maandag 30 december 2013

La Solitudine.

We zijn graag op onszelf.
Maar liever niet alleen.

R. Rebergen


1 / 2 / 3

Ze noemen het me-time, de dames die in afwachting van hun huisje, boompje, beestje en de praktische korte coupe leuke meisjesdingen doen. Gaan shoppen bijvoorbeeld, liefst met giechelige zielsverwanten, tips uit glossy lifestylegidsjes en cupcakes achteraf. Ze zien het als even ertussenuit, laten hun lichaam en geest tegen fikse betaling verwennen op retraite, lekker wijntje erbij. Of, wanneer de dure detoxkuur van tel is, een naar onkruid ruikend groentesapje. Jaren later, wanneer de moederrol en bijbehorende geestelijke toestand al eens diepe zuchten verwekken, gaan ze ernaar snakken.  Me-time wordt een noodzaak eerder dan een verwennerijtje. Gewoon een moment voor zichzelf, zonder gezeur om snoep of aandacht. Als het even kan willen ze zen in een bubbelbad gaan liggen, professioneel gemanicuurd worden, alle lijstjes en verplichtingen uit hun gedachten bannen, een boek lezen. In werkelijkheid vallen ze bij de eerste pagina in slaap. Wordt het boek ingeruild voor een makkelijk verteerbaar roddelblaadje. Of blijkt dat solomoment ineens zo eenzaam. Zo stil. De me-timer begint na te denken, piekert en laat muizenissen tot zware besognes uitgroeien. Om vervolgens halfverrimpeld en semi-depressief uit het water op te rijzen. Op zoek naar kleutergejengel en bezigheden. En vooral veel aandacht.

Ze noemen het vrije tijd, de zielen die maar wat graag met zichzelf in een stille ruimte zijn. Als Wiedergutmachung, omdat ze hun gedachtes na uren gezelschap niet meteen gerangschikt krijgen. Ze komen graag onder de mensen, zijn geïnteresseerde gesprekspartners, doorgaans gezellig om erbij te hebben, vaak ook heel erg grappig. Maar als ze na drukke dagen vol feestjes en dieptedialogen het rode licht, snelheidsbeperkingen of alle sociale normen negeren, weten ze dat het tijd is voor hun schelp. Het toilethokje is een handig toevluchtsoord in nood, een afwezige indruk soms een vereiste. Zij die hun vrije tijd in opperste isolement benutten doen dat alleen maar uit noodzaak. Ze zijn niet eenzaam, gewoon graag op zichzelf. Neem hun afzijdigheid dus niet persoonlijk. De rust en stilte maken van hen een beter mens: vlot in de omgang maar zo nu en dan gewoon even niet. Het zit zo:

'Voor de eenzaam-zwijgende is wat hij ziet en wat hem wedervaart tegelijk onscherper en indringender dan voor hem die in gezelschap is; zijn gedachten zijn zwaarwichtiger, vreemder en nooit zonder een zweem van treurigheid. Beelden en waarnemingen die met een blik, een lach, een uitwisseling van oordeel luchtig af te doen zouden zijn, houden hem bovenmatig bezig, verdiepen zich in het zwijgen, worden veelbetekenend, worden beleving, avontuur, gevoel. Eenzaamheid brengt het originele voort, het gedurfd en bevreemdend schone, het gedicht.' (Thomas Mann, De dood in Venetië)

vrijdag 27 december 2013

Underneath a certain tree.



*
Dag 
vijf in 
een reeks van tien. 
Pap zeg ik allang niet meer. 
Chocomousse dan weer wel. 
Die komt zowat peristaltisch mijn oren uit. 
Net als boter en olie en allerlei andere glimmende 
goedjes waarin vis, gevogelte en kroketten 
gewillig hebben liggen sudderen. 
Of bubbeldranken, chique cocktails en geperste druiven. 
Allemaal pionnen in de jaarlijkse poging tot 
familiale bacchanalen en collectieve vetmesterij.
Verder: georchestreerde wensen, omhelzingen en cadeaulijsten.
Een herhaald noodzakelijk kwaad zijn ze, amper nog oprecht.
De gedachte eraan alleen al brengt in de darmen oproer,
onheil en allesbehalve stille nachten.
't Is elke december opnieuw een opdracht,
maar aan het begin van een nieuwe kalender
is het in mijn hart
altijd weer
verdacht
warm.

donderdag 12 december 2013

Dag trippers.



In de knapzak staken waslapjes, een goed humeur, 
boeken versus de moppentrommel, dicht versus open.
De tripstick wees naar het oosten
de trein bracht dat beetje reisgevoel. 

Ginds ging het bergop, bergaf,
de vastgesnoerde voeten struikelden
over rotsblokken, beekjes en dierenkak
van de ene verbazing in de andere
(ook de Siamese koe stond perplex) 
tot in de donkere kroeg 
met lokaal bier en truite aux amandes

Was elke dag maar
zo in dankbare herinnering
aan de spannende avonturen
 van Geert en Hilde

dinsdag 10 december 2013

Yes to a dress II.

'She owned only one outfit that she genuinely liked, and that was the one she should wear. [...] As she pulled it on she approved of the firm caress of the bias-cut through the silk of her petticoat, and she felt sleekly impregnable, slippery and secure; it was a mermaid who rose to meet her in her own full-length mirror.'

Ian McEwan, Atonement 

   


    





Los van het prettig dromerige sfeertje waarin het eerste deel baadt is het boek stukken beter dan de film. Mocht u toch een gegronde reden zoeken om Joe Wright's gelijknamige interpretatie van McEwan's hersenspinsels zonder scrupules te bekijken, laat het dan De Jurk zijn. In mijn Encyclopedie van Mens & Dier staat er in het hoofdstuk 'Filmgeschiedenis' een groen silhouet in het rijtje beroemde kostuums. Het is de zijden, emeraldkleurige lap die ene Jacqueline Durran op maat van het frêle lijfje van Keira Knightley ontwierp. Met haar gekende monkelmondje geeft Knightley gestalte aan Cecilia Tallis, de stakker van dienst. Wie haar op die zomerse dag in 1935 een portie misérie van het onherroepelijke soort berokkent en waarom, moet u zelf ooit maar eens zien te ontdekken. Wie dat al deed knikt nu enthousiast herkennend. Wie niet goed overweg kan met onwetendheid: Wikipedia is een uitstekende pretbederver. 


De jurk die Cecilia na veel wikken en wegen aantrekt blijkt meer symboliek omtrent de dramatische afloop te bevatten dan ze zelf wellicht vermoedt. De kleur, niet toevallig die van de katalysator van het kwaad, wappert onheilspellend bij elke stap die ze met haar gouden muiltjes zet. De snit is bedrieglijk frivool, de ruginsnijding verleidelijk diep en de bandjes zijn gevaarlijk dun en flexibel. Iemand zal zich later in het verhaal niet zo goed kunnen bedwingen, dat zie je zo. Het groene geval betovert, beneemt de adem en beklijft als was het een iconisch personage an sich. Voelde ik me in de kleur niet als een in de moderne beschaving geplaatste bosnimf, dan was ik naarstig op zoek geweest naar een vergelijkbaar exemplaar. Desalniettemin blijf ik in blijde verwachting van een verkleedfeestje rond het thema filmpersonages. Altijd al eens wat drama op een dansvloer willen veroorzaken. 

Lees ook: Yes to a dress I.

dinsdag 3 december 2013

Oranges are not the only fruit...




... maar ze happen zo heerlijk weg, deze tijd van het jaar!

Agrumes en Corse
août 2013