donderdag 26 februari 2015

Internal speech.

In hun dagelijkse bestaan worden ze willens nillens achtervolgd door sensatiemaniakken. Dan kan hun voorkomen hen worst wezen. Die boulevardprullen lezen ze toch niet. De momenten waar het er werkelijk op aankomt zijn die wanneer ze opgetut en ingesnoerd met peperdure sieraden en plunjes op het rode matje worden geroepen voor een moment de gloire die hen in het beste geval een plekje in de lijst van Fatsoenlijk Geklede Genodigden oplevert. 

Ook filmsterren zetten al eens een Patrick Kluivert uit de ploeg. Tijdens het poseren op prijzenfeesten en premières razen er wellicht doodgewone mensendingen door hun hoofd. To-dolijstjes, de vaatwasblokjes die op zijn, een slipje dat wringt of de laatste nieuwe van One Direction. De toeschouwer kan alleen maar wild fantaseren over de ware toedracht van hun overpeinzingen. Uw heimelijke showbizzfanaat doet een nobele poging.
Plaats delict: de 87ste Academy Awards te Hollywood, Los Angeles, California, U.S.A.

donderdag 19 februari 2015

So last year.




 
























                                                       Vaker dan me lief is vermomt de tijd zich in een guirlande van worsten die aan het fietskarretje van de kleine zelfstandige slager bengelt en ben ik de onnozele striphond die er schuimbekkend achteraan holt. Alsof het nieuwe jaar nog steeds niet begonnen is, zo zou ik willen dat het voelt. Aanvaarding is de moeilijkste stap in rouwprocessen. Het helpt niet dat de vorige agenda mooier was dan de huidige. Dat hij halftijds dienst deed als dagboek. En daarom binnen handbereik ligt om de dagen eindigend op een -4 te herbeleven. Het zal heus beteren van zodra het weer lente wordt. Tot die tijd blijf ik de zon van aanstellerij verdenken, in de wetenschap dat ik toch dikke kleren aan moet voor buiten of zal vloeken om die vergeten sjaal.

En dan lijkt die heerlijke maand waarin we elke dag bijna-bloot konden zijn op een eiland waar niemand ons kende een lang vervlogen herinnering. Veel zee, olie met spf en ijs met nocciola tegen de allesverzengende hitte. Pizza, vis die nog spartelt, pasta, rozige wijn, goedkope cocktails en elkaar als nooit vervelende constanten. Improvisatieoefeningen zonder mes, kurkentrekker of kennis van de taal. Wit brood met Nutella plots lekker vinden. Het dialect van thuis spreken, roddelen over de rest van het strand en in primitieve humor vervallen. Slapen onder palmbomen vol vogels. Slapen onder vallende sterren. Wakker worden door een sproeisysteem. Wakker worden tussen gesticulerende badkostuums. Wakker worden door een effenlegger. Wennen aan starende mensen. Vooral niet te luid meezingen met liedjes uit angst om gesnapt te worden in het spel van de dag. Vooral niet te goed masseren uit angst voor zes nieuwe kandidaat-klanten. En wanneer het grondig mis lijkt te gaan, de angst samen weglachen. Dagen vullen met kinderspeelgoed, sprongetjes van rotsen en regelmatig een ander boek. Zo weinig mogelijk nadenken of bewegen en 's avonds toch moe zijn. Bedenken dat het nooit leuker zal worden dan dit. Vier fotorolletjes volschieten om die gedachte te vangen en thuis, twee seizoenen later, zowel sakkeren als grinniken om al dat onpubliceerbare bloot.

Vanavond staat er pizza op het menu. Lekker wijntje d'rbij en frisco met hazelnoten toe. Het mag zo gaandeweg al eens beginnen zomeren, vind ik. Prego!

dinsdag 10 februari 2015

A sneaky follower of fashion.



'Ah. Ga je tennissen?', vroeg hij. En: 'Oei. Is dat leer nu al kapot?'. Leg maar eens uit aan een scepticus als vader wat er zo bijzonder is aan een paar retinavernietigend witte sportschoenen met craquelé textuur. Terwijl je de plotse begeerte zelf nog altijd niet zo goed kunt plaatsen. Dat je aan alles kunt wennen als je het maar vaak genoeg ziet passeren (vernietigende blikken gaan naar Pinterest, Tumblr en alle straatstijlblogs) zal er veel mee te maken hebben. De bedenkingen zijn legio: de kleur (geen, want spierwit en dus ontvankelijk voor herinneringen aan alle wegen die ze hebben bewandeld), de stijl (alsof je elk moment in een spontane sprint dreigt te schieten), de crossgenerationele coolheid (op een middelbaar schoolfeest vol witte sneakers voelde ik me ineens als een houterig huppelende oude merrie in een wei vol jonge veulens), de frequentie (het is zoals met auto's: vanuit je Volkswagen lijkt de halve bol met hetzelfde merk te rijden) en de absurde clash met je volledige garderobe.

Voor bezwaren of spijt is het nu te laat. De buit is binnen. Maar wis en waarachtig zijn ze de sterkste stijger in mijn hitparade van schoenen waar een 'de' voor te plakken valt (de Dickers, de Pistols, de Free Runs en de Chelseas). Met dat Dashpromotende wit komt het vast goed. Sinds ik langs de kustlijn (zie foto, waarop het lijkt alsof ik dringend moet maar in werkelijkheid in een krampachtig gevecht met de wind verwikkeld ben) en door bossen ploeterde maakten natuurlijke grondstoffen en een brok hondenfeces de inspectie van mijn schoenen mogelijk zonder zonnebril. Die handeling heeft overigens een ingebouwde rappel voor lichaamsactiveiten (Alle Domme Idioten Doen Aan Sport). Een spurtje is gauw ingezet. Sinds kort ben ik net iets minder te laat dan gewoonlijk (en incidenteel zelfs bijna op tijd). 'Wie is die hippe vogel?', denk ik tot nader order bij het zien van mijn gespiegelde versie. Dat Phoebe Philo begin deze eeuw al de magie van een donker silhouet met Stan Smithjes vatte is een sussende gedachte. En als 'sneaker' op 'klassieker' rijmt volgens mijnwoordenboek.nl, dan zit ik gebeiteld voor een jaar of tien. Of toch minstens tot een nieuwe hype zich aan me opdringt.