vrijdag 15 november 2013

Let's go.


1 / 2 / 4

Laten we eropuit trekken. De dag is nog knisperend vers en tussen de bomen hangt een mist die mooi weer belooft. Mensen komen uit hun voordeur gestapt ('Dag buurman!') met dribbelende kindjes aan de hand die ze, op weg naar hun werkplek, nog ergens kwijt moeten zien te raken, maar wij hoeven vandaag helemaal niets. En oh kijk, daar is de zon! Ze heeft haar tussenseizoensjasje al aan, maar straalt deemoedig. Laten we dus iets doen. Misschien eens langs de winkel passeren waar ze die lekkere mandarijnen hebben? Met vel die tegen hun billetjes plakt, want die met lucht ertussen moeten we niet. Oh kijk, ze hebben pastinaak. Kan ik meteen het soeprecept van de weekendbijlage uitproberen, die met erwtjes. Ja, vandaag nog. Maar daarna gaan we eropuit. Waarheen? Naar zee, waar de wind al snedig waait. Naar het bos, waar ik de waterdichtheid van mijn nieuwe bottines kan testen. Of naar de galerie waar dat interessante duo sinds kort te zien is. Kunnen we nadien nog even kijken of het echt waar is wat ze zeggen, van de lege rekken in de winkel op nummer 89. Wanneer is het ook alweer Monumentendag? Eerst nog mijn boek. Honderd pagina's, 't leest zo vlot en die verse lakens zijn zalig. Ah 'Pet Sounds', da's lang geleden. Laat hem eens helemaal uitspelen? Goeie plaat zeg. Misschien nog een kom soep? Ze is zo lekker, blij dat ik ze dan toch heb gemaakt. 't Is tenslotte bijna weer etenstijd. Kijk toch, de bloemen staan in bloei. Sneu dat we niet veel thuis zijn de laatste tijd. Druk, druk, druk. Oh spijtig, de zon is weg. Zouden we? Misschien ook maar niet. We gaan wel eens naar de Ardennen binnenkort, kunnen we meteen een slaapplek boeken. Of straks. Of morgen. 
Tijd zat.

donderdag 7 november 2013

Welletjes.


Verstilling in de bios kan al eens aangename verpozing zijn. 
Weg van het geharrewar van de taferelen des levens en die in modale films
even helemaal opgaan in de suggestie van het moment. 
Want een beeld zegt vaak meer dan honderdtwintig minuten dialoog. 
Zo is Fien Trochs 'Kid' een prachtig fotoalbum waarvan de plaatjes zich af en toe roeren 
en ook aan het drama in 'Io Sono l'Amore' worden bitter weinig woorden vuilgemaakt. 
(Tilda Swinton heeft zich die bijlessen Italiaans stellig beklaagd.) 

Maar soms lijkt een lange stilte niet uit te houden of heb je gewoon meer zin in luid. 
Dan kan het verhaal van het meisje en de man 
die samen op de vlucht zijn, hun innerlijke roadtrip beleven
en hoe ze in dat kleine appartement aan de Engelse kust 
hun geheim verborgen houden voor de buitenwereld
je worst wezen, ongeacht het aantal sterren in de pers. 

Doe zoals ik. Neem genoegen met het promomateriaal, droom weg 
en verzin je eigen versie van wat de fotofragmenten impliceren. 
Dat alles weliswaar in een oorverdovende stilte. 

Regie & scenario: Caroline Strubbe
Cast: Kimke Desart, Zoltan Miklos Hajdu
Camera: David Williamson
Montage: David Verdurme

dinsdag 5 november 2013

A double breasted epiphany.

Double breasted III

Double breasted IIDouble breasted I

1 / 2 / 3

Heel lang geleden, toen er om de twee ochtenden als bij toverslag een stapeltje verse kleren voor me klaar lag bij 't ontwaken, konden de winters verdomd lang duren. Als je klein bent lijkt alles groter en onoverkomelijker. Bij de aankondiging van de jaarlijkse jassenjacht overviel me dan ook standaard een vaag gevoel van misselijkheid en wanhoop. Gezeur, gemaar of andere sabotage werden namelijk niet getolereerd: de buit was te nemen, niet te laten. Ook het criterium degelijkheid werd tijdens de zoektocht hoog in het vaandel gedragen. Dit ten koste van esthetiek of de beginselen van mijn eigen smaak. 'Op de groei' was bovendien een belangrijke voorwaarde. Jarenlang heeft mijn schriele kinderlijfje een gigantische lap stof door wind-, regen-, hagel- en sneeuwbuien getorst. Ergens in het schuifje 'verdrongen herinneringen' zit een bessenrode frommelfrak met ouderwetse Laura Ashley-print in de voering. De kwaliteit bleek zo goed, dat hij meteen twee seizoenen dienst mocht doen. Oh, the joy. Nog een topper was de mosgroene mastodont met gruwelijk irritante houtje-touwtjesluiting, waar de wind goed tussen kon zigzaggen. En ook op de constant blokkerende rits van de opbollende anorak in fluoblauw heb ik flink gevloekt. 

Tijden veranderen. Meningen ook. Wanneer ik mijn vrolijke kindversie in gekiekte scènes uit de jaren negentig zie ronddartelen vat ik meteen meer begrip op voor de Duplokleurige keuzes van de huisstylist. Schaamrood werd ingeruild voor vertedering, weerzin voor inzicht. Gek eigenlijk, dat de zeemansjas de selectie nooit heeft gehaald. Het klassieke model van de peacoat had me menig winterochtend ongetwijfeld doen huiveren. De revers zijn uitstekende windbrekers en door de dubbele rij knopen maakt extern onheil geen kans. De dikke en stijve stof verzekert het onbeholpen extra large effect en dus een grote kans op marineblauwe jeugdtrauma's.

Isabel Marant stak een niet onaardige versie in haar collectie voor H&M. Benieuwd of die na de storm van volgende week nog te bemachtigen valt. Hij gaat vast jaren mee. En maar goed ook. 

zondag 3 november 2013

Breadless.




Ze zeggen dat het beter is zonder
maar dat groots opgezette plan sneuvelt spontaan
bij de aanblik van bepoederde hompen in de stijlvolle broodwinkel
de gedachte aan wat mijnheer Ken Wood allemaal kan
de geur, de textuur, de losspringende zaadjes
het alles overstemmende geluid van verse korst
het kontje van stokbrood, zo hard, dat je gebit risico's loopt
toast met zalm of confituur 
soepstengels 
pistolets
tarwe uit het vuistje
desnoods.

Gwyneth Paltrow mag nog zo stralend mooi zijn
Atkins en Dukan succesvol en nageleefd 
een schelleke homemade zesgranen 
(zonder geduld en dus te warm, te slap)
met boter, zout, peper 
dat is 
het einde.

Ze zeggen zoveel 
maar ik heb brood nodig.