woensdag 18 november 2015

Met vriendelijke gluten.


Vatbaar voor trends en ingebeelde ziektes heb ik sinds de uitvinding van zetmeelvrije hypes een haat-liefdeverhouding met brood gekregen. Terwijl ik vroeger probleemloos een halve homp soldaat maakte, wordt de eerste maaltijd van de dag tegenwoordig vervangen door de havermoutpap die ik ooit zo heb gehaat en de tweede door maïswafels en/of soep en/of sla. Dagen zonder brood zijn nu eenmaal energieker, of dat nu psychologisch is of niet. Maar zo nu en dan mag het (lees hier waarom), dan smeer ik die schellen tarwe vol met boter, kaas en frambozenconfituur en kan die opgeblazen buik me worst wezen (mmm, worst!). Om die schaarse momenten iets meer cachet te geven en omdat de keukenrobot er anders maar wat troosteloos bij staat sla ik aan het doe-het-zelven met behulp van Anna Jones, die met 'Een nieuwe kijk op eten' een prima kookboek vol frisse receptjes afleverde. Dit is haar terecht 'Onovertroffen brood met zaadjes':

NODIG
1 zakje gedroogde gist • 1 eetlepel honing of agavesiroop • 350 gram lauw water • 200 gram wit broodbloem • 200 gram bruin broodmeel • 50 gram havervlokken • 25 gram lijnzaad • 25 gram maanzaad • 1 theelepel zeezout

DOEN
Roer de gist en de honing of agavesiroop door 350 gram lauw water. • Doe de meelsoorten, havervlokken, zaadjes en zout in een grote kom en roer goed met een vork het water erdoor tot het een rommelig deegmengsel is. Zet de kom afgedekt met een schone theedoek een paar minuten opzij zodat de gist zijn werk kan doen. • Haal het deeg na een paar minuten uit de kom en stort het op een schoon werkvlak (of in de keukenrobot). Het deeg is nat en rommelig, zo hoort het ook te zijn (hoe natter hoe beter). U kunt bij het kneden af en toe een vleugje bloem toevoegen als dat zo wat vlotter werkt. Kneed het deeg tot het glad wordt, leg het weer in de kom, dek het af met de theedoek en zet één of anderhalf uur op een warme plek, bijvoorbeeld naast een boiler, verwarming of een op lage temperatuur verwarmde oven. Tegen de tijd dat u gaat kijken moet het volume verdubbeld zijn. De precieze tijd hangt af van de vochtigheid en de soort meel of bloem die u gebruikt. • Haal het deeg uit de kom, kneed het 30 seconden en bestuif het met wat volkorenmeel. Vorm een platte ovaal van het deeg en leg het op een met olie ingevette bakplaat. Laat het afgedekt met de theedoek weer 40 minuten rijzen. • Verhit de oven tot 240°C. Kerf na 40 minuten de bovenkant van het deeg met een mes in en bestrooi het met een beetje volkorenmeel. Vul een braadslee tot halverwege met kokend water en zet hem op de bodem van de oven. Zo ontstaat er stoom bij het bakken van het brood, wat zorgt voor een mooie korst en textuur. Bak het brood 30 à 35 minuten in de oven tot het rondom goudbruin is. • Til het brood op en tik tegen de onderkant om te controleren of het gaar is. Het is goed als het hol klinkt, net als een trommel. Laat het op een rooster afkoelen, zodat de onderkant knapperig blijft.

ACHTERAF
Snij het afgekoelde resultaat hoe bakkersdochter Apollonia Poilâne het demonstreerde in de vierde editie van The Gentlewoman: eerst in twee en daarna in ongeveer gelijke sneetjes. Eet zoveel je kunt en verdeel de rest tot porties in plastic zakjes die je onmiddellijk in de diepvries stopt. Laat zo'n zakje een paar uur voor gebruik op kamertemperatuur komen om datzelfde kraakverse gevoel te beleven als vlak na het bakken. Of maak ook de verpakking zelf en een ander blij met je privébakkerij:

maandag 16 november 2015

Interieurtips van Woody.



"What am I striving to create, anyway? 
To what end? For what purpose? What goal?” 

Diane Keaton, Interiors (1978)

Ze zijn grosso modo onder te verdelen in vier kalibers. Voor de Snel Tevreden Pragmaticus volstaat het aanbod uit het grootwarenhuis van de interieurspullen. De Stijlbewuste Meerwaardezoeker verteert met gemak het driedubbele in handelszaken die voor dat bedrag verfijning en tijdloosheid garanderen. De Ongeïnspireerde Grootverdiener investeert dan weer liever in de juiste professional, geschoold in het uitgeven van andermans loon in diezelfde winkels. En dan is er nog de Sentimentele Verzamelaar: hij die weinig geld maar veel tijd wil spenderen aan het vinden van objecten met uitstraling en visie. Die meubels koestert waar restjes van vorige levens aan kleven. En daarvoor urenlang straten, muffe loodsen, zoekertjessites en zolderkamers afschuimt. Tot groot misprijzen van de eerste drie categorieën. (U had het wellicht al door: van de laatste vereniging ben ik trots lid.)

Of er nu strak Scandinavisch of afschilferend tweedehands in de woonkamer pronkt, wat telt is het ritme van de realiteit. De wetenschap dat die dure design vaas of dat door kinderhanden gekleide prul al eens kan sneuvelen tijdens een net iets te onstuimige danspartij. Dat elke kras of kaarsvetvlek op tafel herinneringen zijn aan de momenten eromheen. En dat een op kleur geordende boekenkast onnozel is als je toch nooit leest en veel liever naar de televisie keek die je jezelf hebt ontzegd wegens stijlbrekend. Onberispelijk gedecoreerde kamers moeten ook ruimte kunnen bieden aan de essentie. Al dat herschilderen en gesleur ten spijt: emoties en anekdotes zijn niet te koop. 

Daarom dacht Woody - ik doe ook maar alsof ik weet hoe het leven in elkaar zit - Allen in de late jaren zeventig van de vorige eeuw dat het goed zou zijn om een film aan het thema te wijden. 'Interiors' bracht de critici van hun stuk omwille van het gebrek aan humor. Ze betichtten de regisseur dan maar van een Ingmar Bergman-imitatie. Maar meer dan louter Zweeds existentialistisch poogt de prent een doorslagje te zijn van wat er zich binnenskamers zoal kan afspelen. Familiedrama's, grote of kleine, behartigen ons allemaal. Als je dus voorbij al die prachtige sofa's, de draderige kussens en aandoenlijk schattige champagneglaasjes, Marcel Breuers begeerlijke gaatjesstoelen en het pastelkleurige Moriandi-keramiek kunt kijken, resteren een grote leegte en drang naar betekenis. Het is een niet-weten waarheen in dit leven, waarom of hoe te praten over datgene wat er binnenin woedt, hun gebrek aan warmte omdat moederlief het bestaan van de gezinsleden heeft ingericht als was het een appartement in beige en aardetinten. En als er dan iets in gang wordt gezet dat niet in mama's interieurontwerpen past, verbrokkelen de akelig perfecte muren van haar zelf gecreëerde illusie. Vrolijk is het allemaal niet, moraliserend evenmin, maar met de plotse, bijna schokkende intrede van het vurig geklede personage biedt Woody een keur aan interpretaties. 't Is maar hoe je het zelf bekijkt. (Ondergetekende met tranen op de wangen, hoopvolle blik en een notitieblok op schoot. Zo weet ik tenminste wat nu weer te zoeken in de kringloopwinkel. Heeft iemand trouwens nog een Cesca of twee op overschot?)