maandag 25 juni 2012

Yes to a dress.

bron

Volledig uit het niets kan je geloof wel eens gaan wankelen. Of je goed uitgekiende spaarplan. Eén kleine speling van het lot en 't is om zeep. Weg veilige haven, weg juk van het vastgeroeste oordeel. Zo trok ik mijn leven lang mijn neus op voor de gedachte aan het huwelijk. Die praktijk zegt mij weinig, ik geloof - ondanks m'n aangeboren talent voor sentiment en romantiek - niet in verpakte schone schijn, in die geforceerde gooi naar het happily ever after-schap. Zonder kan het ook en misschien zelfs beter (lees: kostenlozer). Om nog maar te zwijgen van de bijkomende druk die de toeschouwers creëren: zij die moreel verplicht worden centen, aanwezigheid en feestsmoel boven te halen in de hoop niet te staan vechten tegen de bierkaai. Oh, the horror! Dus nee bedankt, ik pas. Maar toen kruiste dit silhouet mijn blikveld en verdween de stelligheid als sneeuw voor de zon. Want als het moet dan liever zo: lang, statig en een tikkeltje dramatisch, maar vooral heel erg zwart. Perfect in al zijn eenvoud en wellicht zo duur dat receptie, avondfeest én wittebroodsweken er zullen moeten bij inschieten. Tenzij deze jurk voor me op de knieën gaat, hou ik de huwelijksboot vooralsnog af. En mocht ik dan toch twijfelen: voor een begrafenis kan-ie best ook dienen. Een dooie kun je namelijk niet outshinen en sterven is, in tegenstelling tot ringen uitwisselen, nog niet op z'n retour. Alas!


[Over een Yes! gesproken: Véro'ke is terug van weggeweest! Iets wat ik in januari, een tikkeltje overmoedig, al voorspelde. Driewerf!]

1 opmerking:

  1. Waw dat is echt een supermooie jurk! Een keer niet het typische merengue-achtige trouwkleed dat de meesten dragen op huw trouwdag. Zo'n poeferig ding waarin je nauwelijks kunt bewegen en met veel frullen en tulle, bah, niks voor mij!

    x

    BeantwoordenVerwijderen