maandag 30 mei 2016

Rien à faire.

 


Met een beetje goede wil kun je tegenwoordig al een vaag vakantiegevoel krijgen bij de zee van regenwater met zandzakstrand in het straatbeeld. En luieren lukt thuis ook, gratis. Maar het origineel wint altijd. Google suggereert opvallend vaak 'huis frankrijk zee of zwembad' als zoektermen wanneer de h wordt aangeroerd. Het is de schuld van Eric Rohmer. Zijn 'La Collectionneuse' barst van zinderende zomerbeelden en heeft een hoofdpersonage dat een maand lang het absolute niets hoopt te celebreren aan de Côte d'Azur. Gewapend met een berg boeken en een handlanger trekt hij naar een huis in Saint Tropez. Om er een vrouwmens aan te treffen dat roet in het eten gooit. Of net niet. Voor de afloop moet u zelf kijken. Maar ook de temptation is de moeite, net als de handleiding in het elke dag nog net iets minder doen. Tot je het nulpunt bereikt. Door te voelen hoe water echt voelt tijdens het zwemmen, je niet druk te maken over het niveau van je conversaties en te wennen aan een dieet van stokbrood met brie en Cavaillon. Met krekelconcert op de achtergrond. Dertig dagen is lang en niets is weinig. Maar daag me uit en ik ga ervoor. Mijn leeslijst is lang genoeg.

zaterdag 28 mei 2016

Chip chip chip, hoera!


Stel. Puur hypothetisch scenario: het is zaterdagavond, 21.30 uur. Terwijl de rest van de wereld zijn afspraken nakomt door daadwerkelijk te attenden, liggen jij en de sofa in een innige omhelzing. Buiten is het een prachtige zomeravond in de lente en krioelt het van het soort mensen met wie een versterkte band of kiemen tot vriendschap tot de mogelijkheden behoren. Maar dat wist je want je kwam ervandaan en was, onderweg naar het volgende evenement, snel naar binnen gevlucht om van jas te veranderen en comfortabel naar het toilet te kunnen. Daarna was er ook nog tijd om heel eventjes in de zetel te zitten. Om die oude Franse film te bekijken van maar tachtig minuten en de kleine honger te verdrijven met wat er in huis is: wortels voor een wortelsalade en de drie laatste maïswafels. En daarna: het resterende kwartje vanilleijs, met stukjes peer en verkruimelde koekjes. Zo zijn die eindelijk ook op. Toch even liggen. Dat liggen wordt algauw slapen, de nacht was te kort. En dan gebeurt het denkbare: je ontwaakt, suf en zonder goesting. Het is zaterdagavond, 20.00 uur. De buitenwereld viert feest en jij mist alle pret. Maar da's ok, want je hebt nog tweeëntwintig dagen gratis Netflix en drie dvd's voor de boeg.

zondag 22 mei 2016

The same, an other.

 

een uffra met een pitslichteke 

'It's time to change your password', meldde de startpagina een week geleden droogjes. Maar een mail met resetgegevens werd nooit verstuurd. Op inderhaast opgerichte fora waar diehards hun verontwaardiging uitschreeuwden en beweerden dat ze zonder hun tweede thuis niet meer konden leven, was er ook te lezen dat microblogplatform Tumblr een Russische hacker over de digitale vloer had gekregen. Zelfbedachte veiligheidsregels verhinderen dat de helpdesk informatie mag uitdelen. Uit het negatieve antwoord op mijn vraag om een nieuw paswoord sprak machteloosheid en vernedering. Die data waren ze kwijt. De slachtoffers zijn accounts van drie jaar en ouder. De mijne ontstond in tweeduizend elf, toen mijn computer te traag werd door al die opgeslagen internetplaatjes en ik redenen zocht om niet te moeten studeren. Tumblr bleek een handig medium om mooie dingen te verzamelen met de bron binnen muisklikbereik. pullmybauhaus werd het verlengde van mijn gelijknamige (toen nog) Wordpress-blog. Het was een toevluchtsoord om muziek, quotes, foto's en wenslijsten in maandelijkse moodboards te gieten en die op gezette tijden te doorbladeren ter inspiratie. Van mijn vaakst voorkomende thema's (handen, doorkijkkledij, kapsels, clair-obscur, lusters, groen, catwalkfragmenten, huisraad, bloemen, zeefdrukachtige kunst in pasteltinten en veel dramatiek)  maakte ik later Pinterest-bordjes. Maar los van die bijeengepinde categorieën ben ik altijd een trouw liker en reblogger gebleven.
 
In mijn keel ontstond lichte kropvorming bij het besef dat ik een privé-archief van jaren kwijt ben. Maar een nieuw account is snel gemaakt, gevolgde favorieten ken ik uit het hoofd als titels van lievelingsboeken en voorkeursprentjes zijn gewoon online te raadplegen. eenufframeteenpitslichteke is hetzelfde, maar dan elders. Tot die Amerikaanse onnozelaars nog eens voor aap staan dankzij een pientere Rus.

dinsdag 3 mei 2016

Herkransing.


Lenteschoonmaak, vierde poging. Al na een kwartier dringt het eerste afleidingsmanoeuvre zich aan me op in de vorm van iets wat op het eerste gezicht een zak stro is. De vrees voor een nest muizen wordt bij het openen van het tasje vervangen door een geruststellende potpourrigeur. In de stroom van herinneringen die volgt herken ik fetakaas, een snorkel, oreganochips, witgekalkte gebouwen, vissen met opengesperde muilen, water in tien tinten blauw en flauwe reishumor. Gedurende twee minuten waan ik me weer op dat Griekse eiland. De gestileerde hoop onkruid ziet er lang niet meer zo stralend uit als een jaar geleden, maar dat waren de kransen die ik her en der aan Koufonissiaanse huizen zag hangen evenmin. 'Gek', dacht ik toen tijdens het fotograferen van de vlechtwerkjes met verdroogde lokale flora, 'hoe ze hier zo lang blijven vasthouden aan de advent.' Toch voelde ik dat er meer achter moest zitten. Bij een zeldzaam WiFi-signaal ging ik op onderzoek uit. Al snel bleek dat de deurhangers restanten waren van de eerste mei. Terwijl de tint van die dag hier rood is, gebruiken Grieken het kleurenpalet van de natuur om het begin van de lente te vieren. Het mocht dan al begin juni zijn en bijna zomer, diezelfde dag nog snoeide ik de tuin rond het vakantieverblijf en knutselde een eigen versie van de bloemenslinger ineen. Het resultaat doorstond twee boottochten, een vliegtuigreis, treinrit en verhuis.