She sure did. Tegen alle verwachtingen in ben ik lid van alweer een hippe kliek. Een clubje waar ik in se huiverachtig tegenover stond. Of sta, maar daar ben ik vooralsnog niet uit. Mijn netvliezen branden al jaren van het overaanbod. In de conceptstores de veel te dure originelen. Ik durfde er ooit, toen de winkeljuffer even niet keek, een half paar aan. Forten vond ik het, veiligheidsschoenen bijna, en daarom die meer dan vierhonderd pingels niet waard. De replica's in winkelketens gaven dan weer de kriebels wegens overduidelijk te nep. Dus. Te populair. Te lomp. Te kostelijk. En dan toch gezwicht?
Mijn nabeschouwing blijft steken op een gebrek aan beter. Terwijl ik gewoon schoenen wou: solide, zwarte stappers. Liefst nog voor de winter in alle hevigheid zou losbarsten. Wat had gekund: alle opties overwegen en gedesillusioneerd van een kale reis terugkomen. Wat me beter leek, romantischer ook: toegeven aan de oplossing-onder-de-neus. In films gaat de flierefluiter alle chicks in town af om vlak voor de aftiteling in te zien dat de ware, vermomd als goedhartige BFF, al die tijd vruchteloos om zijn aandacht heeft gebedeld. Mijn BFF's kwamen in het vizier na honderden klikjes. Ik moest er niet eens diep over nadenken. Ze waren alles wat al die rekken me niet hadden kunnen bieden. Of toch niet voor die prijs. Hun draaggeschiedenis verzacht het silhouet terwijl het leer, vingerdik en duurzaam, tsunami's en sneeuwstormen lijkt te zullen kunnen weerstaan. De potigheid maakt ze charmant-schattig, hun roem zie ik vanaf nu als een terecht compliment, de hype ver voorbij. Ze zijn en zitten goddelijk. Ik ben flierefluiter-af en we trouwen, bij het vallen van het eerste blad.
Maar nog heel even serieus. Want welke Zweedse onnozelaar komt er op het lyminøze idee om het schoeisel dat zijn merk op de kaart zou zetten pistolen te noemen? Met een beetje fantasie lijken ze er wel op. En toch. Wanneer de gekke lintjes aan het zwiepen gaan tijdens het wandelen voel ik me een cowboy uit een derderangs western. Moet ik de drang om uitbundig te boeren en een rijzweep tegen mijn dijbeen te knallen danig onderdrukken. Die franjes hou ik nog een tijdje in bedwang met de pijpen van mijn broek. Maar de vrees van zonet lap ik opgelucht aan dat prima paar laarsjes. Howdy!
Mijn nabeschouwing blijft steken op een gebrek aan beter. Terwijl ik gewoon schoenen wou: solide, zwarte stappers. Liefst nog voor de winter in alle hevigheid zou losbarsten. Wat had gekund: alle opties overwegen en gedesillusioneerd van een kale reis terugkomen. Wat me beter leek, romantischer ook: toegeven aan de oplossing-onder-de-neus. In films gaat de flierefluiter alle chicks in town af om vlak voor de aftiteling in te zien dat de ware, vermomd als goedhartige BFF, al die tijd vruchteloos om zijn aandacht heeft gebedeld. Mijn BFF's kwamen in het vizier na honderden klikjes. Ik moest er niet eens diep over nadenken. Ze waren alles wat al die rekken me niet hadden kunnen bieden. Of toch niet voor die prijs. Hun draaggeschiedenis verzacht het silhouet terwijl het leer, vingerdik en duurzaam, tsunami's en sneeuwstormen lijkt te zullen kunnen weerstaan. De potigheid maakt ze charmant-schattig, hun roem zie ik vanaf nu als een terecht compliment, de hype ver voorbij. Ze zijn en zitten goddelijk. Ik ben flierefluiter-af en we trouwen, bij het vallen van het eerste blad.
Maar nog heel even serieus. Want welke Zweedse onnozelaar komt er op het lyminøze idee om het schoeisel dat zijn merk op de kaart zou zetten pistolen te noemen? Met een beetje fantasie lijken ze er wel op. En toch. Wanneer de gekke lintjes aan het zwiepen gaan tijdens het wandelen voel ik me een cowboy uit een derderangs western. Moet ik de drang om uitbundig te boeren en een rijzweep tegen mijn dijbeen te knallen danig onderdrukken. Die franjes hou ik nog een tijdje in bedwang met de pijpen van mijn broek. Maar de vrees van zonet lap ik opgelucht aan dat prima paar laarsjes. Howdy!