donderdag 13 oktober 2016

Step by step.



Sinds iemand me enkele weken geleden op zijn bestaan wees is er sprake van een lichte obsessie. Extra blokjes om of lang genoeg ter plaatse trappelen is nog niet aan de orde maar ik prop de gezondheidsapp met slimme telefoon eromheen nu in de achterzak van mijn zo al krappe loopbroekje en steek er vervolgens vaart achter omdat ik te benieuwd ben naar hoe uitgestrekt de lange route werkelijk is (6729) en hoeveel korter de luie (4644). Ook betrapte ik mezelf op supermarktbezoeken binnen uitdagende wandel- in plaats van fietsafstand. Rommelmarkten hebben een sportieve dimensie gekregen (15 848 op een regenachtige editie van Vlaanderens grootste, 10 326 op een doorsnee Vlaamse kermis) en ook citytrips of daguitstappen lonen fysiek de moeite (ruim dubbel zoveel als nodig). Een Japanse dokter bedacht dat je dagelijks de tienduizend zou moeten halen om in het reine te zijn met je vitaliteit en conditie. De gemiddelde mens stapt er vierduizend (zo'n halfuur) te weinig bijeen. Reden genoeg om er wat vaker de pas in te zetten. Of om de teller bij de neus te nemen door met gekke bewegingen te trappen, zodat hij gepeddel als gewandel interpreteert. Een kwartier fietsen evenaart 2500 schreden. Maar zwart op wit bewijs geeft meer voldoening. Obsédée, hoorde ik dat goed?

Ochja.

Veel goeie voornemens waaien over en elke bezetenheid gaat ooit voorbij. 
Bij dit vertrek zal ik en passant goed op mijn tellen passen.

dinsdag 6 september 2016

De voedselinspectie.


Vlak voor de eerste hap van het avondeten komt een vraag. Het is bijna altijd dezelfde: 'Wat zullen we morgen eten?' Voedsel vormt het zwaartepunt van deze domicilie. Daar hoort een gevoelsmatige beurtrol bij en een standaard antwoord op de teruggekaatste 'Waar heb je zin in?': 'Iets gezonds, iets met veel groente'. Omdat geen van beiden het weet. En omdat je de ander met een ''t Is gelijk' nog minder inspiratie geeft. Er komt hier dus erg vaak iets gezonds, iets met veel groente op tafel. Weinig vlees ook, en in de zeldzame gevallen enkel biologisch gelabelde varianten. Los daarvan is de jury rechtvaardig. Biowortelen en -tomaten zijn gegarandeerd lekkerder maar er gaan geen punten van de eindscore bij vergissingen tijdens het shoppen. Voorraadkast en diepvries herbergen een basisgamma aan pasta, linzen, noten, scharreleieren, groente en zelfgemaakt pizzadeeg. En in de koelkast ligt parmezaanse kaas. Zo is spaghetti met tomatensaus een waardig alternatief voor frituursnacks op een katerige zondag met Stranger Things uitkijken als enige activiteit.

donderdag 1 september 2016

Het hogetailledieet.




Ze staan met stip genoteerd in katernen vol stijltips voor dames. 
Omdat ze hip waren in de negentiger jaren (die nooit veraf zijn geweest),
ze buiken in het keurslijf houden en extra beenlengte veinzen. 

Maar het grote geheim van hoge broeken
dat trendbedenkers en liefhebbers verzwijgen 
uit angst voor overstock en hoongelach
is dat je niks kùnt eten, tenzij rechtopstaand (en da's behoorlijk ongezellig). 
Zitten kan, liefst niet te lang en enkel als de knoop los mag. 
Het vel van de volhouder krijgt een patroon met rode striemen. 

Al die kleine lettertjes stonden niet vermeld 
op het etiket van de High Relaxed
Echt ontspannend is hij pas
in een kast, na draagtijd.

donderdag 28 juli 2016

Under reconstruction.


Het is een eeuwigheid geleden dat ik 'Nee, da's een pruik' heb kunnen repliceren op de uitroep 'Zo veel haar! Is dat uw echt?!' Op een blauwe maandag toonde de spiegel een half zo dikke coupe: een triestige pluisbol in plaats van die woeste paardenstaart van weleer. Daar zijn jaren met volle borstels en minstens tien haren per sessie gedachteloos prullen aan voorafgegaan. Dat harken is nodig om DNA-materiaal in andermans huizen of eten te vermijden. Ik lijk fulltime in de rui, los van seizoenswissels of hormonale status. Via de zoekterm 'haaruitval' beland je op websites over kaalheid. Ergens waar je niet wil zijn. Volgens dezelfde bron is het doodnormaal om dagelijks 60 à 100 haren te verliezen. Tellen gaat te ver maar ruw geschat zal ik dat aantal ruimschoots overschrijden. En toch durf ik amper mijn beklag te doen omdat ik nog steeds beter ben voorzien dan de gemiddelde mens. Volgens de kapper is er zelfs niks aan de hand: 'Kijk eens, al die babyhaartjes', wees ze. Dan hoop ik dat die gauw volwassen worden. Bij een streep zon, zag ik laatst, verbrandt mijn hoofdhuid. Da's nieuw. Al een geluk dat echte zomers hier niet meer bestaan.

donderdag 30 juni 2016

What to expect when you're prospecting.


't Is elk jaar opnieuw hetzelfde liedje. Zogezegd niks nodig hebben maar achteraf treuren om gemiste kansen. Deze keer wordt alles anders. De voorbereiding is al achter de rug: tot tweemaal toe werd er gepast, gewikt en gewogen. In afwachting van het startschot en een acceptabel procent. Vanavond zal ik om vijf voor twaalf met arendsogen en de cursor op het ronde pijltje klaar zitten om de interieurafdeling leeg te kopen. Tien uur later wordt er aan de ingang van de welriekende winkel gekampeerd en volgt er een sprintje naar halte drie, vier, vijf en -mits fut- zes. Zonder getalm of oog voor verleidingen maar doelbewust en tussen de zich aan miskopen tegoed doende massa slalommend. En dat allemaal voor een paar lapjes stof, jacquard badhanddoeken met franjes, kristalwerk, visgraatmotief voor de zithoek en ander spul in afprijzing. Daarna kan het hol van de leeuw weer een tijdje gemeden worden. Tot minstens het einde van de maand, om de twijfelgevallen toch nog eens in overweging te nemen.

maandag 30 mei 2016

Rien à faire.

 


Met een beetje goede wil kun je tegenwoordig al een vaag vakantiegevoel krijgen bij de zee van regenwater met zandzakstrand in het straatbeeld. En luieren lukt thuis ook, gratis. Maar het origineel wint altijd. Google suggereert opvallend vaak 'huis frankrijk zee of zwembad' als zoektermen wanneer de h wordt aangeroerd. Het is de schuld van Eric Rohmer. Zijn 'La Collectionneuse' barst van zinderende zomerbeelden en heeft een hoofdpersonage dat een maand lang het absolute niets hoopt te celebreren aan de Côte d'Azur. Gewapend met een berg boeken en een handlanger trekt hij naar een huis in Saint Tropez. Om er een vrouwmens aan te treffen dat roet in het eten gooit. Of net niet. Voor de afloop moet u zelf kijken. Maar ook de temptation is de moeite, net als de handleiding in het elke dag nog net iets minder doen. Tot je het nulpunt bereikt. Door te voelen hoe water echt voelt tijdens het zwemmen, je niet druk te maken over het niveau van je conversaties en te wennen aan een dieet van stokbrood met brie en Cavaillon. Met krekelconcert op de achtergrond. Dertig dagen is lang en niets is weinig. Maar daag me uit en ik ga ervoor. Mijn leeslijst is lang genoeg.

zaterdag 28 mei 2016

Chip chip chip, hoera!


Stel. Puur hypothetisch scenario: het is zaterdagavond, 21.30 uur. Terwijl de rest van de wereld zijn afspraken nakomt door daadwerkelijk te attenden, liggen jij en de sofa in een innige omhelzing. Buiten is het een prachtige zomeravond in de lente en krioelt het van het soort mensen met wie een versterkte band of kiemen tot vriendschap tot de mogelijkheden behoren. Maar dat wist je want je kwam ervandaan en was, onderweg naar het volgende evenement, snel naar binnen gevlucht om van jas te veranderen en comfortabel naar het toilet te kunnen. Daarna was er ook nog tijd om heel eventjes in de zetel te zitten. Om die oude Franse film te bekijken van maar tachtig minuten en de kleine honger te verdrijven met wat er in huis is: wortels voor een wortelsalade en de drie laatste maïswafels. En daarna: het resterende kwartje vanilleijs, met stukjes peer en verkruimelde koekjes. Zo zijn die eindelijk ook op. Toch even liggen. Dat liggen wordt algauw slapen, de nacht was te kort. En dan gebeurt het denkbare: je ontwaakt, suf en zonder goesting. Het is zaterdagavond, 20.00 uur. De buitenwereld viert feest en jij mist alle pret. Maar da's ok, want je hebt nog tweeëntwintig dagen gratis Netflix en drie dvd's voor de boeg.

zondag 22 mei 2016

The same, an other.

 

een uffra met een pitslichteke 

'It's time to change your password', meldde de startpagina een week geleden droogjes. Maar een mail met resetgegevens werd nooit verstuurd. Op inderhaast opgerichte fora waar diehards hun verontwaardiging uitschreeuwden en beweerden dat ze zonder hun tweede thuis niet meer konden leven, was er ook te lezen dat microblogplatform Tumblr een Russische hacker over de digitale vloer had gekregen. Zelfbedachte veiligheidsregels verhinderen dat de helpdesk informatie mag uitdelen. Uit het negatieve antwoord op mijn vraag om een nieuw paswoord sprak machteloosheid en vernedering. Die data waren ze kwijt. De slachtoffers zijn accounts van drie jaar en ouder. De mijne ontstond in tweeduizend elf, toen mijn computer te traag werd door al die opgeslagen internetplaatjes en ik redenen zocht om niet te moeten studeren. Tumblr bleek een handig medium om mooie dingen te verzamelen met de bron binnen muisklikbereik. pullmybauhaus werd het verlengde van mijn gelijknamige (toen nog) Wordpress-blog. Het was een toevluchtsoord om muziek, quotes, foto's en wenslijsten in maandelijkse moodboards te gieten en die op gezette tijden te doorbladeren ter inspiratie. Van mijn vaakst voorkomende thema's (handen, doorkijkkledij, kapsels, clair-obscur, lusters, groen, catwalkfragmenten, huisraad, bloemen, zeefdrukachtige kunst in pasteltinten en veel dramatiek)  maakte ik later Pinterest-bordjes. Maar los van die bijeengepinde categorieën ben ik altijd een trouw liker en reblogger gebleven.
 
In mijn keel ontstond lichte kropvorming bij het besef dat ik een privé-archief van jaren kwijt ben. Maar een nieuw account is snel gemaakt, gevolgde favorieten ken ik uit het hoofd als titels van lievelingsboeken en voorkeursprentjes zijn gewoon online te raadplegen. eenufframeteenpitslichteke is hetzelfde, maar dan elders. Tot die Amerikaanse onnozelaars nog eens voor aap staan dankzij een pientere Rus.

dinsdag 3 mei 2016

Herkransing.


Lenteschoonmaak, vierde poging. Al na een kwartier dringt het eerste afleidingsmanoeuvre zich aan me op in de vorm van iets wat op het eerste gezicht een zak stro is. De vrees voor een nest muizen wordt bij het openen van het tasje vervangen door een geruststellende potpourrigeur. In de stroom van herinneringen die volgt herken ik fetakaas, een snorkel, oreganochips, witgekalkte gebouwen, vissen met opengesperde muilen, water in tien tinten blauw en flauwe reishumor. Gedurende twee minuten waan ik me weer op dat Griekse eiland. De gestileerde hoop onkruid ziet er lang niet meer zo stralend uit als een jaar geleden, maar dat waren de kransen die ik her en der aan Koufonissiaanse huizen zag hangen evenmin. 'Gek', dacht ik toen tijdens het fotograferen van de vlechtwerkjes met verdroogde lokale flora, 'hoe ze hier zo lang blijven vasthouden aan de advent.' Toch voelde ik dat er meer achter moest zitten. Bij een zeldzaam WiFi-signaal ging ik op onderzoek uit. Al snel bleek dat de deurhangers restanten waren van de eerste mei. Terwijl de tint van die dag hier rood is, gebruiken Grieken het kleurenpalet van de natuur om het begin van de lente te vieren. Het mocht dan al begin juni zijn en bijna zomer, diezelfde dag nog snoeide ik de tuin rond het vakantieverblijf en knutselde een eigen versie van de bloemenslinger ineen. Het resultaat doorstond twee boottochten, een vliegtuigreis, treinrit en verhuis. 

donderdag 14 april 2016

Onemanshow.

 


Hij komt aangepeddeld op zijn dooie gemak. Zijn opengeslagen fietstas zit vol zakjes. Zonder nadenken of rondkijken begint hij met minihark en schepje in de bak aarde te wroeten. De plukjes onkruid vliegen in het rond. Ik heb deze man nooit eerder gezien. Niet in de gang van het gebouw, niet in de buurtwinkel, niet voorbijkuierend met of zonder hond. Terwijl hij een verkreukelde broodzak uit zijn tas vist slaat mijn fantasie op hol. Misschien is hij groendienstmedewerker op rust, zo iemand die maar geen afscheid kan nemen van zijn job. Of misschien hebben hij en de burgemeester een sterke vriendschapsband, waarbij ze boven hun wekelijkse trappist luchtkastelen bouwen over een groener Gent. En misschien heeft één van die kwajongensachtige plannen het bierviltje gehaald. Ondertussen heeft hij de bruine frommel leeggeschud boven een ondiepe put. Vanaf mijn krukje op twee hoog zie ik een tiental bolletjes liggen waaruit witte wortels priemen. Hij gooit er een bergje aarde bovenop, wandelt terug naar zijn fiets, kijkt om, aarzelt en keert op zijn stappen terug met een andere broodzak die hij boven een in zeven haasten gegraven kuil licht. Pas dan lijkt hij tevreden over zijn actie. Hij bestijgt zijn aluminium handlanger en fietst de horizon tegemoet zoals alleen filmhelden dat kunnen, richting centrum, waar hij volgens mijn verbeelding hetzelfde zal doen in zoveel mogelijk kale plantenbakken. Broodzakken heeft hij in overvloed. Ik blijf achter met minstens evenveel vragen.  

Misschien was ik net getuige van een performance die niet per se gezien mocht worden. Dan was dit een conceptueel artiest wiens schepping pas ontdekt wordt als de natuur haar werk heeft gedaan. Maar het kon ook gewoon een tuinloze stiekemerd met een overschot aan bloembollen geweest zijn. Eén ding weet ik zeker: bij het ontluiken van zijn ingreep in de publieke ruimte zal ik antwoorden met een eerbetoon. Een kunstzinnige struik, anti-hondenstrontbord of creatieve omheining tegen scheefparkeerders. Ik geef het nog wat tijd. Een goed idee moet groeien. Vraag maar aan mijn geniepige voortuinman.

vrijdag 8 april 2016

Randgevallen.



Mensen in zwart-wit en een kader van kartels. 
Los van een zeldzaam bijschrift of jaartal 
wensen ze liever anoniem te blijven. 
Hun vergeelde blikken spreken boekdelen
- op feestdagen, met vakantie, omringd of alleen -
maar een muf fotoarchief en dikke lagen stof
legden hen het zwijgen op.

dinsdag 29 maart 2016

Dirty Hairy.



'Kam je haren!' 
Het is een vuistregel in een degelijke opvoeding,
vaak gehoord gezeur in de ochtendspits van menig huishouden. 
Een borstel om door die bijeengewoelde knopen te ploegen,
ontwarrende conditioner en anti-klitspray 
zijn vaste waarden in de badkamer
van helmboswuivende lieden.
De grotemensenwereld houdt van propere kruinen.

 Maar wanneer ik uit bed rol met het kapsel van gisteren
en dat dankzij de wanorde lijkt 
alsof het backstage team van een catwalkshow 
ermee aan de slag is geweest

dan is er geen haar op mijn hoofd die eraan denkt getemd worden. 
De modewereld houdt, net als ik, van ongekamd:

1 / 2 / 3 / 4 / 5 / 6 / 7 / 8 / 9 / 10

maandag 8 februari 2016

It's a girl!


 
   
1 / 2 / 3


Toen we elkaar een jaar of twintig kenden deed ze me een ketting cadeau. Tijdens de overhandiging van het pakje vertelde ze dat de kleur 'echt perfect bij me paste'. Dat en haar tevreden gelaatsuitdrukking deden het beste vermoeden. Maar toen ging het papier eraf. Het snoer bleek een knalroze elastiek, de schittering van de diamanten accentueerde hun vervalsing in precies dezelfde tint. Blijdschap veinzen is een uitdaging wanneer je in gedachten de hele ruimte onderkotst.

Behalve een paarse broek in fluweel en een oudroze sweater die met niks te combineren vielen (daarom droeg ik ze samen) heb ik nooit een bijzondere voorkeur voor varianten op magenta gehad. Barbies leefomgeving vond ik interessant maar weinig inspirerend. In mijn tienerkamer was alles zonnestraalgeel, inclusief bureaustoel en gordijnen. Maar zelfs aan de smaak van gestoofd witloof valt te wennen. En volgens kleurkaartjesbedrijf Pantone zijn babytinten je van het dit jaar. En toch wist ik niet wat me overkwam toen ik tijdens mijn zoektocht naar beddengoed halsoverkop verliefd werd op linnen poedertinten. In de bedstee vertoef ik zelden alleen, daarom weet ik ook zonder navraag dat er van mijn decoratieplannen niks in huis komt. En het argument dat je niets ziet met je ogen dicht zal honend weggelachen worden. Maar dagdromen mag, en bovenstaand slaapkamertextiel helpt daarbij.

Sinds die dag, twee decennia geleden, heb ik alleen nog envelopjes met geld gekregen. Maar mocht ze ooit vragen wat ik voor mijn nieuwe leeftijd wil, dan ga ik voluit voor een dekbedset. Zo eentje in een kleur die perfect bij me past. Dan kan ik het nog altijd op een ander steken dat hij de nachten voortaan in een meisjesboudoir moet doorbrengen. Maar wist je dat je met je ogen dicht echt helemaal niets ziet?