe hemden, vier zwarte broeken en evenveel donkere truitjes zijn (vandaag geteld!): niks mis daarmee, als ze effectief worden gedragen (nee, niet alle elf) en ze me blij maken, elke dag opnieuw.
Alles in beschouwing genomen ben ik best tevreden met mijn kritische geest. Hij mag dat zelfs zo blijven. Waarom genoegen nemen met minder, als de perfectie om de hoek loert? Toch blijf ik op mijn hoede voor die veel te hoge lat. Want streven naar het beste is, jawel, vooral ook heel erg lastig.

zondag 6 mei 2012

I am, I am, I am.

“I thought the most beautiful thing in the world must be shadow, the million moving shapes and cul-de-sacs of shadow. There was shadow in bureau drawers and closets and suitcases, and shadow under houses and trees and stones, and shadow at the back of people's eyes and smiles, and shadow, miles and miles and miles of it, on the night side of the earth.” 
- Sylvia Plath, 'The Bell Jar'
Het was vandaag weer eens zover. Een jongen uit ons dorp. BAM. Zomaar. Zonder aankondiging en volledig uit het niets. Vorige week had hij uitbundig naar me gezwaaid. Ik vond het toen vreemd dat hij nog scheen te weten wie ik was, dat hij mijn vriendelijke, bijna formele knik met de vrolijkheid zelve beantwoordde. Een vrolijkheid waar een grote schaduw achter zat, zo blijkt nu. Voor zij die hem vaagweg kenden, maar ook voor zij die hem goed dachten te kennen. Het gebeurt elke dag, in dit land zelfs angstwekkend vaak. De statistieken spreken boekdelen. Je zou het op dat frustrerende kwakkelweer kunnen steken, op onze verzuurde, verstilde manier van zijn, op dat individualistische, gesloten omgaan met het leven, met emoties. In het slechtste geval verwijt je jezelf iets niet te hebben ingezien, gedaan, desnoods iets wat je had kunnen betekenen. Niets van dat. The human mind works in mysterious ways. Wat er zich allemaal in die nauwe krochten van je medemens omgaat: God mag het weten. Als Hij al bestaat of daar goesting in heeft, tenminste. Het enige wat misschien nog kan: begrijpen, of dat althans proberen. Het willen, maar niet kunnen. Het kunnen, maar niet willen. Ook achteraf. Want als het niet mocht baten, kan de magie van zij die zich de levenskracht wel wisten toe te eigenen, helend werken. Laat je dus steeds verrassen, al is het maar door een ondergaande zon. Huil, schreeuw, lach, ontplof als het moet. En wees vooral je geweldige zelve. Wat ook helpt te begrijpen (en overtuigender is dan dit kleffe Ingeborg - praatje): The Bell Jar van Sylvia Plath (1963 - over het meisje dat wel wil, maar niet kan) en Harold & Maude (1971 - over de jongen die wel kan, maar niet wil). En weet dat alles goed komt. Altijd. 

dinsdag 1 mei 2012

En de blaadjes krijgen bomen.

 rosemud / the style cavalry / mieke willems / the little deer / decade diary / thank you, ok / 10.17 / willow ships
Rook u de eerste scheutjes nieuwbakken natuur al? Zag u de bloeiende seringen, de ontluikende struiken? Hoorde u zelfs de vensterbankplantjes juichen van plezier? Vertraagde uw pas ter hoogte van de plaatselijke bloemenwinkel? At u al een aardbei van nationale kweek? Kreeg u de onweerstaanbare drang de zee goeiendag te zeggen, een voorzichtige eerste poot te baden? Kan best, want daar is de lente! Vandaag stond de terrasdeur wagenwijd, werd ik vriendjes met het wilde konijn in onze tuin en kon het mij nikske schelen dat de worteltaart gigantisch mislukte. Want vandaag was het lente, en daar was ook, voor heel even, de zon.