donderdag 17 september 2015

Verplichte kost.




Midden in de nacht wordt je lichaam wakker om als betoverd naar de toiletpot te snellen en daar de komende drie uur te spenderen, twijfelend tussen knielen, zitten of liggen. Je hoofd was liever in bed gebleven maar moet nu genoegen nemen met de kilte van de badkamervloer, terwijl het tussen de erupties en Hitchcockiaanse dromen met Samson & Gert-soundtrack door denkt 'Nee oh nee oh nee (x 100). Nu. Toch. Niet.' Je voelt je weekplanning samen met je maag steeds leger worden. Tot er weinig meer rest dan een hoopje rillende ellende dat de hele verdere nacht en daaropvolgende dag met kersenpitkussentje aan de gevoelige zone op de sofa doorbrengt. Noodgedwongen zielig. Elke beroering van de darm nauwlettend in de gaten houdend ('Het zal toch niet weer ... ?'), een emmertje binnen handbereik en alleen een fles water als bondgenoot. Met rietje, want voorzichtigheid blijft geboden. Het eten in de kookprogramma's op tv (waar je al vanaf 's middags naar ligt te staren) doet je niets. De spiegel laat de platte buik zien waarvoor je al maanden hebt liggen zweten op de badmat. Maar voor euforie weigert je gezicht dienst wegens wit en flets. Je vraagt je elk uur af wanneer het weer zou mogen. Gaat in afwachting van honger vast naar de supermarkt om licht verteerbaar voedsel. De doe-het-zelfzaak aan de overkant lonkt, waar de geur van verf en behangerslijm je overmoed onthult. Buiten zie je zwarte vlekken. En een wankelende vrouw met armen vol zelfbouwgerief ('Lomp geval!'). Dan maar weer veilig in de strafhoek tussen kussens en dons, met als hoogtepunt van de dag een beschuitje met Maredsous Light dat netjes binnen blijft. Je voelt je herboren, als een onbeschreven blad dat klaar is voor een nieuwe levensfase. En vooral: voor de broek die tot dan toe ongemeen hard spande. En dus neem je jezelf voor wat vaker op regime gaan, te veel en te zwaar is toch nergens goed voor.

Drie dagen, vijf liter water, drie venkelthees, tien beschuiten, een pot plattekaas en een bibberig afgewerkte muur later echoot een grom uit de maag euforisch door de te schilderen ruimte. Het godenmaal is pasta met van alles. (Ook ajuinen. Slik.) Maar die eerste hap is goud waard en het toetje smaakt naar victorie. Alsof je nu pas weer echt weet te waarderen wat er op je bord ligt. De rest van de week belooft een succesvolle, want vezel- en vetrijke periode te worden. Omdat het moet, maar ook omdat het kan. De badmat mag dan weer elke ochtend om aandacht vragen en die ene broek niet meer, liever dat dan isomo met smeerkaas en de bewusteloosheid nabij. Dieet? Die eet.