maandag 1 december 2014

Lieve mama.

Our life is made by the death of others.

Leonardo da Vinci, from Notebooks


Dit te schrijven valt me zwaar. Stilistische trucs noch vinnige woordspelletjes kunnen het besef uitwissen, de wil om je te vieren maakt de zoveelste poging tot een zin weer waardeloos. Net als in mijn laatste brief. Toen we door het leven huppelden met knokige ledematen en alles nog kweetnieoewijs was. We barstten van de onnozeliteit. Praatten niet echt maar begrepen elkaar via samenzweerderige porren en om de zeven seconden ostentatief met de ogen draaien omwille van schaamtelijke dingen. Ernst gibberden we weg. Tot we ineens in stilte rond je bed stonden. We afwisselend naar jou en naar elkaar keken, onwennig en met lichte verbazing. Je sterven stond niet in onze planning. We handelden zoals films ons dat hadden geleerd, maar dan zonder de aanzwellende vioolmuziek. Spraken over de hemel terwijl we niet eens wisten of we erin geloofden. De dramatiek paste ons als slecht zittend vel, we waren vier amateurs die zich door veel te moeilijke scènes worstelden. In mijn brief verzamelde ik woorden die me eervol leken. Toen ze op de dag van het afscheid tegen de kille zuilen botsten en het publiek naar de zakdoek deden tasten, voelde ik me een bedrieger uit de afdeling clichés. Sindsdien kan ik in geen enkele formulering meer vatten hoe het voelt, zo zonder jou. Sindsdien is niets nog zoals het hoort.

Iemand die je naam noemt. Moeten beamen dat er maar één van de twee meer rest. Geen medelijden verdragen. Niet kunnen participeren aan ergernissen over typische moederdingen. Het is elke keer weer wennen aan het idee alsof het een nieuw is. Dat de tijd alle wonden heelt is dus een smerige list, missen een werkwoord die de lading niet dekt. Veel erger dan de leegte is dat steekkaartje met je samenvatting waarop sommige termen langzaam vervagen. Met het verstrijken van de jaren moeten inboeten aan herinneringen (je geur, je stem, je aanrakingen). Veel te lang aarzelen bij elke keuze, omdat ik dan weer wat ouder lijk te worden en jij al lang niet meer. Belachelijk gelukkig zijn na die zeldzame dromen waarin je de hoofdrol speelt, alsof die iets betekenen. Niet of soms ongewild bitter reageren op andermans leed, alsof dat te pathetisch zou zijn. Overmand worden door intens verdriet om sullige dingen en jou daarvan de schuld geven. Dat die ene frangipanetaart nooit meer zal lukken zonder je instructies. Naar een tweede opinie verlangen, hoewel die van papa waardevol genoeg is. Nog eens willen lachen om je dwaze mopjes, je geestdrift en de typische moederdingen. Gek worden van de gedachte aan hoe het is geëindigd, dat je nooit hebt geweten hoe we zijn geworden, dat wij niet weten hoe je nog had kunnen zijn, dat ik niet meer kan zeggen wat ik destijds niet heb gedurfd, maar nu vast wel.

Vandaag is het precies een decennium geleden dat we rond je bed stonden. Onze levens kabbelden al die tijd gewoon verder, zonder jou. Het mijne dankzij de troost die ik put uit de archiefkast in mijn hoofd, enkele relikwieën (je ringen, een paar kledingstukken, wat foto's en ons huis) en op een onbewaakt moment een nieuwe anekdote van iemand die jou heeft gekend. Dat lukt, mits bijwerkingen. Mijn leeftijdsgenoten en ik worden ons stilaan bewust van onze genen, we meten ons zo nu en dan aan de karaktertrekken van onze ouders in de ijdele hoop te onderdrukken hoe we vooral niet willen zijn. Onderwerpen als het moederschap sluipen steeds vaker de conversaties binnen. Want we zijn nu echt al groot. Dan denk ik altijd weer aan jou, aan hoe je mensen zo wist te raken, echt kon luisteren, soms in gedachten verzonken en soms uitbundig was. Hoe je graag aandacht kreeg, maar niet op een irritante manier. Over papa, die de beste vader ter wereld is, weet ik ondertussen dat ik erg op hem lijk, van zijn malle fratsen tot dat vreselijke uitstelgedrag. Van jou hoop ik ook minstens een paar kenmerken te hebben geërfd, goeie of slechte. Al was het maar om je nog lang bij me te hebben. 'Ge zijt precies uw moeder', ik hoor het zo graag.

♥♥♥ voor al die warme berichtjes, woorden en omhelzingen van de voorbije tijd. 
Mijn hart heeft lang niet geweten in welk ritme het kloppen moest door al die liefde. 
Veel dank!

dinsdag 25 november 2014

Wintervacht.




Volgens stijldotcom waren de thema's flower power, militair défilé, yogacursus, bloemenwinkel en de leerlooierij. Overdaad schaadt en dus is er me van de modeweken begin oktober weinig bijgebleven. Behalve dan dat ene decorstuk op de wandelstrook bij Dries. De grasmat van kunstenares Alexandra Kehayoglou mag voor mijn part hier en nu de groothandel in. Om binnenshuis het lange gemis van de lente te compenseren, voortaan geen dweiltje meer te moeten slaan maar vooral: om de verrijzenis elke winterochtend opnieuw in gang te zetten. Met seizoensgebonden tenen waarvan de aanblik de Madonnahit uit 1998 evoceert, is zo'n koude vloer een veel te goed excuus om zo lang mogelijk in bed te blijven liggen.

Mijn schoentje is dit jaar bij Carpetland te vinden, liefste Sint. 
Maar met heilzame tips tegen die vreselijke perniosis ben ik uiteraard ook zo blij als een kind.

dinsdag 18 november 2014

Voor & na.




Ziezo. 
En nu flink aan 't werk.

zondag 9 november 2014

Vrijdag visdag.




Op weekendochtenden wordt al eens een blik wandelclubs opengetrokken. De leden verspreiden zich in trosjes maar blijven verbonden door hun ritmische tred. Ze marcheren van stabiliteit naar risicoloos langs het koord van gewoontes die hun dagen aaneenrijgt. Pieken doen ze met kortingsbonnen, een proper huis en sport op zondagnamiddag. Vanuit hun luie zetel weliswaar, omringd door taart en zwijgzaam familiebezoek. Van onverwachte omstandigheden en gesprekken die koetjes en kalfjes omzeilen krijgen ze zweethanden en rooie vlekken in de hals. Ze jachten en jagen, begraven hun dromen, doen niet aan procrastinatie, spoelen verdriet weg met alcohol en vragen zich af waarom ze zo moe zijn. Hun vrijdagschotel wordt ontgraat bij de vaste boer, gecombineerd met aardappelen en een minimum aan seizoensgroenten. Door te spoelen met glaasjes prik. Want water, dat dronk de vis op hun bord tot voor kort. En salade? Da's konijnenvoer. Met donker bier, een snee brood en pruimen zijn ze op hun best. Prima ook bij de zondagse frieten, na het voorgeprogrammeerde niksen. Hun reizen halen ze bij de dichtstbijzijnde touroperator, hun beweging uit het lezen van wandelkaarten in verenigingsverband. Voor beide activiteiten heeft elke wederhelft dezelfde seksloze garderobe, gekocht op de groei die uitblijft. Want comfortabel duurt het langst.

Op weekendochtenden wordt al eens een goed voornemen uit de kast getrokken. In het beste geval, want elke week is anders. Omgeven door tempobepalende muziek, een outfit die om elasticiteit vraagt maar een lichaam dat daar moeite mee heeft, kruis je ze. Met plichtsbewustzijn in de blik geprent. Enkel de kadans van de groepsgeest in gedachten. Een slechts verwaarloosbare ergernis over het heen en weer hotsende heuptasje. Geen eindeloze to do-lijstjes of besluiteloosheid rond soms sullige dilemma's in het achterhoofd. Je kijkt ze over je schouder na, deels gekscherend, deels jaloers, terwijl Jules de Corte zich als bij toverslag in je oren nestelt met de hamvraag: 'Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de mensen zo moe?' Met verbijstering stel je vast wat meer wandelaar te willen zijn. Zo eentje uit een organisatie, met minder zorgen en meer rendement. Terug thuis praktiseer je die ambitie door een haringfilet uit zijn bokaal te vissen. Op zondag, godbetert. Want alle begin is moeilijk. 

vrijdag 12 september 2014

Stofwisseling.







isabel marant | michael kors
burberry brit | mm6 by maison martin margiela
hope | stella mccartney
proenza schouler | acne studios

Voor wie de kriebels krijgt van overgangsfasen is 't een knap lastig fenomeen. Dobberend tussen naweeën van zomerbelevenissen en een nakende trip naar de d'Ardennen, tussen Aperol Spritz en warme chocomelk, blote benen en tv-dekentjes kan de vertwijfeling al eens toeslaan. Reclamefolders en winkelrekken hebben daar een niet gering aandeel in. Met een lichaam dat net was gaan wennen aan een Italiaans klimaat kom je, eens thuisgekomen, dan ook ongewild tot toestanden als winterjassen passen in short (of ze heimelijk gewoon dragen), aftersun als een laag kledij beschouwen en verwoed espadrilles blijven verslijten tot de eerste herfstbui ze aan flarden regent.

Meteo.be als startpagina en een groot inschattingsvermogen bij het aankleden in de ochtend zijn mooi meegenomen in onzekere getijden als deze. Zo kom je niet tot vervelende situaties waarin het zweet je langs te dik ingepakte rug glijdt na nog geen kilometertje fietsen. Vermijd je beschamende voorvallen met permanent rechtopstaande armharen en een om geschokte blikken vragende buste omdat het je vanuit het raam gezien toch warmer had geleken. Het grofgebreide najaarsaanbod mag er dan nog zo aanlokkelijk uitzien, grote jassen en cocoontruien passen voorlopig niet in dit kraam vol heimwee naar zon. Al bestaat het fundament van mijn weekendtas slinks genoeg uit 100% merinowol. In het zuiden van dit land weet je toch maar nooit met winterse buien.

dinsdag 5 augustus 2014

Instakilo.


Ik ga op reis en ik neem mee: de kunst van het wachten, 
de kracht van de verrassing, 
een basiscursus 'Omgaan met teleurstelling'.
Maar in het beste geval hoef ik die niet eens open te slaan. 

Tot over vijfentwintig zonovergoten dagen! 

maandag 4 augustus 2014

Stories we tell.


Hoho. Jaja. 't Zijn dingen hè. En anders?
 
Veel aansporing is er niet nodig, ze komen in de regel spontaan. Verhalen zitten in een package deal met het leven. En wanneer eigen inbreng niet boeien kan, put men al eens uit andermans belevenissen. Randanimatie is een must bij de overdracht: lichaamstaal, de kracht van de suggestie, zijsprongetjes, overgangen en speekselspetters. Ze zeggen meer over de informant dan wat diens inhoud prijsgeeft. Een goed verteller heeft oog voor detail zonder van een mug een olifant te maken. Of, wanneer die mug te miezerig uitvalt, net wel. Een goed luisteraar benut bemoedigende tussenwerpsels om de clou te strikken. Heel soms is er een uitwisselingsproject aan de orde. Als in: Show me yours and I'll show you mine. Soms komt er, behalve de gebruikelijke 'Ça va', weinig weerwoord. Dan valt er genoeg af te lezen aan zorgenrimpels en een afgewende blik om te beseffen dat er deze keer geen relaas inzit. Zelf weet je immers maar al te goed dat er delicate kwesties bestaan die (nog) niet rijp zijn voor eender welke gulzige waarnemer. Daarvoor werd het dagboek uitgevonden, de biechtstoel of de BFF.

De beste verhalen ontstaan in elk geval lang na de feiten, wanneer gerijpte anekdotes aaneengeregen kunnen worden tot een kroniek met plotlijn en catharsis. Hoe ouder is in dat geval hoe wijzer. Als je de aandrang voelt om een dictafoon onder de neus van de spreker te duwen in de ijdele hoop een bijna vergeten tijdperk te archiveren. Zo kom je al eens iets te weten over mensen wier onbezonnen jeugd je enkel kent via fotomateriaal en filmpjes zonder klank. Waarom iemand is wie hij is, waarom jij bent wie je bent, waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Verhalen zijn de sleutel tot geheimen en lang vervlogen fases uit het leven van een mens, ze geven inzicht en brengen rust. Ook actrice en filmmaakster Sarah Polley voelde de hevige drang om haar verhaal te doen. Al deed ze dat niet helemaal zelf. Voor haar docufilm 'Stories we tell' puzzelde ze via de getuigenissen van verwanten een belangrijk hoofdstuk van haar leven ineen. Of beter gezegd: de proloog ervan, waardoor ze op zoek moest naar enkele ontbrekende stukjes. Ze regisseert haar eigen vader, broers en zussen in het hervertellen van hun visie op de dingen, wat een nu eens ontroerende, dan weer pijnlijke maar vooral erg interessante uitkomst heeft, vol gereconstrueerde ontmoetingen en aha-erlebnissen. Als kijker kun je alleen maar snoepen van de vuile was van de familie Polley. Anderzijds is het een inspirerend egodocument dat aanzet tot reflectie en de vraag: 'Als elk huisje zijn kruisje heeft, wat zou dan het mijne zijn?' Mocht ik het antwoord ooit ontdekken, gretige lezer, dan vertel ik het lekker niet. Helaas pindakaas.

donderdag 24 juli 2014

A sticky situation.




t h e o r i e

Gesmeerd loopt het pas wanneer
gebit, drinkkroes en andermans wangen proper blijven.
Cruciaal is duurzaamheid, een niet al te clowneske teint.
Hydratatie, dat ook. De veeg vet is immers ingeburgerd.
En voor een DIY - minikunstwerk tel je graag wat meer neer.


p r a k t i j k

Het bos door de roodgekleurde bomen niet bepaald zien.
Via intuïtie bij het bescheiden struikgewas van Estée belanden.
'Rebellious Rose', 'Vengeful Red' of 'Tumultuous Pink'
en de dramatiek die ze impliceren wegwuiven
bij de aanblik van de in afkeuring gekrulde lippen.
Want voor een dagelijkse stiftbeurt
houden ze het liever bescheiden en puur.
Dan blijkt 'Intense Nude' de gedroomde omkadering
 voor tal van orale onthullingen.

zondag 20 juli 2014

Enthousiasmeermin.

Michael Dweck

Je was al vergeten hoe het voelde. Die allesomvattende en toch makkelijk doorkliefbare massa waarin je bewegingen het midden houden tussen een robbertje vechten en geliefkoos. Op de vlucht voor meedogenloze hitte en de jeuk van muggenprikken. Voor zorgen die in vergelijking met wereldproblematiek geen zorgen meer zijn, maar toch als wriemelende miertjes in je hoofd rondwanen en je nonchalance verklaren, de lekke band, je verloren lievelingsdingen, het kapotte slot, al die opties waar je niet wijs uit raakt, de afkeer van massa's, je laksheid in vriendschap. Het zogenaamd kwalitatieve pakje om het lijf dat steeds meer see-through wordt op de verkeerde plaatsen. Een vertraagd wapperende haardos die je met je meesleurt als een te zwaar beladen rolkoffer in een drukke straat met kasseien. Radio Nostalgie nu eens vlakbij, dan weer in een ander universum. Spa bruis in je neus, kramp in je tenen, mislukte pogingen tot crawl. Maar met elke slag wordt je vlucht een berusting, omarm je het niet-weten, de dingen zoals ze zijn. Daags nadien ben je een pop met coupe stro, slecht bevestigde ledematen en een tienbeurtenkaart op zak. Omdat je weer weet hoe het voelde.

vrijdag 23 mei 2014

Piëdestal.




Ze komen in soorten. Gaan hun meest uiteenlopende gangetjes. 
Staan (wiebelend, gedeisd of meedeinend op de hartenklop)
Liggen (graag in een omhelzing met hun vennoot)
Dragen (massa's, intellect, flinterlijfjes, nitwits, besognes)
Verslijten (vaak als eerste, ze zeuren ook het vaakst)
Verlangen (steunzolen, rust, pedicure, een lakje)
Springen (al eens een gat in de lucht),
bij voorkeur verpakt in comfort en/of esthetiek
naar gelang gelegenheid of seizoen.

Hou ze dus in de gaten. 
Schep een band, heb ze lief. 
Leven doe je hopelijk nog lang, 
gelukkig en hoe dan ook voor altijd
in samenspraak met die twee sokkels.

vrijdag 9 mei 2014

Crème de la crème.



De inhoud ruikt naar citroenen en is uiterst biologisch verantwoord. Duur is het goedje ook (zo'n zesenzestig eurocent per milliliter), maar de premisse dat je huid dag in dag uit gespaard blijft van chemische rommel is een zalving voor die besteding. En bovendien: het werkt. Al moet ik toegeven dat de tube bijna een jaar heeft staan verkommeren in haar doosje. Vanwege m'n vooringenomenheid dat bioprut te soft is. In mijn klaaglied om de ideale dagcrème ging het over huiddekkend materiaal dat tegelijk zweet-, puisten- en zonnewerend is. Voorlopig is de Melissecrème van Dr. Hauschka de rijzende ster aan het badkamerfirmament. 'De harmoniserende zalf', rapporteert de bijsluiter, 'is de ideale dagverzorging voor de gevoelige, gemengde huid. Tapiocazetmeel zorgt voor een egale, matte teint. De heilzame plantenextracten melisse, madeliefje, wondklaver, toverhazelaar en wortel kalmeren de onrustige huid en brengen haar in balans.' Het leest een beetje als de receptuur van een kruidenheks, maar die kol fabriceert dan wel topkwaliteit. Mijn huid blijft al zo'n half jaar fris en kalm en voelt op spirituele en gewetensvolle wijze gezond aan. 

Een nadeel? Da's het gebrek aan SPF. Maar met de huidige herfstige sfeer heb ik nog geen nood aan zonnebrandgerei. En dan ga ik nu enkele naar citrus geurende zweetdruppels op de dansvloer lozen. 
Fijn weekend, liefste lezer! 

dinsdag 6 mei 2014

The secret gardener.








Gek is dat. Geen affiniteit hebben met potgrond, voorjaarsbloeiers of fotosynthese maar in de vrije tijd het liefst in openbare plantsoenen vertoeven. De eigen plantencollectie negligeren terwijl de rechterhand in coma wordt gepind voor een virtueel bord vol groen. De kriebels krijgen van de alomtegenwoordige tuintips op teevee maar in extase raken van andermans keurig bijgehouden hof. Op elke vreemde plek de botanische tuin binnenwippen. Zonder morren rijtje schuiven voor een blik op de koninklijke serres. De dichtstbijzijnde plantenwinkel bezoeken om er tussen cactussen met prijsstickers rond te waren op zondag. Thuiskomen met een telefoon en fotorolletjes vol gewassen achter glas. En wars van het gebrek aan groene vingers nog steeds mijmeren over een welig tierende serre. Hij zal vast ooit nog eens het daglicht zien, die innerlijke hovenier van me. Tot die dag blijf ik verwoed verstrooiing zoeken in planttrekkerij en tuintoerisme. Nogal wiedes. 

Groendienst - Pinterest
Hortus Botanicus - Amsterdam
Jardim Botanico Tropical - Belém, Lissabon
Sintra - Lissabon

maandag 31 maart 2014

Een blanco blad.








1 / 3 / 4 / 5 / 6 / 7 / 8

Een ervaringsdeskundige ben ik geenszins. Het vergt desondanks weinig moeite zich in de steigerende reactie van een antibacterieel aangelegd persoon te verplaatsen bij het zien van een kledingstuk in maagdelijk wit. Wit is altijd schoon. Als je 't netjes in de kast laat hangen tenminste. Voorzichtigheid is geboden maar garandeert niets bij het dragen van kraakheldere kledij. Vandaar dat een logisch denkende mens de kleur reserveert voor speciale gelegenheden. Hoogdagen zijn dat vaak, strak gedirigeerd, veelbesproken en vastgelegd door ingehuurde fotografen op plaatjes die de achromatische tint nog decennialang een hoofdrol laten spelen naast diens ongemakkelijk en/of breed glimlachende dragers. Zij hebben conform allerhande rituelen woorden uitgesproken, handen gevouwen, plechtige formules beluisterd, beloftes gefluisterd, zijn benoemd tot iets wat zij nooit eerder waren. Na het ceremoniële gedeelte volgt de zucht van opluchting. Wanneer het spiedende oog van de camera het front heeft verlaten kan het korset van onwennigheid uit en het witte canvas naar believen worden ingekleurd met het verdere verloop van de feestelijkheden (emotioneel snot, champagne, rundscarpaccio, kreeftsoep, rode wijn, frambozencoulis, danszweet en kots). Onbezorgde bevlekking is het, met spatten van geluk, op een plunje-voor-één-dag.

Mijn eerste, tweede en enige blanco uniformen kaderden in twee van dat soort dagen. Op het ongecontroleerde ritme van onze ruisende gewaden en de nog niet ingelopen schoenen met gespen, plakkers of jaloersmakende rode flikkerlichtjes schuifelden we in groep voorwaarts. Zo spontaan mogelijk in die geforceerde setting. Wie geluk had mocht de rit anoniem uitzitten, zij met enig talent stuurden hun trillende stem de galmende gewelven in. Zuchten, alle handelingen zo juist mogelijk uitvoeren, flink lachen en daarna was er feest met cadeautjes. Met de kostumering van de tweede editie was ik het blijst. Dat lag aan de broek. Die was wit en strak, met fijne, grijze borduursels. Ik kon ernaar blijven kijken en mocht hem achteraf nog wel eens aan ('Maar voorzichtig zijn hè!'). Dan voelde ik me de ster van de speelplaats. Later lukte het niet meer. De altijd maar loerende vrees voor morsen bleek besmettelijk, te chic of te ordinair waren overtuigende tegenargumenten.

Gek genoeg lijkt die fase nu helemaal voorbij te zijn, de betovering van het bevoorrechte moment uitgewerkt. Zo'n witte broek is het ideale vertrekpunt voor een feesttenue die de aankondiging van een lente celebreert. Frisser en spannender dan zwart of blauw, gelijkaardig aan het door de zon nog onbeschreven vel dat eronder schuilt. Wit is altijd schoon. Als je 't netjes weet te combineren tenminste. En wat met de spatten modder, gras of sangria? Hoog tijd om dat zogenaamd feilloos werkende wasmiddel het voordeel van de twijfel te gunnen. 

dinsdag 11 maart 2014

Her.



Officieel mag het nog niet. Maar ach, het zwijgen valt me te zwaar. Voor de draad ermee dus. Volgende week komt er een parel in de zalen die je zien kunt. En ook moet. Het is er namelijk eentje dat iets met je doet, al weet je niet wat dit dan precies mag zijn. 't Is een onbestemd gevoel van een hunkering naar een voorzichtige aanraking van iets dat schippert tussen tristesse en puur geluk. Iets waarvan je niet weet of het een droom is of een nachtmerrie, maar dat niet erg is. Het juk van kritische maatstaven of sarcasme valt weg, moet weg. Rest alleen nog maar: het wel honderdzesentwintig minuten durende moment. Waarin je je af en toe afvraagt: 'Huh?', je je af en toe verwondert: 'Moh!', en ook gewoon opmerkt: 'Oh.'.

't Is science fiction op zijn subtielst, romantiek op zijn vreemdst, mimiek op zijn puurst, kostuums op hun mooiste lelijkst. Kan dat? Blijkbaar wel. Opening Ceremony maakte prompt een Her-collectie. Inclusief die mooie-lelijke broeken. De sfeer baadt in vroeger, nu en later tegelijk. Hoe vaag. Alsof iemand je alle hoeken van de kamer laat zien maar je dat nooit zult kunnen navertellen. Toch niet in de juiste bewoordingen. Je moet het zien om het te kunnen geloven. Ik wil het in elk geval nog een keertje. Het kan nu namelijk ook officieel. En wel vanaf volgende week woensdag.