vrijdag 11 oktober 2013

Oh no. She didn't.


1 / 2 / 3

She sure did. Tegen alle verwachtingen in ben ik lid van alweer een hippe kliek. Een clubje waar ik in se huiverachtig tegenover stond. Of sta, maar daar ben ik vooralsnog niet uit. Mijn netvliezen branden al jaren van het overaanbod. In de conceptstores de veel te dure originelen. Ik durfde er ooit, toen de winkeljuffer even niet keek, een half paar aan. Forten vond ik het, veiligheidsschoenen bijna, en daarom die meer dan vierhonderd pingels niet waard. De replica's in winkelketens gaven dan weer de kriebels wegens overduidelijk te nep. Dus. Te populair. Te lomp. Te kostelijk. En dan toch gezwicht?

Mijn nabeschouwing blijft steken op een gebrek aan beter. Terwijl ik gewoon schoenen wou: solide, zwarte stappers. Liefst nog voor de winter in alle hevigheid zou losbarsten. Wat had gekund: alle opties overwegen en gedesillusioneerd van een kale reis terugkomen. Wat me beter leek, romantischer ook: toegeven aan de oplossing-onder-de-neus. In films gaat de flierefluiter alle chicks in town af om vlak voor de aftiteling in te zien dat de ware, vermomd als goedhartige BFF, al die tijd vruchteloos om zijn aandacht heeft gebedeld. Mijn BFF's kwamen in het vizier na honderden klikjes. Ik moest er niet eens diep over nadenken. Ze waren alles wat al die rekken me niet hadden kunnen bieden. Of toch niet voor die prijs. Hun draaggeschiedenis verzacht het silhouet terwijl het leer, vingerdik en duurzaam, tsunami's en sneeuwstormen lijkt te zullen kunnen weerstaan. De potigheid maakt ze charmant-schattig, hun roem zie ik vanaf nu als een terecht compliment, de hype ver voorbij. Ze zijn en zitten goddelijk. Ik ben flierefluiter-af en we trouwen, bij het vallen van het eerste blad.

Maar nog heel even serieus. Want welke Zweedse onnozelaar komt er op het lyminøze idee om het schoeisel dat zijn merk op de kaart zou zetten pistolen te noemen? Met een beetje fantasie lijken ze er wel op. En toch. Wanneer de gekke lintjes aan het zwiepen gaan tijdens het wandelen voel ik me een cowboy uit een derderangs western. Moet ik de drang om uitbundig te boeren en een rijzweep tegen mijn dijbeen te knallen danig onderdrukken. Die franjes hou ik nog een tijdje in bedwang met de pijpen van mijn broek. Maar de vrees van zonet lap ik opgelucht aan dat prima paar laarsjes. Howdy! 

dinsdag 8 oktober 2013

Foefelare.


1 / 2 / 3

't Is een ongecompliceerd alternatief voor doetjes of een voorwendsel tot plaisanterie voor wie graag al eens de sloeber uithangt. Zij die herhaaldelijk in de verleiding komen, maar op de kapperstoel dan toch maar gewoon weer voor schouderhoogte gaan. Of zij die hun omgeving eens goed in de luren willen leggen ('Maar allee! Uw haar is zo kort!' 'Tadaa, gefopt!'). Dankzij wintermantels, dikke sjaals en oversized truien kunnen beide partijen het ganse najaar hun toevlucht zoeken tot de nepbob, met alle gespleten zomerlokken veilig weggemoffeld voor gure windhozen en afkeurende blikken. In het vooruitzicht van een authentiek exemplaar, eventueel en heel misschien, in de lente van tweeduizendveertien.

woensdag 2 oktober 2013

Golightly.


1 & 3

Joan Didion plakte een briefje tegen de wand van haar kast in Hollywood, kunstenaar Adolf Konrad klapte zijn schetsboek open om te zien wat er in de koffer hoorde. Een ezelsbruggetje is handig, maar met wat ervaring wordt inpakken sowieso een vlotte klus. De kern van de zaak is: op verplaatsing een vertrouwd gevoel creëren zonder je hele hebben en houden te moeten meezeulen. Want hoe zwaarder de knapzak, des te lastiger het afscheid. Een fijne selectie volstaat. Als dankbare herinnering aan het thuisfront en de daar dagelijkse rituelen. Dat houdt het reizen tolerabel. Onderweg zijn, nieuwe indrukken opdoen en last hebben van heimwee of wanderlust kan zwaar doorwegen. En als slapen op die vreemde matras niet zo goed lukt, verzachten de objecten en geuren uit de intieme sfeer de pijn van het ochtendlicht aan de gonzende wallen.

Sinds kort heb ik keuzestress en ballast ingeruild voor efficiëntie. Met dank aan de logeerpartijen en uitstappen van de laatste tijd. Zo weet ik nu blindelings welke badkameraccessoires een nachtje logeren vraagt, hoeveel paar sokken in de schoudertas moeten voor een citytrip van drie dagen en welke kledij goed plakt op foto's en aan het lichaam van de actieve reiziger met oog voor cultuur. Op basis van mijn gemiddelde leessnelheid bereken ik het aantal toegelaten paperbacks, ban ik prutvruchten als bananen, pruimen en rood fruit en kan ik ter plekke voldoende ruimte vrijwaren voor souvenirs. De draaglijke lichtheid van het transport is vooraf de gulden regel. Het verzacht het gemis. En de thuiskomst ook een beetje.