dinsdag 25 november 2014

Wintervacht.




Volgens stijldotcom waren de thema's flower power, militair défilé, yogacursus, bloemenwinkel en de leerlooierij. Overdaad schaadt en dus is er me van de modeweken begin oktober weinig bijgebleven. Behalve dan dat ene decorstuk op de wandelstrook bij Dries. De grasmat van kunstenares Alexandra Kehayoglou mag voor mijn part hier en nu de groothandel in. Om binnenshuis het lange gemis van de lente te compenseren, voortaan geen dweiltje meer te moeten slaan maar vooral: om de verrijzenis elke winterochtend opnieuw in gang te zetten. Met seizoensgebonden tenen waarvan de aanblik de Madonnahit uit 1998 evoceert, is zo'n koude vloer een veel te goed excuus om zo lang mogelijk in bed te blijven liggen.

Mijn schoentje is dit jaar bij Carpetland te vinden, liefste Sint. 
Maar met heilzame tips tegen die vreselijke perniosis ben ik uiteraard ook zo blij als een kind.

dinsdag 18 november 2014

Voor & na.




Ziezo. 
En nu flink aan 't werk.

zondag 9 november 2014

Vrijdag visdag.




Op weekendochtenden wordt al eens een blik wandelclubs opengetrokken. De leden verspreiden zich in trosjes maar blijven verbonden door hun ritmische tred. Ze marcheren van stabiliteit naar risicoloos langs het koord van gewoontes die hun dagen aaneenrijgt. Pieken doen ze met kortingsbonnen, een proper huis en sport op zondagnamiddag. Vanuit hun luie zetel weliswaar, omringd door taart en zwijgzaam familiebezoek. Van onverwachte omstandigheden en gesprekken die koetjes en kalfjes omzeilen krijgen ze zweethanden en rooie vlekken in de hals. Ze jachten en jagen, begraven hun dromen, doen niet aan procrastinatie, spoelen verdriet weg met alcohol en vragen zich af waarom ze zo moe zijn. Hun vrijdagschotel wordt ontgraat bij de vaste boer, gecombineerd met aardappelen en een minimum aan seizoensgroenten. Door te spoelen met glaasjes prik. Want water, dat dronk de vis op hun bord tot voor kort. En salade? Da's konijnenvoer. Met donker bier, een snee brood en pruimen zijn ze op hun best. Prima ook bij de zondagse frieten, na het voorgeprogrammeerde niksen. Hun reizen halen ze bij de dichtstbijzijnde touroperator, hun beweging uit het lezen van wandelkaarten in verenigingsverband. Voor beide activiteiten heeft elke wederhelft dezelfde seksloze garderobe, gekocht op de groei die uitblijft. Want comfortabel duurt het langst.

Op weekendochtenden wordt al eens een goed voornemen uit de kast getrokken. In het beste geval, want elke week is anders. Omgeven door tempobepalende muziek, een outfit die om elasticiteit vraagt maar een lichaam dat daar moeite mee heeft, kruis je ze. Met plichtsbewustzijn in de blik geprent. Enkel de kadans van de groepsgeest in gedachten. Een slechts verwaarloosbare ergernis over het heen en weer hotsende heuptasje. Geen eindeloze to do-lijstjes of besluiteloosheid rond soms sullige dilemma's in het achterhoofd. Je kijkt ze over je schouder na, deels gekscherend, deels jaloers, terwijl Jules de Corte zich als bij toverslag in je oren nestelt met de hamvraag: 'Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de mensen zo moe?' Met verbijstering stel je vast wat meer wandelaar te willen zijn. Zo eentje uit een organisatie, met minder zorgen en meer rendement. Terug thuis praktiseer je die ambitie door een haringfilet uit zijn bokaal te vissen. Op zondag, godbetert. Want alle begin is moeilijk.