maandag 30 december 2013

La Solitudine.

We zijn graag op onszelf.
Maar liever niet alleen.

R. Rebergen


1 / 2 / 3

Ze noemen het me-time, de dames die in afwachting van hun huisje, boompje, beestje en de praktische korte coupe leuke meisjesdingen doen. Gaan shoppen bijvoorbeeld, liefst met giechelige zielsverwanten, tips uit glossy lifestylegidsjes en cupcakes achteraf. Ze zien het als even ertussenuit, laten hun lichaam en geest tegen fikse betaling verwennen op retraite, lekker wijntje erbij. Of, wanneer de dure detoxkuur van tel is, een naar onkruid ruikend groentesapje. Jaren later, wanneer de moederrol en bijbehorende geestelijke toestand al eens diepe zuchten verwekken, gaan ze ernaar snakken.  Me-time wordt een noodzaak eerder dan een verwennerijtje. Gewoon een moment voor zichzelf, zonder gezeur om snoep of aandacht. Als het even kan willen ze zen in een bubbelbad gaan liggen, professioneel gemanicuurd worden, alle lijstjes en verplichtingen uit hun gedachten bannen, een boek lezen. In werkelijkheid vallen ze bij de eerste pagina in slaap. Wordt het boek ingeruild voor een makkelijk verteerbaar roddelblaadje. Of blijkt dat solomoment ineens zo eenzaam. Zo stil. De me-timer begint na te denken, piekert en laat muizenissen tot zware besognes uitgroeien. Om vervolgens halfverrimpeld en semi-depressief uit het water op te rijzen. Op zoek naar kleutergejengel en bezigheden. En vooral veel aandacht.

Ze noemen het vrije tijd, de zielen die maar wat graag met zichzelf in een stille ruimte zijn. Als Wiedergutmachung, omdat ze hun gedachtes na uren gezelschap niet meteen gerangschikt krijgen. Ze komen graag onder de mensen, zijn geïnteresseerde gesprekspartners, doorgaans gezellig om erbij te hebben, vaak ook heel erg grappig. Maar als ze na drukke dagen vol feestjes en dieptedialogen het rode licht, snelheidsbeperkingen of alle sociale normen negeren, weten ze dat het tijd is voor hun schelp. Het toilethokje is een handig toevluchtsoord in nood, een afwezige indruk soms een vereiste. Zij die hun vrije tijd in opperste isolement benutten doen dat alleen maar uit noodzaak. Ze zijn niet eenzaam, gewoon graag op zichzelf. Neem hun afzijdigheid dus niet persoonlijk. De rust en stilte maken van hen een beter mens: vlot in de omgang maar zo nu en dan gewoon even niet. Het zit zo:

'Voor de eenzaam-zwijgende is wat hij ziet en wat hem wedervaart tegelijk onscherper en indringender dan voor hem die in gezelschap is; zijn gedachten zijn zwaarwichtiger, vreemder en nooit zonder een zweem van treurigheid. Beelden en waarnemingen die met een blik, een lach, een uitwisseling van oordeel luchtig af te doen zouden zijn, houden hem bovenmatig bezig, verdiepen zich in het zwijgen, worden veelbetekenend, worden beleving, avontuur, gevoel. Eenzaamheid brengt het originele voort, het gedurfd en bevreemdend schone, het gedicht.' (Thomas Mann, De dood in Venetië)

vrijdag 27 december 2013

Underneath a certain tree.



*
Dag 
vijf in 
een reeks van tien. 
Pap zeg ik allang niet meer. 
Chocomousse dan weer wel. 
Die komt zowat peristaltisch mijn oren uit. 
Net als boter en olie en allerlei andere glimmende 
goedjes waarin vis, gevogelte en kroketten 
gewillig hebben liggen sudderen. 
Of bubbeldranken, chique cocktails en geperste druiven. 
Allemaal pionnen in de jaarlijkse poging tot 
familiale bacchanalen en collectieve vetmesterij.
Verder: georchestreerde wensen, omhelzingen en cadeaulijsten.
Een herhaald noodzakelijk kwaad zijn ze, amper nog oprecht.
De gedachte eraan alleen al brengt in de darmen oproer,
onheil en allesbehalve stille nachten.
't Is elke december opnieuw een opdracht,
maar aan het begin van een nieuwe kalender
is het in mijn hart
altijd weer
verdacht
warm.

donderdag 12 december 2013

Dag trippers.



In de knapzak staken waslapjes, een goed humeur, 
boeken versus de moppentrommel, dicht versus open.
De tripstick wees naar het oosten
de trein bracht dat beetje reisgevoel. 

Ginds ging het bergop, bergaf,
de vastgesnoerde voeten struikelden
over rotsblokken, beekjes en dierenkak
van de ene verbazing in de andere
(ook de Siamese koe stond perplex) 
tot in de donkere kroeg 
met lokaal bier en truite aux amandes

Was elke dag maar
zo in dankbare herinnering
aan de spannende avonturen
 van Geert en Hilde

dinsdag 10 december 2013

Yes to a dress II.

'She owned only one outfit that she genuinely liked, and that was the one she should wear. [...] As she pulled it on she approved of the firm caress of the bias-cut through the silk of her petticoat, and she felt sleekly impregnable, slippery and secure; it was a mermaid who rose to meet her in her own full-length mirror.'

Ian McEwan, Atonement 

   


    





Los van het prettig dromerige sfeertje waarin het eerste deel baadt is het boek stukken beter dan de film. Mocht u toch een gegronde reden zoeken om Joe Wright's gelijknamige interpretatie van McEwan's hersenspinsels zonder scrupules te bekijken, laat het dan De Jurk zijn. In mijn Encyclopedie van Mens & Dier staat er in het hoofdstuk 'Filmgeschiedenis' een groen silhouet in het rijtje beroemde kostuums. Het is de zijden, emeraldkleurige lap die ene Jacqueline Durran op maat van het frêle lijfje van Keira Knightley ontwierp. Met haar gekende monkelmondje geeft Knightley gestalte aan Cecilia Tallis, de stakker van dienst. Wie haar op die zomerse dag in 1935 een portie misérie van het onherroepelijke soort berokkent en waarom, moet u zelf ooit maar eens zien te ontdekken. Wie dat al deed knikt nu enthousiast herkennend. Wie niet goed overweg kan met onwetendheid: Wikipedia is een uitstekende pretbederver. 


De jurk die Cecilia na veel wikken en wegen aantrekt blijkt meer symboliek omtrent de dramatische afloop te bevatten dan ze zelf wellicht vermoedt. De kleur, niet toevallig die van de katalysator van het kwaad, wappert onheilspellend bij elke stap die ze met haar gouden muiltjes zet. De snit is bedrieglijk frivool, de ruginsnijding verleidelijk diep en de bandjes zijn gevaarlijk dun en flexibel. Iemand zal zich later in het verhaal niet zo goed kunnen bedwingen, dat zie je zo. Het groene geval betovert, beneemt de adem en beklijft als was het een iconisch personage an sich. Voelde ik me in de kleur niet als een in de moderne beschaving geplaatste bosnimf, dan was ik naarstig op zoek geweest naar een vergelijkbaar exemplaar. Desalniettemin blijf ik in blijde verwachting van een verkleedfeestje rond het thema filmpersonages. Altijd al eens wat drama op een dansvloer willen veroorzaken. 

Lees ook: Yes to a dress I.

dinsdag 3 december 2013

Oranges are not the only fruit...




... maar ze happen zo heerlijk weg, deze tijd van het jaar!

Agrumes en Corse
août 2013

vrijdag 15 november 2013

Let's go.


1 / 2 / 4

Laten we eropuit trekken. De dag is nog knisperend vers en tussen de bomen hangt een mist die mooi weer belooft. Mensen komen uit hun voordeur gestapt ('Dag buurman!') met dribbelende kindjes aan de hand die ze, op weg naar hun werkplek, nog ergens kwijt moeten zien te raken, maar wij hoeven vandaag helemaal niets. En oh kijk, daar is de zon! Ze heeft haar tussenseizoensjasje al aan, maar straalt deemoedig. Laten we dus iets doen. Misschien eens langs de winkel passeren waar ze die lekkere mandarijnen hebben? Met vel die tegen hun billetjes plakt, want die met lucht ertussen moeten we niet. Oh kijk, ze hebben pastinaak. Kan ik meteen het soeprecept van de weekendbijlage uitproberen, die met erwtjes. Ja, vandaag nog. Maar daarna gaan we eropuit. Waarheen? Naar zee, waar de wind al snedig waait. Naar het bos, waar ik de waterdichtheid van mijn nieuwe bottines kan testen. Of naar de galerie waar dat interessante duo sinds kort te zien is. Kunnen we nadien nog even kijken of het echt waar is wat ze zeggen, van de lege rekken in de winkel op nummer 89. Wanneer is het ook alweer Monumentendag? Eerst nog mijn boek. Honderd pagina's, 't leest zo vlot en die verse lakens zijn zalig. Ah 'Pet Sounds', da's lang geleden. Laat hem eens helemaal uitspelen? Goeie plaat zeg. Misschien nog een kom soep? Ze is zo lekker, blij dat ik ze dan toch heb gemaakt. 't Is tenslotte bijna weer etenstijd. Kijk toch, de bloemen staan in bloei. Sneu dat we niet veel thuis zijn de laatste tijd. Druk, druk, druk. Oh spijtig, de zon is weg. Zouden we? Misschien ook maar niet. We gaan wel eens naar de Ardennen binnenkort, kunnen we meteen een slaapplek boeken. Of straks. Of morgen. 
Tijd zat.

donderdag 7 november 2013

Welletjes.


Verstilling in de bios kan al eens aangename verpozing zijn. 
Weg van het geharrewar van de taferelen des levens en die in modale films
even helemaal opgaan in de suggestie van het moment. 
Want een beeld zegt vaak meer dan honderdtwintig minuten dialoog. 
Zo is Fien Trochs 'Kid' een prachtig fotoalbum waarvan de plaatjes zich af en toe roeren 
en ook aan het drama in 'Io Sono l'Amore' worden bitter weinig woorden vuilgemaakt. 
(Tilda Swinton heeft zich die bijlessen Italiaans stellig beklaagd.) 

Maar soms lijkt een lange stilte niet uit te houden of heb je gewoon meer zin in luid. 
Dan kan het verhaal van het meisje en de man 
die samen op de vlucht zijn, hun innerlijke roadtrip beleven
en hoe ze in dat kleine appartement aan de Engelse kust 
hun geheim verborgen houden voor de buitenwereld
je worst wezen, ongeacht het aantal sterren in de pers. 

Doe zoals ik. Neem genoegen met het promomateriaal, droom weg 
en verzin je eigen versie van wat de fotofragmenten impliceren. 
Dat alles weliswaar in een oorverdovende stilte. 

Regie & scenario: Caroline Strubbe
Cast: Kimke Desart, Zoltan Miklos Hajdu
Camera: David Williamson
Montage: David Verdurme

dinsdag 5 november 2013

A double breasted epiphany.

Double breasted III

Double breasted IIDouble breasted I

1 / 2 / 3

Heel lang geleden, toen er om de twee ochtenden als bij toverslag een stapeltje verse kleren voor me klaar lag bij 't ontwaken, konden de winters verdomd lang duren. Als je klein bent lijkt alles groter en onoverkomelijker. Bij de aankondiging van de jaarlijkse jassenjacht overviel me dan ook standaard een vaag gevoel van misselijkheid en wanhoop. Gezeur, gemaar of andere sabotage werden namelijk niet getolereerd: de buit was te nemen, niet te laten. Ook het criterium degelijkheid werd tijdens de zoektocht hoog in het vaandel gedragen. Dit ten koste van esthetiek of de beginselen van mijn eigen smaak. 'Op de groei' was bovendien een belangrijke voorwaarde. Jarenlang heeft mijn schriele kinderlijfje een gigantische lap stof door wind-, regen-, hagel- en sneeuwbuien getorst. Ergens in het schuifje 'verdrongen herinneringen' zit een bessenrode frommelfrak met ouderwetse Laura Ashley-print in de voering. De kwaliteit bleek zo goed, dat hij meteen twee seizoenen dienst mocht doen. Oh, the joy. Nog een topper was de mosgroene mastodont met gruwelijk irritante houtje-touwtjesluiting, waar de wind goed tussen kon zigzaggen. En ook op de constant blokkerende rits van de opbollende anorak in fluoblauw heb ik flink gevloekt. 

Tijden veranderen. Meningen ook. Wanneer ik mijn vrolijke kindversie in gekiekte scènes uit de jaren negentig zie ronddartelen vat ik meteen meer begrip op voor de Duplokleurige keuzes van de huisstylist. Schaamrood werd ingeruild voor vertedering, weerzin voor inzicht. Gek eigenlijk, dat de zeemansjas de selectie nooit heeft gehaald. Het klassieke model van de peacoat had me menig winterochtend ongetwijfeld doen huiveren. De revers zijn uitstekende windbrekers en door de dubbele rij knopen maakt extern onheil geen kans. De dikke en stijve stof verzekert het onbeholpen extra large effect en dus een grote kans op marineblauwe jeugdtrauma's.

Isabel Marant stak een niet onaardige versie in haar collectie voor H&M. Benieuwd of die na de storm van volgende week nog te bemachtigen valt. Hij gaat vast jaren mee. En maar goed ook. 

zondag 3 november 2013

Breadless.




Ze zeggen dat het beter is zonder
maar dat groots opgezette plan sneuvelt spontaan
bij de aanblik van bepoederde hompen in de stijlvolle broodwinkel
de gedachte aan wat mijnheer Ken Wood allemaal kan
de geur, de textuur, de losspringende zaadjes
het alles overstemmende geluid van verse korst
het kontje van stokbrood, zo hard, dat je gebit risico's loopt
toast met zalm of confituur 
soepstengels 
pistolets
tarwe uit het vuistje
desnoods.

Gwyneth Paltrow mag nog zo stralend mooi zijn
Atkins en Dukan succesvol en nageleefd 
een schelleke homemade zesgranen 
(zonder geduld en dus te warm, te slap)
met boter, zout, peper 
dat is 
het einde.

Ze zeggen zoveel 
maar ik heb brood nodig.  

vrijdag 11 oktober 2013

Oh no. She didn't.


1 / 2 / 3

She sure did. Tegen alle verwachtingen in ben ik lid van alweer een hippe kliek. Een clubje waar ik in se huiverachtig tegenover stond. Of sta, maar daar ben ik vooralsnog niet uit. Mijn netvliezen branden al jaren van het overaanbod. In de conceptstores de veel te dure originelen. Ik durfde er ooit, toen de winkeljuffer even niet keek, een half paar aan. Forten vond ik het, veiligheidsschoenen bijna, en daarom die meer dan vierhonderd pingels niet waard. De replica's in winkelketens gaven dan weer de kriebels wegens overduidelijk te nep. Dus. Te populair. Te lomp. Te kostelijk. En dan toch gezwicht?

Mijn nabeschouwing blijft steken op een gebrek aan beter. Terwijl ik gewoon schoenen wou: solide, zwarte stappers. Liefst nog voor de winter in alle hevigheid zou losbarsten. Wat had gekund: alle opties overwegen en gedesillusioneerd van een kale reis terugkomen. Wat me beter leek, romantischer ook: toegeven aan de oplossing-onder-de-neus. In films gaat de flierefluiter alle chicks in town af om vlak voor de aftiteling in te zien dat de ware, vermomd als goedhartige BFF, al die tijd vruchteloos om zijn aandacht heeft gebedeld. Mijn BFF's kwamen in het vizier na honderden klikjes. Ik moest er niet eens diep over nadenken. Ze waren alles wat al die rekken me niet hadden kunnen bieden. Of toch niet voor die prijs. Hun draaggeschiedenis verzacht het silhouet terwijl het leer, vingerdik en duurzaam, tsunami's en sneeuwstormen lijkt te zullen kunnen weerstaan. De potigheid maakt ze charmant-schattig, hun roem zie ik vanaf nu als een terecht compliment, de hype ver voorbij. Ze zijn en zitten goddelijk. Ik ben flierefluiter-af en we trouwen, bij het vallen van het eerste blad.

Maar nog heel even serieus. Want welke Zweedse onnozelaar komt er op het lyminøze idee om het schoeisel dat zijn merk op de kaart zou zetten pistolen te noemen? Met een beetje fantasie lijken ze er wel op. En toch. Wanneer de gekke lintjes aan het zwiepen gaan tijdens het wandelen voel ik me een cowboy uit een derderangs western. Moet ik de drang om uitbundig te boeren en een rijzweep tegen mijn dijbeen te knallen danig onderdrukken. Die franjes hou ik nog een tijdje in bedwang met de pijpen van mijn broek. Maar de vrees van zonet lap ik opgelucht aan dat prima paar laarsjes. Howdy! 

dinsdag 8 oktober 2013

Foefelare.


1 / 2 / 3

't Is een ongecompliceerd alternatief voor doetjes of een voorwendsel tot plaisanterie voor wie graag al eens de sloeber uithangt. Zij die herhaaldelijk in de verleiding komen, maar op de kapperstoel dan toch maar gewoon weer voor schouderhoogte gaan. Of zij die hun omgeving eens goed in de luren willen leggen ('Maar allee! Uw haar is zo kort!' 'Tadaa, gefopt!'). Dankzij wintermantels, dikke sjaals en oversized truien kunnen beide partijen het ganse najaar hun toevlucht zoeken tot de nepbob, met alle gespleten zomerlokken veilig weggemoffeld voor gure windhozen en afkeurende blikken. In het vooruitzicht van een authentiek exemplaar, eventueel en heel misschien, in de lente van tweeduizendveertien.

woensdag 2 oktober 2013

Golightly.


1 & 3

Joan Didion plakte een briefje tegen de wand van haar kast in Hollywood, kunstenaar Adolf Konrad klapte zijn schetsboek open om te zien wat er in de koffer hoorde. Een ezelsbruggetje is handig, maar met wat ervaring wordt inpakken sowieso een vlotte klus. De kern van de zaak is: op verplaatsing een vertrouwd gevoel creëren zonder je hele hebben en houden te moeten meezeulen. Want hoe zwaarder de knapzak, des te lastiger het afscheid. Een fijne selectie volstaat. Als dankbare herinnering aan het thuisfront en de daar dagelijkse rituelen. Dat houdt het reizen tolerabel. Onderweg zijn, nieuwe indrukken opdoen en last hebben van heimwee of wanderlust kan zwaar doorwegen. En als slapen op die vreemde matras niet zo goed lukt, verzachten de objecten en geuren uit de intieme sfeer de pijn van het ochtendlicht aan de gonzende wallen.

Sinds kort heb ik keuzestress en ballast ingeruild voor efficiëntie. Met dank aan de logeerpartijen en uitstappen van de laatste tijd. Zo weet ik nu blindelings welke badkameraccessoires een nachtje logeren vraagt, hoeveel paar sokken in de schoudertas moeten voor een citytrip van drie dagen en welke kledij goed plakt op foto's en aan het lichaam van de actieve reiziger met oog voor cultuur. Op basis van mijn gemiddelde leessnelheid bereken ik het aantal toegelaten paperbacks, ban ik prutvruchten als bananen, pruimen en rood fruit en kan ik ter plekke voldoende ruimte vrijwaren voor souvenirs. De draaglijke lichtheid van het transport is vooraf de gulden regel. Het verzacht het gemis. En de thuiskomst ook een beetje. 

donderdag 19 september 2013

Polished goods.



1 / 2 / 3 / 4 / 5

Ze brandt niet meer. Toch niet zo hevig.
Is er met haar gedachten niet bij de laatste tijd.  
Alle achteraflotion ten spijt,
de herinnering vervaagt.
Gestaag.

Dan maar het placebo-effect.
Om de allerlaatste restjes aan stralen
op te vangen
uit te breiden
rond te delen.
Dweepziek te schitteren
in de rol van treurende.

Afscheid nemen bestaat niet
maar het verlangen doet nu al zo'n pijn. 

maandag 9 september 2013

& Ander Onnut.


Ken je dat gevoel? Bepaalde dingen ronduit geweldig willen vinden, maar daar niet in slagen? Net nietjes zijn het. Treuren kan, maar da's loze moeite. & Other Stories, het zijsprongetje dat Hennes & Mauritz afgelopen voorjaar op de modemarkt losliet, heeft zowat alles in petto om de bankrekening van een doorsnee consument te halveren. Maar niet die van mij. De kleertjes, schoenen en accessoires zien er goed uit, creëren een minimum aan speeksel en doen toch net niet watertanden. 't Is me misschien allemaal te bijeengeraapt, te robuust naar smaak en believen. De lookbooks en sfeerfoto's daarentegen prikkelen mateloos, zijn erg Juergen Telleriaans en passen prima in mijn online knipselmap. Interessant merk dus, die & Other Stories. Vooral verschrikkelijk voordelig voor de portemonnee.

woensdag 28 augustus 2013

Fausse honte.





1. H&M trend 2. God Only Knows / Mango Suit
3. Maverick / I. Marant Etoile
4. Nike Free Run +3 5. Bellerose


Toeval bestaat. We lopen elkaar regelmatig tegen het lijf. Vaak in hoogst ongebruikelijke situaties. Met mensen die ik jaren niet zie en dan plots drie keer in een week. Wanneer het lied dat in mijn hoofd zit, het eerste is dat 's ochtends uit de hi-fi schalt. Bij een droom die uitkomt. 'Zo toevallig!', juich ik dan. Als er een adjectief naar je wordt vernoemd, ben je werkelijk van belang. Ik hou van toeval. Mijn leven is er zowat rond geboetseerd. ''t Was per abuis', zal ik vast mompelen als mensen me ooit feliciteren met mijn gigantische moederschoot. Dat ik dus mijn wekelijkse rondje ren op schoeisel waar menig modekoningin haar dagelijkse outfit mee pimpt is arbitrair. Die veel te dure Franse trui? A leap of faith en enkele lepe verkooptrucs. Het broekje dat me een figurant in een Beach Boys-clip doet wanen heeft onvoorzien een buitengewoon populaire print. De 'daar zijn de jaren negentig!' - spaghettibandjes hingen eenzaam leuk te wezen tussen een voorts matige collectie. En dat brandgaatje te midden van mijn lievelingsstreepjes zal die nacht ook wel zonder bijbedoelingen zijn ontstaan door een toevallige passant. Hoop ik toch. 

woensdag 7 augustus 2013

Spitzenqualität seit 1774.


Miranda Kerr by Alasdhair Mclellan - Vogue UK September 2013

Soms verlang ik terug naar de tijd dat Birkenstocks nog grappig waren. En verplicht, want wij moesten ze dragen. In huis, godzijdank. Dat kon namelijk nog net. Om de twee jaar een nieuw paar, met familiekorting. Dan werden onze voeten vakkundig opgemeten. En nog waren ze keer op keer weer te groot, te breed, te lomp. Wat lachten we elkaar uit, terwijl we ongemakkelijk heen en weer schoven in die gigantische kuipen van kurk. Met minimum twee bandjes. Ook dat was noodzakelijk. Het Madridmodel kreeg ik niet. Iets met te weinig steun. Of misschien waren ze gewoon te hip, kon ook. Hoe orthopedischer, hoe pedagogischer verantwoord. Dat was het devies. Als er bezoek kwam, gooiden we ze snelsnel achterin de schoenkast en verbeten we de koude vloer terwijl we hem schoonmaakten met onze sokken. Onder een misprijzende blik. En een vragende. 'Hebben jullie dan geen pantoffels?' 'Neuneu.' Toen we naar beneden keken zagen we Jezus, dachten we aan dingen als Fairtrade en dreadlocks en bio en allerlei seutigheid. Dat paste niet bij ons imago, vonden we. Dus speelden we jarenlang een verdoken act. Droegen we ze met zowel tegenzin als leedvermaak. Als drie lotgenoten-met-zelfspot. We friemelden de randjes stiekem krom met onze tenen, leunden pontificaal op de zijkant en gingen herhaaldelijk op onze tippen staan als binnenhuisballerina's. Verdomden die moeizaam slijtende Duitse kwaliteit. En keken reikhalzend uit naar de dag dat de obsessie over zou waaien. 

Maar nu zijn ineens menens want in de mode. Spot je ze werkelijk overal. De harige misbaksels van Céline begreep ik als een flauwe grap van Phoebe. Maar als zelfs ruimteschoenen met velcro geadopteerd worden door het web en straatbeeld, had ik beter moeten weten. Met lede ogen en een door weemoed gekleurd genoegen zie ik de trend aan. In de hoop dat ze snel overwaait en we weer normaal kunnen doen. Want stoer zijn met Birkies, daar slaagt alleen deze rakker in. Als je me dus ooit met Madridslippertjes aan ziet lopen, ben ik wellicht domweg uit mijn pantoffels vergeten glijden. Lachen mag. 

vrijdag 26 juli 2013

The beauty parlour.

Van ingewikkelde politieke situaties of de werking achter de beurs weet ik dat ik ze, mits wat research, kan doorgronden. Louter luiheid houdt me van die kennis verwijderd. Maar als er iets is waar ik de kriebels van krijg omdat ik besef nooit precies te zullen weten hoe de vork aan de steel zit, dan is het wel de beautyindustrie. Het is een reusachtig bos waar geen consistentie in te vinden is, iedereen geeft uiteenlopende adviezen en zelfs bij professionals kom je veelal bedrogen uit. Ook reclame, beautyblogs of bekende koppen die in tal van media het geheim achter hun stralende façade met de vrouwtjes delen vertrouw ik voor geen haar. 'Aansmeren' lijkt in die context zowel het doel als het middel. Dat ruikt naar een complot. 

De beste tips kom je via-via tegen, in het doodgewone leven. Maar ook die doorgeefmiddeltjes bieden geen garantie. Elke huid is namelijk anders en die zogenaamde 'types', waar schoonheidsmerken hun producten in onderverdelen, zijn weinig meer dan self fulfilling prophecies. Volgens een aantal winkeldames heb ik bijvoorbeeld een gemengde tot vette huid. Maar ik fiets, dus ik zweet. Wanneer ik er net een lastige tocht heb opzitten om vanuit de werkelijkheid in een geairconditioned vrouwenwalhalla te belanden, is het geen verrassing dat er vettig aandoende watervallen van mijn gezicht stromen. (Met hier en daar een nog nasputterend vliegenlijfje, ten proeve van mijn duel tegen de wind.) De crèmes die de inderhaast opgeleide nep-dermatologen aanraden na een aaitje met zo'n zielig teststrookje, voorzien dan ook niet het desgewenste comfort. Eerder uitdroging en vieze velletjes. En dan zijn er nog de seizoenen: heeft je vel in de koude wintertijd eindelijk ongeveer door waar het nood aan heeft, dan komt de zon in het vizier, die meteen komaf maakt met die behoeftes. Dan moet er ook nog worden gesmeerd tegen schadelijke stralen. Een dagcrème met SPF is niet voldoende, maar van de gedachte aan vettige zonnezalf breken de puisten me al spontaan uit. 

Laatst raakte ik geobsedeerd door de gedachte dat ik ongemerkt richting status rimpelteefje aan het evolueren ben. Ik heb er stilaan de leeftijd voor, maar als ik heel eerlijk ben met mezelf zijn die kraaienpootjes, sporadische plooien aan de mond en de verticale rimpel tussen mijn wenkbrauwen gezonde resultaten van te veel lachen of te veel kopzorgen. Aan dat eerste weiger ik iets te veranderen, gezien dat laatste mag het zelfs nog vaker. En toch hoopte ik de natuur een stapje voor te zijn door alvast mijn eerste tube antirimpelzalf in huis te halen. In het begin ging het goed, maar zo gaat het natuurlijk altijd met die witte substanties uit zhe business. Van zodra het vel namelijk rijp wordt voor de afkickfase, begint de misérie. In dit geval protesteerde mijn innerlijke tienermeisje door ronduit puberale pukkels te creëren. Weg dus, met die Q10 plus en ander verderf voor bejaarden. Sinds ik in de krant las dat veel supermarktspul volgestampt zit met een stof die allergieën veroorzaakt, ben ik met het merk van de blauwe pot ook niet langer veilig. Zelfs de voorschriften van de echte huiddokter brengen geen langdurig soelaas. Wie of wat kan er dus nog worden geloofd? Ik zei het al: 't is een complot. 

Nee, er zijn geen zekerheden in het schoonheidsrégiment. Tenzij deze: de zoektocht naar een dagcrème die alle seizoenen doorstaat, genoeg bescherming verschaft tegen zonnestralen, acne of zweetpret verhindert en als het even kan waar biedt voor weinig, is een Missie Onmogelijk. En dan heb ik het nog niet eens over al die andere welriekende, vloeibare en poederachtige huidbedekkers gehad die je volgens de industrie 'toch zeker wel op het badkamerschap moet staan hebben'. 't Wordt een bittere, eenzame strijd.