woensdag 15 augustus 2012

Coup de poudre.


Er is een tijd geweest dat ik de plaatselijke Zara als tweede thuis beschouwde. Meerdere keren per week ging ik er heen, na de les of een zeldzaam keertje ook terwijl die bezig was. Om te kijken of er al wat nieuws gearriveerd was. Om er voor de zoveelste keer de rekken af te gaan en met mijn hand alle stoffen te bepotelen. Om er zowat te kamperen in de pashokjes, met het maximum aan kledingstukken bij me. En als ik klaar was en er me nog zaken zinden, begon ik gewoon opnieuw. Ik kende er de winkeljuffrouwen ei zo na bij naam en de store manager ging na een tijd naar me knipogen. Al kon dat ook aan mijn rijke fantasie gelegen hebben. Heel zelden, wanneer ik op een onbewaakt moment een hoofdstuk had samengevat of flink had bijgeklust in het weekend, mocht ik van mezelf iets kiezen uit de selectie van de talrijke kijk-, voel- en passessies. Dan schoof ik fier als een jong pauwenvrouwtje mee aan in de rij aan de kassa. En liet de manager zijn ooglid extra hard voor me dichtklappen. Echt of verzonnen.

Tegenwoordig doet het klerenpaleis van weleer weinig meer dan teleurstellen. Ik kom er zelden en als het gebeurt is dat vluchtig, onzorgvuldig. De shopassistentes lijken elke keer weer opnieuw te zijn ingeruild voor nieuwe exemplaren en ik zou het teambaasje er slechts met veel moeite kunnen uitpikken. De oorzaak ligt voor de hand. Sinds ik op zoek ben naar minder en beter is de sprank uit de Spaanse modeketen verdwenen. De stoffen zijn vervaald en gaan al voor die eerste probeerbeurt pluizen en slobberen. De zoompjes zijn beschamend slecht vastgenaaid, de prijzen dientengevolge overroepen. Of het vroeger dan werkelijk beter was, weet ik niet precies. Het schijnt me enkel dat de Zara zich langzamerhand is gaan verlagen is tot de vicieus gecirkelde wanpraktijken die zowat elk verkoopstalletje uit de moderne winkelstraat bezigt: een tenenkrullend snelle en dus slechte imitatio van de catwalk, (en dus) kinderarbeid, (en dus) massaconsumptie. Toch doet een vlot promofilmpje voor de winter met Freja Beha Erichsen (de stoere Mowgli der modellen) die zaken allesbehalve vermoeden. Voor reclamecampagnes als deze wordt er blijkbaar wel graag veel cash neergeteld. Vooral als de Deense schone alle aandacht vlotjes afleidt van de zwarte gewaden die ze om het schriele lijfje heeft. Dat maakt dat ik voor een kwalitatieve check-up aan de winkeldeur zal moeten aankloppen. Hebben die dekselse toreadores dan toch weer slim bekeken. 

4 opmerkingen:

  1. Ik begrijp u volkomen! De laatste tijd ben ik ook meer bezig met minder kopen, maar wel focussen op betere kwaliteit wat meestal gepaard gaat met een hoger prijskaartje. Desalniettemin wandel ik de Zara toch nog op regelmatige basis binnen, je weet maar nooit he!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoewel ik wel tevreden ben over de schoenen bij zara, bedacht ik me plots.

      Verwijderen
  2. Hm ja, Zara. Het doet mij al sinds de 'colourblocking' trend niet zo veel meer. 'k Heb er wel nog een leuk pulleke gespot, en soms zijn de sjaals ook wel leuk - maar that's it. Jammer! (ook van de prijzen, dan kan je beter naar een boetiekje gaan)

    BeantwoordenVerwijderen