vrijdag 18 december 2015

Beste wensen.



Onder de boom komt vast weer een kookboek te liggen met mijn naam aan het cadeaulint
of heel misschien een waardebon en tijdgebrek als bijbehorende smoes. 
Dit eindejaar hield ik de verlangens binnen de perken. 

Ondertussen staan mijn geheime schriftjes vol met dingen die ik mezelf toewens:
van huisraad in fijn keramiek, duurzaam marmer of antiek ogend emaille 
over veel te dure lampen tot een dekbedset en cosmetica in de juiste materie. 
Geen wonder dat Charles Dickens een kerstverhaaltje wijdde aan het thema hebzucht. 

Maar wat ik het aller-, aller-, àllerliefst zou willen, 
behalve vrede op aarde, vriendelijke knikjes op straat en liefde voor iedereen, 
is heel veel geluk

bij het krassen van dat Win for Life-biljetje.

maandag 7 december 2015

Een goeie beurt.


'Hoe wil je het?' Ze monstert mijn achterkant met de blik van een strijdlustige, haar handen spelen met de prooi. In de mijne blinken druppels zweet. Ik heb een Meryl Streep uit de seventies in gedachten maar piep alleen: 'Euhm, op de groei?'. Een nieuwe kapper is als een eerste date. Het is aftasten en -wachten of het klikt. Ook van antipathieke gynaecologen of tandartsen verdraag je niet dat ze in je intieme zones wroeten. Het zou bijzonder kinderachtig zijn om nog voor ze haar schaar tevoorschijn haalt gillend uit de kappersstoel weg te vluchten. Ondanks schrik voor te kort, te streperig en te duur blijf ik daarom zitten en ontwijk mijn ongerust kijkende spiegelbeeld door me in troostbrengende tijdschriften te verdiepen. Sommige mensen hebben het veel slechter dan ik nu. 

Twee bladzijden roddels verder blijk ik droog (en dus waarheidsgetrouw) geknipt en heb ik een kapje opgekregen zoals oude vrouwtjes die dragen om hun permanent te beschermen tegen Belgisch weer. Met een soort haakpen prikt ze voorzichtig in het plastic. Het zijn lieve schokjes van deugddoende bijna-pijn. De strengen haar die ze door de gaatjes heeft getrokken doen me in combinatie met het strakke mutsje op een eng poppenhoofd lijken. Weer een reden om snel verder te lezen. Nog geen uur later heeft Chucky een likje verf gekregen, onder een droogkap gezeten en twee magazines uit. Tijd voor de wastafel en een praatje. Door mijn vermijdingsgedrag merkte ik niet dat deze kapper geen enkel gesprek heeft proberen forceren. Alleen als ik iets zeg of vraag, antwoordt ze met een stem die bijna even zalvend is als de naar Sinterklaas ruikende amandelshampoo die ze tot in mijn wortels en de toppen van mijn vingers masseert tot tintelingen. Terwijl een gemaskerde bos haar ligt te chillen in de gootsteen en ik in de stoel ervoor, brengt een bloemiste een boeket roze rozen binnen. Op de toonbank staan precies dezelfde. Ze giechelt blozend als ik vraag of ze misschien een aanbidder heeft. 'Ja, al bijna drie jaar!' Ik snap meteen waarom. Zoals aan de telefoon afgesproken brusht ze mijn haar niet tot het soort kapsel waarmee ik naar een communiefeest zou kunnen. Met een zorgvuldig geknipt, gezond en zonovergoten hoofd paradeer ik door de stad als Meryl Streep na een deugddoende vakantie in het zuiden. Zeventig euro en een angstje armer, en een toevluchtsoord rijker.