dinsdag 5 augustus 2014

Instakilo.


Ik ga op reis en ik neem mee: de kunst van het wachten, 
de kracht van de verrassing, 
een basiscursus 'Omgaan met teleurstelling'.
Maar in het beste geval hoef ik die niet eens open te slaan. 

Tot over vijfentwintig zonovergoten dagen! 

maandag 4 augustus 2014

Stories we tell.


Hoho. Jaja. 't Zijn dingen hè. En anders?
 
Veel aansporing is er niet nodig, ze komen in de regel spontaan. Verhalen zitten in een package deal met het leven. En wanneer eigen inbreng niet boeien kan, put men al eens uit andermans belevenissen. Randanimatie is een must bij de overdracht: lichaamstaal, de kracht van de suggestie, zijsprongetjes, overgangen en speekselspetters. Ze zeggen meer over de informant dan wat diens inhoud prijsgeeft. Een goed verteller heeft oog voor detail zonder van een mug een olifant te maken. Of, wanneer die mug te miezerig uitvalt, net wel. Een goed luisteraar benut bemoedigende tussenwerpsels om de clou te strikken. Heel soms is er een uitwisselingsproject aan de orde. Als in: Show me yours and I'll show you mine. Soms komt er, behalve de gebruikelijke 'Ça va', weinig weerwoord. Dan valt er genoeg af te lezen aan zorgenrimpels en een afgewende blik om te beseffen dat er deze keer geen relaas inzit. Zelf weet je immers maar al te goed dat er delicate kwesties bestaan die (nog) niet rijp zijn voor eender welke gulzige waarnemer. Daarvoor werd het dagboek uitgevonden, de biechtstoel of de BFF.

De beste verhalen ontstaan in elk geval lang na de feiten, wanneer gerijpte anekdotes aaneengeregen kunnen worden tot een kroniek met plotlijn en catharsis. Hoe ouder is in dat geval hoe wijzer. Als je de aandrang voelt om een dictafoon onder de neus van de spreker te duwen in de ijdele hoop een bijna vergeten tijdperk te archiveren. Zo kom je al eens iets te weten over mensen wier onbezonnen jeugd je enkel kent via fotomateriaal en filmpjes zonder klank. Waarom iemand is wie hij is, waarom jij bent wie je bent, waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Verhalen zijn de sleutel tot geheimen en lang vervlogen fases uit het leven van een mens, ze geven inzicht en brengen rust. Ook actrice en filmmaakster Sarah Polley voelde de hevige drang om haar verhaal te doen. Al deed ze dat niet helemaal zelf. Voor haar docufilm 'Stories we tell' puzzelde ze via de getuigenissen van verwanten een belangrijk hoofdstuk van haar leven ineen. Of beter gezegd: de proloog ervan, waardoor ze op zoek moest naar enkele ontbrekende stukjes. Ze regisseert haar eigen vader, broers en zussen in het hervertellen van hun visie op de dingen, wat een nu eens ontroerende, dan weer pijnlijke maar vooral erg interessante uitkomst heeft, vol gereconstrueerde ontmoetingen en aha-erlebnissen. Als kijker kun je alleen maar snoepen van de vuile was van de familie Polley. Anderzijds is het een inspirerend egodocument dat aanzet tot reflectie en de vraag: 'Als elk huisje zijn kruisje heeft, wat zou dan het mijne zijn?' Mocht ik het antwoord ooit ontdekken, gretige lezer, dan vertel ik het lekker niet. Helaas pindakaas.